اشکانیان
(تغییرمسیر از ایران اشکانی)
اَشکانیان که با نام‌های هیاطلة و اشغانیة نیز گزارش شده‌اند، سلسله‌ای از پادشاهان ایران بودند که سومین سلسله از ملوک عجم پس از سلطنت اسکندر و قبل از ساسانیان را شکل می‌دادند. این سلسله به مدت چهارصد و شصت و یک سال بر سرزمین ایران حکمرانی کردند. در سال ۲۲۰ میلادی اردشیر بابکان بر اردوان. آخرین پادشاه این دودمان خروج و سلسله اشکانیان را منقرض کرد. مورخان اسلامی سلاطین اشکانی را از نه تا هیجده تن، به اختلاف گزارش کرده‌اند. ابوریحان بیرونی در الآثار الباقیه تعداد ۱۸ تن از آنان را چنین نام برده است:[۱]
- اشک بن دارا بن دارا
- اشک بن اشکان
- شاپور بن اشکان
- بهرام بن شاپور
- بلاش بن شاپور
- هرمز بن بلاش
- فیروز بن هرمز
- بلاش بن فیروز
- خسرو بن ملاذان
- بلاشان
- اردوان بن بلاشان
- اردوان بزرگ اشکانان
- خسرو بن اشکانان
- به‌آفرید بن اشکانان
- گودرز بن اشکانان
- بلاش بن اشکانان
- نرسی بن اشکانان
- اردوان اخیر
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن‌فرات». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.