محمد محمد آملی
مولانا محمد محمد آملی نویسنده و شاعر پارسی‌گوی سدهٔ نهم قمری است.[۱]
زندگی
از محل تولد وی اطلاع دقیقی در دست نیست.[۲] امیر علیشیر نوایی در مجلس النفایس خود دربارهٔ او می‌نگارد: وی از اهالی آمل بوده و پدرش چندین سال در مشهد حکمرانی برقرار و در زمرهٔ سپاهیان بود ولی مولانا محمد برخلاف رویهٔ پدرش ترک سپاهیگری کرد و به درویشی گرایید و در گوشه‌ای منزوی شده بود و چون دارای ثروت و منالی بود روزگار به فراغت می‌گذرانید.[۳]
وی از شاگردان شرف‌الدین علی یزدی بود. در شعر به معما میل داشت و در آن ماهر بود. چون امیر علیشیر نوائی (م۹۰۶ق) در تذکرهٔ خود محل دفن او را ذکر کرده است، پس وی باید قبل از تألیف تذکرهٔ «مجالس‌النفائس» (۸۹۶ق) درگذشته باشد. مدفن محمد آملی در نیشابور است. در تذکره‌ها نام او را محمد آبلی و نازکی نیز ذکر کرده‌اند. تذکرهٔ «روز روشن» ذیل عنوان محمد آملی شرح حال محمد صوفی مازندرانی را آورده است که در سدهٔ یازدهم قمری می‌زیسته و در عهد اکبرشاه به هندوستان رفته است. از محمد آملی یک معما در «مجالس النفائس» آمده است.[۴]
نمونه شعر
| نخواهم داد از خوبان گل چهر | که خواهانم به مهرویان بی‌مهر[۵] | |
*** | ||
| منم که نیست مرا جز به جام باده تفاخر | جدار ساقی گل‌چهره کاس‌های برابر[۶] | |
پانویس
ارجاعات
منابع
- «مولانا محمد محمد آملی». وبگاه آفتاب. ۱۳۸۵. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۸ ژوئیه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۰.
- طاهری شهاب، محمد؛ نوری، نظام‌الدین (۱۳۸۰). تاریخ ادبیات و فرهنگ مازندران. ساری: نشر زهره. شابک ۹۶۴-۵۷۰۴-۱۴-۴ مقدار
|شابک=را بررسی کنید: checksum (کمک). بایگانی‌شده از اصلی (pdf) در ۲۵ تیر ۱۳۹۱.