مشروعیت: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(ابرابزار) |
|||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
* [https://web.archive.org/web/20070904045125/http://ali.mamouri.com/1386/04/04/p_1.html موازنه مقبولیت و مشروعیت از دیدگاه سید محمد باقر صدر، نوشته علی معموری] | * [https://web.archive.org/web/20070904045125/http://ali.mamouri.com/1386/04/04/p_1.html موازنه مقبولیت و مشروعیت از دیدگاه سید محمد باقر صدر، نوشته علی معموری] | ||
[[رده:حاکمیت]] | [[رده:حاکمیت]] | ||
[[رده: | [[رده:شریعت]] | ||
[[رده: | [[رده:اصطلاحات سیاسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۳۵
مشروعیت به‌معنای قانونی‌بودن یا طبق قانون بودن است. سیسرون این واژه را برای بیان قانونی‌بودن قدرت به‌کار برد. بعدها واژهٔ مشروعیت در اشاره به روش‌های سنتی، اصول قانون اساسی و انطباق با سنت‌ها (از جمله سنت‌های دینی که به شریعت شناخته می‌شود) به‌کار برده شد. پس از آن، عنصر «رضایت» نیز به معنای آن افزوده شد و رضایت، پایه و اساس فرمانروایی مشروع دانسته شد. در دوران مدرن برای نخستین بار ماکس وبر مفهوم مشروعیت را به صورت مفهومی عام بیان کرد. به عقیدهٔ او، مشروعیت بر «باور» مبتنی است و از مردم اطاعت می‌طلبد. قدرت فقط وقتی مؤثر است که مشروع بوده‌باشد.[۱]
پانویس
ارجاعات
- ↑ عالم، بنیادهای علم سیاست، ۱۰۴.
منابع
- عالم، عبدالرحمن (۱۳۹۰). بنیادهای علم سیاست. تهران: نی. شابک ۹۶۴-۳۱۲-۱۷۵-۵.