ابن‌هشام (نحوی)
جمال‌الدین ابومحمد عبدالله بن یوسف بن احمد بن عبدالله بن هشام مصری انصاری حنبلی، معروف به ابن‌هشام نحوی از علمای مذهب حنبلی بود. او در قاهره در سال ۷۰۸ ه.ق به دنیا آمد. او نزد کسانی چون تاج تبریزی، تاج فاکهانی، علی بن حیان، شهاب عبداللطیف بن مرحل و ابی‌حیان علوم مختلفی را فراگرفت. ابن‌هشام، پنج سال پیش از مرگ از مذهب شافعی به حنبلی تغییر مذهب داد و تدریس مدرسه حنابله به او وا گذاشته شد. گفته‌اند که ابن‌هشام در قبه منصوریه درس تفسیر قرآن می‌گفت. ابن‌خلدون از معاصران او، دربارهٔ او می‌گوید: «ما در مغرب می‌شنیدیم که به مصر عالم عربیتی ظهور کرده موسوم به ابن‌هشام که بر سیبویه در نحو پیشی دارد». از آثار او می‌توان به کتاب‌های مغنی اللبیب عن کتب الاعاریب، کتاب شذور الذهب فی معرفهٔ کلام العرب، الاغراب فی قواعد الاعراب، موقد الاذهان و موقظ الوسنان، الالغاز، الروضهٔ الادبیهٔ، قطرالندی و بلّ الصدی، جامع الصغیر فی النحو، اعتراض الشرط علی الشرط، فوح الشذا فی مسئلهٔ کذا، شرح القصیدة اللغزیه، اوضح المسالک، شرح قصیده بانت سعاد، شوارح الملح و موارد المنح، مختصر الانتصاف فی الکشاف اشاره کرد. درگذشت او در قاهره به سال ۷۶۱ ه.ق بود.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن هشام». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.