آیه ۴۲ سوره حاقه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۴۲ سوره حاقه''' چهل و دومین [[آیه]] از شصت و نهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۴۲ سوره حاقه''' چهل و دومین [[آیه]] از شصت و نهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. [[قرآن]] در آیه موردبحث، نسبت [[کاهن]] بودن را از [[محمد|پیامبر اسلام]] نفی می‌کند. چراکه [[شرک|مشرکان]] و [[کافران]] به دلیل [[سجع]] و موزون بودن آیات [[قرآن]]، این تهمت را به محمد می‌زدند تا مردم را از اطراف او پراکنده کنند. به گزارش مکارم مفسر شیعی، در روایات [[شأن نزول]] آیه آمده است: «عقبه» یا «عتبه» فردی بود که محمد را کاهن می‌خواند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که مشرکان نسبت کهانت به پیامبر اسلام می‌دادند تا مانع از جمع شدن مردم به اطراف او و شنیدن سخنانش شوند. به گزارش مکارم، قرآن در این آیه علاوه بر نفی این تهمت‌ها از محمد، کافران را با عبارت «قلیلا ما تذکرون» نسبت به عملی که مرتکب می‌شدند؛ توبیخ و سرزنش نموده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۷۸|ج=۲۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۴:۰۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | حاقه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۲ | ||||
| شماره آیه | ۴۲ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴۲ سوره حاقه چهل و دومین آیه از شصت و نهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در آیه موردبحث، نسبت کاهن بودن را از پیامبر اسلام نفی می‌کند. چراکه مشرکان و کافران به دلیل سجع و موزون بودن آیات قرآن، این تهمت را به محمد می‌زدند تا مردم را از اطراف او پراکنده کنند. به گزارش مکارم مفسر شیعی، در روایات شأن نزول آیه آمده است: «عقبه» یا «عتبه» فردی بود که محمد را کاهن می‌خواند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَلَا بِقَوْلِ كَاهِنٍ ۚ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و گفتة هیچ غیبگو و کاهی نیست، اندکی پند می‌پذیرید»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و سخن هیچ کاهنی نیست، چه اندک پند می‌گیرید»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که مشرکان نسبت کهانت به پیامبر اسلام می‌دادند تا مانع از جمع شدن مردم به اطراف او و شنیدن سخنانش شوند. به گزارش مکارم، قرآن در این آیه علاوه بر نفی این تهمت‌ها از محمد، کافران را با عبارت «قلیلا ما تذکرون» نسبت به عملی که مرتکب می‌شدند؛ توبیخ و سرزنش نموده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره حاقه، شصت و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ملک و پیش از سوره معارج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۶۳۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۶۷۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۶۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۶۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۴۷۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره حاقه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۶۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
