مناقب‌العارفین: تفاوت میان نسخه‌ها
(ابرابزار) |
|||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
* ریاحی، محمدامین. ''زبان و ادب فارسی در قلمرو عثمانی''. تهران: ۱۳۶۹. | * ریاحی، محمدامین. ''زبان و ادب فارسی در قلمرو عثمانی''. تهران: ۱۳۶۹. | ||
[[رده:کتاب‌های تاریخی سده ۸ (قمری)]] | [[رده:کتاب‌های تاریخی سده ۸ (قمری)]] | ||
[[رده:کتاب‌های عرفانی]] | [[رده:کتاب‌های عرفانی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۰۳
مناقب‌العارفین تذکره‌ای است نوشتهٔ شمس‌الدین احمد افلاکی (درگذشتهٔ ۷۶۱ ه.ق) از مثنوی‌خوانان خانقاه مولویه در قونیه بود و سال‌ها مشغول گردآوری مطالب کتاب خود بوده و آن را در ده فصل به ترتیب در مناقب: بهاء ولد پدر مولوی، برهان‌الدین محقق ترمذی، مولوی (مولانا جلال‌الدین محمد بلخی)، شمس تبریزی، صلاح‌الدین زرکوب، حسام‌الدین چلبی، سلطان ولد، جلال‌الدین چلبی امیر عارف، شمس‌الدین چلبی امیر عابد، و نام‌های فرزندان آن‌ها تنظیم کرده است.
اهمیت
به سبب شرح آداب و مراسم صوفیان در آن روزگار، کثرت اصطلاحات عرفانی و خانقاهی حائز ارزش فراوان و از منابع دست اول در این موضوع است. از منابع مهم افلاکی یکی هم رساله سپهسالار در مناقب حضرت خداوندگار است. نثر سلیس و روان کتاب نشان‌دهندهٔ نفوذ قاطع و شدید زبان و ادب فارسی در سدهٔ هشتم قمری در آسیای صغیر و میان ساکنان باسواد و درس خواندهٔ آن سرزمین است.[۱]
پانویس
ارجاعات
- ↑ شریفی، فرهنگ ادبیات فارسی، ۱۳۵۱.
منابع
- شریفی، محمد (۱۳۸۷). محمدرضا جعفری، ویراستار. فرهنگ ادبیات فارسی. تهران: فرهنگ نشر نو و انتشارات معین. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۴۴۳-۴۱-۸.
- ریاحی، محمدامین. زبان و ادب فارسی در قلمرو عثمانی. تهران: ۱۳۶۹.