ابودهبل
وهب بن زمعه اسدی جمحی قرشی، مشهور به ابودهبل از شاعران مکه بود که در سال ۴۰ ه.ق شاعری را آغاز نمود. وی از نسل جمح بن لوی بن غالب بود. او را شاعری عاشق‌پیشه دانسته‌اند که در غزل‌هایش از سه زن که یکی از آنان عاتکه دختر معاویه است نام می‌برد. گفته شده است که ابودهبل، عاتکه را در میان طواف کعبه (که زنان روی خود را باز می‌کنند) دید و عاشق او گشت و به قدری به عاتکه دل بست که به دنبال او از مکه به دمشق رفت. داستان عشق او با عاتکه بر سر زبان‌ها افتاد و به گوش معاویه رسید و او برای حفظ آبروی خود و دخترش، ابودهبل را از شام بیرون کرد. ابودهبل علاوه بر غزل، قصایدی نیز در مدح معاویه، عبدالله بن زبیر و ابن‌ازرق عامل عبدالله بن زبیر در جند (یمن) سرود. برخورد مأیوس‌کننده معاویه با او سبب شد که از بنی‌امیه روگردان شود و بغض آنان را در دل بگیرد و به عبدالله بن زبیر بپیوندد. عبدالله او را تشویق کرد و به حکومت یکی از نواحی یمن فرستاد. ابوالفرج اصفهانی در الاغانی بعضی اشعار ضد اموی او را که از نبرد کربلا و کشته‌شدن حسین بن علی یاد نموده، نقل کرده است. امروزه دیوان ابودهبل به چاپ رسیده و شعرش را رقیق و روان از جنس غزلیات عمر بن ابی‌ربیعه توصیف کرده‌اند. سال مرگ ابودهبل را ۹۶ ه.ق و مکان درگذشتش را تهامه دانسته‌اند.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابودهبل». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.