عبدالله بن موسی

عبدالله فرزند موسی کاظم، یکی از فرزندان و اصحاب موسی کاظم است که به ابوجعفر شهره بود. او به جهت زندگی در عوکلان، به العوکلانی مشهور بود و فرزندان او را عوکلانی خوانند. علمای خاندان خوانساری و نیز سادات جزایری و سادات آهوقلندری لرستان از نسل وی هستند.

زندگانی

محمد باقر مجلسی در توصیف او می‌نویسد: عبدالله بن موسی بن جعفر، یکی از فرزندان موسی کاظم است که از مادری ام ولد به دنیا آمد. او از اصحاب موسی کاظم و علی بن موسی الرضا بوده و شیخی بزرگ و عالمی دانشمند محسوب می‌شده است. در توصیفاتش آمده که لباس خشن به تن می‌کرده و در پیشانی‌اش آثار سجده های طولانی بوده است. او کتابی را که ابن ابی داوود در خلقت قرآن نگاشته را روایت کرده‌است.

پس از کشته شدن علی بن موسی الرضا، گروهی از شیعیان در امامت تنها فرزند علی بن موسی الرضا، شک کردند. این گروه بر این باور بودند که محمد تقی -تنها فرزند علی بن موسی- به جهت سن کم و نرسیدن به بلوغ، شأنیت امامت را ندارد. این چالش سبب شد تا گروهی از شیعیان به عبدالله بن موسی گرایش پیدا کنند؛ اما با بی‌پاسخ ماندن پرسش‌هاشان از وی، از پذیرش امامت او رویگردان شدند. عبدالله تا دوران پیری، همچنان به محمدتقی که کودکی خردسال بود، کمال احترام را داشت.

وی با مریم ازدواج کرد و در طول زندگی خود صاحب سه دختر و پنج پسر شد که نام‌های آنها عبارتند از: زینب، فاطمه، رقیه، حسن، حسین، موسی، محمد و احمد.

در علم روایت و رجال

راویانی چون حسن بن دینار، علی بن سائح و علی المحمودی،‌ از او نقل روایت کرده‌اند. بسیاری از رجالیون نیز او را توثیق نمودند. افرادی چون شیخ طوسی و مامقانی و ابراهیم بن هاشم.

مرگ و مزار

او تا زمانی که در مدینه بود، ۹۰ سال سن داشت. در اینکه مزار او کجا واقع شده، اختلاف است. ابن طباطبا او را ساکن کوفه می‌داند، از همین رو آرامگاهی را در خرم غماس در نزدیکی کوفه به او منسوب می‌دانند. در علت سفر او به کوفه آورده‌اند که پس از آنکه محمد تقی تحت‌الحفظ به کوفه و بغداد و در نهایت به کاظمین منتقل شد؛ او نیز به کوفه مهاجرت کرد. با وجود اینکه برای او سفری به ایران گزارش نشده‌است، مزارهایی برای او در ایران از جمله در نزدیکی شهر ساوه (امامزاده عبدالله اوجان) به او منسوب است.

پانویس

منابع

• جعفریان، رسول (۱۳۸۷). حیات فکری و سیاسی امامان شیعه علیهم السلام. قم: انصاریان. شابک ۹۷۸۹۶۴۴۳۸۰۰۱۳.
• فقیه بحرالعلوم، محمدمهدی (۱۳۹۰). زیارتگاه های عراق. تهران: سازمان حج و زیارت.