ابن‌کمونه
سعد بن منصور بن حسن بن هبه‌الله بن کمونه مشهور به ابن‌کمونه (م ۶۸۳ ه.ق) از فیلسوفان معاصر ابن‌سینا، ابوریحان بیرونی، خواجه نصیرالدین طوسی و ابوالخیر خمّار بود. وی با فلاسفه عصر خود مکاتبه داشت و رساله‌ای حاوی پرسش‌های او از خواجه نصیرالدین و پاسخ‌های خواجه بر جای مانده است.[۱]
عقاید
درباره اعتقادات مذهبی ابن‌کمونه در میان پژوهشگران، اختلاف است. بسیاری وی را یهودی دانسته‌اند. برخی به استناد مقدمه پاره‌ای از آثارش که مشتمل بر درود بر پیامبر اسلام و خاندان او بود، وی را مسلمان و حتی برخی دیگر شیعه دانسته‌اند. با این وجود بعضی نیز او را «شیطان الحکماء» لقب داده‌اند. از مفاد برخی از آثار او و اظهار نظرهای ابن‌فوطی که معاصر او بوده بر می‌آید که وی اعتقادی به ادیان نداشته، و تصنیف کتاب تنقیح الابحاث که مشتمل بر مطالبی به ذعم مسلمانان الحادی، سبب شد تا مردم بغداد بر او بشورند و با اجتماع در مدرسه مستنصریه خواستار مجازات او شوند. در پی این شورش شحنه بغداد تصمیم به سوزاندن ابن‌کمونه گرفت ولی طرفدارانش او را در صندوقی گذاشته پنهانی به حله فرستادند و چندی بعد در همان‌جا درگذشت. شبهه ابن‌کمونه از سلسله مباحث کلامی است که در کلام اسلامی مورد بررسی قرار گرفته است.[۲]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن کمونه». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.