ابوالبرکات بغدادی
هبهٔ‌الله بن یعلی بن ملکاء بلدی بغدادی، مشهور به ابوالبرکات بغدادی، طبیب و فیلسوف یهودی در قرن ششم ه.ق بود که در اواخر عمر مسلمان شد. ابن‌خلکان در ذیل ترجمه ابن‌تلمیذ هبهٔ‌الله نام و نسب وی را بدین گونه ضبط کرده است: «هبهٔ‌الله بن علی بن ملکان». او را ملقب به اوحدالزمان گزارش کرده‌اند. وی از مردم بلد در طریق بغداد به موصل. ابوالبرکات، ابتداء به بغداد عزیمت کرد و نزد ابوالحسن سعید بن هبهٔ‌الله دانش طب را فرا گرفت و در همان‌جا شغل طبابت را پیش گرفت. وی برای معالجه سلطان مسعود بن ملکشاه سلجوقی به ایران رفت و بیماری او را علاج کرد وی برای قطع انگشت در درمان مرض داخس (عقربک) به هشرت رسیده بود. کتاب‌هایی که از او باقی مانده است، کتابی در فلسفه به نام معتبر مشتمل بر منطق و طبیعی و الهی با عبارتی فصیح و مقاصدی روشن، امین الارواح، الاقرا بادین، اختصار التشریح لجالینوس، رسالهٔ فی العقل و ماهیته، رسالهٔ فی الدّواء گزارش شده‌اند. درگذشت او در زمان مستضیء و به مرض جذام گزارش شده است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابوالبرکات بغدادی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.