آیه ۱۰ سوره أعلی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیه‌های مکی قرآن using HotCat) |
جز (Shahroudi صفحهٔ آیه ۱۰ سوره اعلی را به آیه ۱۰ سوره أعلی منتقل کرد) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۰ سوره اعلی''' دهمین [[آیه]] از هشتاد و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۰ سوره اعلی''' دهمین [[آیه]] از هشتاد و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. آیه مورد بحث به تقسیم شدن مردم در برابر تذکر و انذار [[محمد|پیامبر اسلام]] اشاره دارد که مردم دو گروه می‌شوند: گروه اول آنهایی هستند که از [[خدا]] می‌ترسند و با تذکر پیامبر روح حق طلبی و حق جویی آنها بیدار می‌شود. در [[قرآن]] و در ابتدای [[آیه ۲ سوره بقره|سوره بقره]] از این گروه با نام «متقین» یادشده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که آیه مورد بحث به تقسیم شدن مردم در برابر تذکر و انذار پیامبر اسلام اشاره دارد که مردم دو گروه می‌شوند: گروه اول آنهایی هستند که از خدا می‌ترسند و با تذکر پیامبر روح حق طلبی و حق جویی آنها بیدار می‌شود. در قرآن و در ابتدای سوره بقره از این گروه با نام متقین یادشده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۹۸|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۳۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | أعلی | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۹ | ||||
| شماره آیه | ۱۰ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۰ سوره اعلی دهمین آیه از هشتاد و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. آیه مورد بحث به تقسیم شدن مردم در برابر تذکر و انذار پیامبر اسلام اشاره دارد که مردم دو گروه می‌شوند: گروه اول آنهایی هستند که از خدا می‌ترسند و با تذکر پیامبر روح حق طلبی و حق جویی آنها بیدار می‌شود. در قرآن و در ابتدای سوره بقره از این گروه با نام «متقین» یادشده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشَىٰ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«هرکس (از خداوند) می‌ترسد پند خواهد پذیرفت»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«زودا کسی که خشیت پیشه کرده است، پند گیرد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که آیه مورد بحث به تقسیم شدن مردم در برابر تذکر و انذار پیامبر اسلام اشاره دارد که مردم دو گروه می‌شوند: گروه اول آنهایی هستند که از خدا می‌ترسند و با تذکر پیامبر روح حق طلبی و حق جویی آنها بیدار می‌شود. در قرآن و در ابتدای سوره بقره از این گروه با نام متقین یادشده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره اعلی، هشتاد و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره تکویر و پیش از سوره لیل نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۳۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۳۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۳۹۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره اعلی»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۵۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
