اخدود
اخدود، در لغت به معنای گودالی به درازا و شکافی در زمین است و در اصطلاحاً، نام یکی از اقوامی است که در قرآن از آنها یاد شده است. در آیه ۴ سوره بروج از عبارت «قتل اصحاب الاخدود» استفاده شده که به معنای «مرگ بر اخدودیان» میباشد. طریحی، از مفسران شیعه، گزارش کرده است که گفته رئیس اصحاب اخدود، ذونواس حمیری، پادشاه نجران بود که خود یهودی بود اما اهالی شهرش، مسیحی بودند. او اهالی شهر را تهدید کرد تا از آیین خود دست بردارند و برای این کار گودالهایی از آتش تدارک دید که اگر از دین خود دست برندارند، آنان را در آنها بسوزاند. بر اساس نقل طریحی، عدهای از آنان که به دین خویش وفادار ماندند، به آن آتش افکنده شدند. بنابر حدیثی از ابنعباس، روح این کشتگان پیش از افتادن به آتش، به بهشت عروج کرد. بر اساس روایتی که مجلسی، محدث شیعه، به نقل از علی بن ابیطالب، امام اول شیعیان، گزارش میکند، پیامبری حبشی، گروهی از اهالی حبشه را به یگانهپرستی دعوت کرد و گروهی به او پیوستند و گروهی مخالفش شدند و سرانجام، مخالفان او و پیروانش را در آتش سوزاندند.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اخدود». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.