ابودلف
قاسم بن عیسی بن ادریس بن معقل بن عمیر بن شیخ بن معاویهٔ بن خزاعی بن عبدالعزی بن دلف عجلی که به صورت اختصار ابودلف مشهور است، یکی از نظامیان دربار مأمون و معتصم عباسی بود. وی در صنعت غنا نیز تخصص داشت. جد او ادریس، مربی ابومسلم خراسانی بود. ابودلف، در ابتدا، به خدمت امین بود و در جنگ میان امین و مأمون، ابودلف با علی بن عیسی بن ماهان همراهی می‌کرد و به جنگ با طاهر رفت. با کشته‌شدن علی بن عیسی، ابودلف به همدان رفت و طاهر او را به بیعت مأمون خواند و وی، سر باز زد اما آنگاه که مأمون خود او را دعوت کرد، به خدمت مأمون شتافت و خلیفه او را به حکومت کردستان منصوب کرد. این حکومت به ارث به فرزندان او رسید و سلسله حکام بنودلف به او منسوب است. شهر کرج ابودلف که توسط جد او تاسیس شده بود و در میان همدان و اصفهان قرار داشت، محل زندگی او بود. ابودلف از سال ۲۱۰ تا ۲۲۵ ه.ق حکمرانی می‌کرد. گفته شده‌است که وی در سال ۲۲۵ ه.ق در بغداد درگذشت. به او آثاری منسوب است از جمله آنها: النزه، سیاسة الملوک، کتاب السلاح و البزاة و الصید. کتاب اخیر را ابن‌ندیم با نام الجوارح و اللعب بها یاد می‌کند. از ابن‌ندیم گزارش شده است که ابودلف، صد ورقه شعر نگاشته است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابودلف». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.