امروالقیس
امرؤالقیس، با نام کامل امرؤالقیس بن حجر بن حارث کندی، شاعر برجسته عرب و از صاحبان معلقات سبع، به دلیل سبک زندگی ناپایدار به «ملک ضلّیل» شهرت یافت. نام اصلی او به اختلاف حندج، ملیکه و عدی گزارش شده است. وی در مسیر بازگشت از قسطنطنیه به دلیل بیماری در آنکارا درگذشت.
زندگی
امرؤالقیس بن حجر بن حارث کندی، شاعر برجسته عرب و از قبیله بنی‌آکل‌المرار بود. وی که اصالتی یمانی داشت، در نجد یا منطقه‌ای در یمن متولد شد. دربارهٔ نام اصلی او میان منابع اختلاف وجود دارد و از اسامی حندج، ملیکه و عدی یاد شده است. مادر او خواهر شاعر معروف مهلهل بود و امرؤالقیس از کودکی به سرودن شعر پرداخت. او که به عیاشی و سفرهای بیابانی علاقه‌مند بود، پس از نادیده گرفتن هشدارهای پدرش، به حضرموت تبعید شد.[۱]
پس از قتل پدرش توسط قبیله بنی‌اسد، امرؤالقیس برای انتقام از قاتلان به نبرد پرداخت و در این مسیر اشعاری نیز سرود. حکومت ساسانی که با قبیله او دشمنی داشت، دستور تعقیبش را صادر کرد. او با شکست در برابر منذر، والی عراق، به بیابان پناه برد و در نهایت حمایت سموئیل و سپس حارث بن ابی‌شمر غسانی را جلب کرد. امرؤالقیس با امید به کسب حمایت امپراتوری روم، به قسطنطنیه رفت و قیصر روم ابتدا وعده‌هایی به او داد، اما در عمل او را به فرمانداری منطقه‌ای در فلسطین منصوب کرد. در مسیر بازگشت به دلیل بیماری در آنکارا درگذشت.[۲]
امرؤالقیس از صاحبان معلقات سبع بود و معلّقه او که با بیت «قفا نبک من ذکری حبیب و منزل» آغاز می‌شود، یکی از معروف‌ترین سروده‌های عربی است. برخی منابع او را به مزدکیت منتسب کرده‌اند. وی به دلیل سبک زندگی پرماجرا و ناپایدار، به «ملک ضلّیل» شهرت یافت. مرگ او بین سال‌های ۵۴۰ تا ۵۶۶ میلادی و حدود ۸۰ تا ۱۳۰ سال پیش از هجرت تخمین زده شده است.[۳]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «امروالقیس». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.