ابوالولی انجوی شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←منابع) |
جز (removed Category:امیران صفوی using HotCat) |
||
| (۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات افراد | |||
| نام = ابوالولی انجوی شیرازی | |||
| پسوند افتخاری = امیر | |||
| محل_تولد = [[شیراز]] | |||
| ملیت = ایرانی | |||
| پیشه = صدارت{{سخ}}تولیت آستان قدس رضوی{{سخ}}قاضی عسکر | |||
| دوران = [[صفویه]] | |||
| پدر = میرشاه محمود | |||
| دین = [[اسلام]] | |||
| denomination = [[شیعه دوازده‌امامی]] | |||
}} | |||
'''امیر ابوالولی انجوی شیرازی''' صاحب منصب عصر [[صفویه|صفوی]] بود. وی فرزند میرشاه‌محمود از [[سادات انجوی]] شیراز و برخاسته از خانواده‌ای صاحب‌نام بود. او از علمای مشهور زمان خود بود و آرای وی مورد توجه بزرگانی چون [[میرداماد]] بوده است. وی در سال ۹۷۴ ه.ق به عنوان نهمین متولی دورهٔ صفویه در منصب [[تولیت آستان قدس رضوی|تولیت آستان قدس]] فعالیت خود را شروع کرد. چند سال بعد در سال ۹۸۱ ه.ق از مقام تولیت [[حرم امام رضا|حرم]] عزل شد و به تولیت چند مکان دیگر گمارده شد. گزارش شده است که وی در سال‌های حکومت [[شاه عباس اول]] درگذشته است. | |||
[[ | |||
== دوران بعد از عزل از | == سرگذشت == | ||
ابوالولی پس از عزل، همراه برادرش تولیت اوقاف غازانی را برعهده گرفت و تا | ابواولی انجوی شیرازی که با لقب امیر شناخته می‌شود، در خاندانی از سادات انجوی شیراز و در خانواده‌ای صاحب منصب به دنیا آمد. پدر او میرشاه محمود نام داشت.<ref>{{پک|1=رضایی برجکی|2=۱۳۹۳|ف=انجوی شیرازی، ابوالولی|ک=دائرةالمعارف آستان قدس رضوی}}</ref> | ||
=== دوران تولیت آستان قدس رضوی === | |||
[[شاه طهماسب صفوی]] در سال ۹۷۴ ه.ق [[تولیت آستان قدس رضوی]] را به واجبی و سنتی تقسیم کرد. در راستای این تقسیم، ابوالولی به تولیت واجبی برگزیده شد.<ref>{{پک|1=رضایی برجکی|2=۱۳۹۳|ف=انجوی شیرازی، ابوالولی|ک=دائرةالمعارف آستان قدس رضوی}}</ref> او را اولین [[نائب التولیه]] آستان قدس رضوی در دوره سلطنت شاه طهماسب صفوی گزارش کرده‌اند.<ref>{{پک|1=سجادی|2=۱۳۶۷|ک=دایرةالمعارف بزرگ اسلامی|ف=آستان قدس رضوی}}</ref> بعد از مدت کوتاهی، وی از این منصب عزل شد. سبب عزل انجوی شیرازی، اختلافش با [[ولی سلطان ذوالقدر|شاه‌ولی سلطان ذوالقدر]]، حاکم [[مشهد]] (حاکم در ۹۷۴–۹۸۱ه.ق) بود. در منابع توضیح بیشتری در خصوص ماجرای این اختلاف وجود ندارد.<ref>{{پک|سوهانیان حقیقی|نقدی|۱۳۹۷|ک=آستان قدس رضوی: متولیان و نایب‌التولیه‌ها|ص=۳۲}}</ref><ref>{{پک|1=رضایی برجکی|2=۱۳۹۳|ف=انجوی شیرازی، ابوالولی|ک=دائرةالمعارف آستان قدس رضوی}}</ref> سال دقیق عزل او، حدود ۹۸۱ ه.ق عنوان شده است.<ref>{{پک|1=رضایی برجکی|2=۱۳۹۳|ف=انجوی شیرازی، ابوالولی|ک=دائرةالمعارف آستان قدس رضوی}}</ref> | |||
=== دوران پس از عزل === | |||
ابوالولی پس از عزل، همراه برادرش تولیت اوقاف غازانی را برعهده گرفت و تا پایان عصر شاه‌طهماسب، یعنی حوالی سال ۹۸۴ ه. ق، تولیت آستانهٔ [[شیخ صفی‌الدین اردبیلی]] را برعهده داشت. با روی کار آمدن [[سلطان محمد خدابنده]]، میرابوالولی توانست موقعیت بهتری در دستگاه حکومتی پیدا کند. او در سال ۹۸۷ ه. ق، منصب [[شیخ‌الاسلامی]] اردوی شاه، و در سال بعد مقام [[قاضی عسکر]] را عهده‌دار شد.<ref>{{پک|1=رضایی برجکی|2=۱۳۹۳|ف=انجوی شیرازی، ابوالولی|ک=دائرةالمعارف آستان قدس رضوی}}</ref> | |||
وی در سال ۹۹۱ ه.ق به همراه محمدشاه وارد مشهد شد و از جانب او مأموریت یافت تا به یاری [[محمدخان ترکمان]] بخشی از اموال [[حرم امام رضا|حرم]] را که بر اثر حملات [[ازبک‌ها]] و ناامنی شهر به غارت رفته بود، شناسایی کند و بازپس گیرد، اما در این کار توفیق چندانی نیافت. وی در آخرین سال حکومت سلطان‌محمد خدابنده، در حوالی سال ۹۹۶ ه. ق، به عالی‌ترین مقام دینی آن دوره، یعنی [[صدارت]] منصوب شد. به گزارش منشی قمی، شاه ضمن واگذاری صدارت، «زمام اختیار و اقتدار مهام [[شرع]] و [[اوقاف]] و سیورغالات را به قبضه وی نهاد که مختار باشد و به هرچه رأی او باشد، بی‌غرض به عمل آورد».<ref>{{پک|1=رضایی برجکی|2=۱۳۹۳|ف=انجوی شیرازی، ابوالولی|ک=دائرةالمعارف آستان قدس رضوی}}</ref> | |||
در آغاز حکومت [[شاه‌عباس اول|شاه‌عباس اوّل]]، میرابوالولی هم، مانند بسیاری از دیگر صاحب‌منصبان عهد سلطان‌محمد خدابنده از صدارت برکنار شد، اما بعد از اندک زمانی چون در شایستگی این منصب از سایر سادات و فضلای عصر امتیاز داشت، مقام خود را بازیافت. از این زمان به مدت بیست سال، عهده‌دار منصب مهم صدارت بود. با توجه به اینکه در این مدت طولانی هیچ‌گونه گزارشی از ابوالولی در منابع ذکر نشده، به نظر می‌رسد بدون مزاحمت رقیبان، با درایت و تسلط کافی از عهدهٔ کار برآمده است. عاقبت، شاه‌عباس اوّل در سال ۱۰۱۵ ه. ق، زمانی که در نواحی قفقاز مشغول جنگ با [[امپراتوری عثمانی|عثمانیان]] بود، میرابوالولی را از صدارت عزل کرد. به نوشتهٔ [[اسکندر منشی]] علت برکناری وی، دستبرد کارگزاران او به اموال [[حرم امام رضا]] بوده است. البته با توجه به اینکه بلافاصله بعد از او، [[قاضی‌خان]] از نزدیکان [[قاضی‌جهان]]، وزیر شاه به مقام صدارت منصوب شد احتمال رفته است که رقابت و اخلال وزیر موجب برکناری ابوالولی شده باشد.<ref>{{پک|1=رضایی برجکی|2=۱۳۹۳|ف=انجوی شیرازی، ابوالولی|ک=دائرةالمعارف آستان قدس رضوی}}</ref> | |||
== درگذشت == | |||
تاریخ مرگ ابوالولی به‌طور مشخص بیان نشده است، اما احتمالاً در دورهٔ شاه‌عباس اوّل (حاکم در ۹۹۶–۱۰۳۸ ه.ق) درگذشته باشد. گواه این مطلب، آن است که بعد از سلطنت شاه عباس اول، نامی از وی در منابع گزارش نشده است.<ref>{{پک|سوهانیان حقیقی|نقدی|۱۳۹۷|ک=آستان قدس رضوی: متولیان و نایب‌التولیه‌ها|ص=۳۲–۳۳}}</ref><ref>{{پک|1=رضایی برجکی|2=۱۳۹۳|ف=انجوی شیرازی، ابوالولی|ک=دائرةالمعارف آستان قدس رضوی}}</ref> | |||
== موقعیت علمی == | |||
وی در دوران حیات خود، جایگاه علمی بالایی داشت و نظرات علمی او مورد توجه دانشمندانی چون [[میرداماد]] قرار می‌گرفت.<ref>{{پک|1=رضایی برجکی|2=۱۳۹۳|ف=انجوی شیرازی، ابوالولی|ک=دائرةالمعارف آستان قدس رضوی}}</ref> بر اساس گزارش [[محسن امین]] در ''[[اعیان الشیعه]]''، وی مکاتبه‌ای نیز با [[شیخ بهایی]] داشته است. همو در ''اعیان الشیعه''، اساتید او را پدرش شاه محمود، صفی‌الدین محمد بن جمال‌الدین اسدآبادی — شارح ''[[تهذیب الاصول]]'' کرکی — و حسین بن حیدر بن قمر حسینی کرکی عاملی دانسته است.<ref>{{پک|1=امین|2=۱۴۰۱|ک=اعیان الشیعه|ص=۴۴۳|ج=۷}}</ref> حبیب‌آبادی در کتاب ''مکارم الآثار'' گزارش می‌کند که خواجه جمال‌الدین محمود شیرازی سلمانی (متوفی ۹۵۳ ه.ق) از دیگر استادان اوست. همو شاگردان انجوی را حسین بن حیدر کرکی و ابراهیم بن محمد حرفوشی کرکی عاملی گزارش می‌کند. به گزارش وی، در کتاب اجازة الکبیر، ابوالولی به عنوان یکی از مشایخ [[نعمت‌الله جزایری]] عنوان شده است که با توجه به تاریخ حیات نعمت‌الله و مرگ ابوالولی، درست به نظر نمی‌رسد.<ref>{{پک|1=حبیب‌آبادی|2=۱۳۶۲|ک=مکارم الآثار|ص=۷۱۰|ج=۳}}</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | === ارجاعات === | ||
{{پانویس|۳|اندازه=ریز}} | |||
== منابع == | === منابع === | ||
{{آغاز پانویس|35em}} | |||
* {{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=امین|نام=محسن|عنوان=اعیان الشیعه|سال=۱۴۰۱|مکان=دمشق|ناشر=مطبعه ابن زیدون|پیوند نویسنده=محسن امین|پیوند=https://noorlib.ir/book/view/11169}} | |||
* {{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=حبیب‌آبادی|نام=محمدعلی|عنوان=مکارم الآثار در احوال رجال دوره قاجار|سال=۱۳۶۲|مکان=اصفهان|ناشر=کمال|پیوند=https://noorlib.ir/book/view/11484}} | |||
* {{یادکرد دانشنامه | نام خانوادگی = رضایی برجکی| نام = اسماعیل| پیوند نویسنده = | ویراستار = | مقاله = انجوی شیرازی، ابوالولی | دانشنامه = دائرةالمعارف آستان قدس رضوی | جلد = ۱ | عنوان جلد = | سال = ۱۳۹۳| ناشر = انتشارات آستان قدس رضوی| مکان = مشهد| شابک =978-964-971-524-7}} | * {{یادکرد دانشنامه | نام خانوادگی = رضایی برجکی| نام = اسماعیل| پیوند نویسنده = | ویراستار = | مقاله = انجوی شیرازی، ابوالولی | دانشنامه = دائرةالمعارف آستان قدس رضوی | جلد = ۱ | عنوان جلد = | سال = ۱۳۹۳| ناشر = انتشارات آستان قدس رضوی| مکان = مشهد| شابک =978-964-971-524-7}} | ||
* {{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=سجادی|نام=صادق|پیوند نویسنده=|ویراستار=|مقاله=آستان قدس رضوی|دانشنامه=[[دایرةالمعارف بزرگ اسلامی]]|عنوان جلد=دایرةالمعارف بزرگ اسلامی|سال=۱۳۶۷|ناشر=[[مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی]]|مکان=تهران|پیوند مدخل=https://lib.eshia.ir/12293/04/1350}} | |||
* {{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=سوهانیان حقیقی|نشانی=|گفتاورد=|شابک=978-600-06-0244-4|زبان=فارسی|مکان=مشهد|ناشر=بنیاد پژوهشهای اسلامی|سال=۱۳۹۷|سری=|ویرایش=|نوع=|نشانی بایگانی=|کوشش=|نام=محمد|عنوان=آستان قدس رضوی: متولیان و نایب‌التولیه‌ها|نویسندگان سایر بخش‌ها=|نشانی فصل=|پیوند ویراستار=|نام خانوادگی ویراستار=|نام ویراستار=|پیوند نویسنده۲=|نام۲=رضا|نام خانوادگی۲=نقدی|پیوند نویسنده=|پی‌نوشت=}} | * {{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=سوهانیان حقیقی|نشانی=|گفتاورد=|شابک=978-600-06-0244-4|زبان=فارسی|مکان=مشهد|ناشر=بنیاد پژوهشهای اسلامی|سال=۱۳۹۷|سری=|ویرایش=|نوع=|نشانی بایگانی=|کوشش=|نام=محمد|عنوان=آستان قدس رضوی: متولیان و نایب‌التولیه‌ها|نویسندگان سایر بخش‌ها=|نشانی فصل=|پیوند ویراستار=|نام خانوادگی ویراستار=|نام ویراستار=|پیوند نویسنده۲=|نام۲=رضا|نام خانوادگی۲=نقدی|پیوند نویسنده=|پی‌نوشت=}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند= | {{پایان پانویس}} | ||
{{حرم امام رضا}} | |||
{{آستان قدس رضوی}} | |||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=خیر|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:اهالی شیراز]] | |||
[[رده:سادات انجوی شیراز]] | |||
[[رده:شیخ‌الاسلام‌های ایران]] | |||
[[رده:فقیهان شیعه دوازده‌امامی]] | |||
[[رده:قاضی عسکر]] | |||
[[رده:متولیان آستان قدس رضوی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۷ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۵۸
| ابوالولی انجوی شیرازی امیر | |
|---|---|
| متولد | شیراز |
| ملیت | ایرانی |
| حرفه | صدارت تولیت آستان قدس رضوی قاضی عسکر |
| دوران | صفویه |
| دین | اسلام |
| مذهب | شیعه دوازده‌امامی |
| والدین |
|
امیر ابوالولی انجوی شیرازی صاحب منصب عصر صفوی بود. وی فرزند میرشاه‌محمود از سادات انجوی شیراز و برخاسته از خانواده‌ای صاحب‌نام بود. او از علمای مشهور زمان خود بود و آرای وی مورد توجه بزرگانی چون میرداماد بوده است. وی در سال ۹۷۴ ه.ق به عنوان نهمین متولی دورهٔ صفویه در منصب تولیت آستان قدس فعالیت خود را شروع کرد. چند سال بعد در سال ۹۸۱ ه.ق از مقام تولیت حرم عزل شد و به تولیت چند مکان دیگر گمارده شد. گزارش شده است که وی در سال‌های حکومت شاه عباس اول درگذشته است.
سرگذشت
ابواولی انجوی شیرازی که با لقب امیر شناخته می‌شود، در خاندانی از سادات انجوی شیراز و در خانواده‌ای صاحب منصب به دنیا آمد. پدر او میرشاه محمود نام داشت.[۱]
دوران تولیت آستان قدس رضوی
شاه طهماسب صفوی در سال ۹۷۴ ه.ق تولیت آستان قدس رضوی را به واجبی و سنتی تقسیم کرد. در راستای این تقسیم، ابوالولی به تولیت واجبی برگزیده شد.[۲] او را اولین نائب التولیه آستان قدس رضوی در دوره سلطنت شاه طهماسب صفوی گزارش کرده‌اند.[۳] بعد از مدت کوتاهی، وی از این منصب عزل شد. سبب عزل انجوی شیرازی، اختلافش با شاه‌ولی سلطان ذوالقدر، حاکم مشهد (حاکم در ۹۷۴–۹۸۱ه.ق) بود. در منابع توضیح بیشتری در خصوص ماجرای این اختلاف وجود ندارد.[۴][۵] سال دقیق عزل او، حدود ۹۸۱ ه.ق عنوان شده است.[۶]
دوران پس از عزل
ابوالولی پس از عزل، همراه برادرش تولیت اوقاف غازانی را برعهده گرفت و تا پایان عصر شاه‌طهماسب، یعنی حوالی سال ۹۸۴ ه. ق، تولیت آستانهٔ شیخ صفی‌الدین اردبیلی را برعهده داشت. با روی کار آمدن سلطان محمد خدابنده، میرابوالولی توانست موقعیت بهتری در دستگاه حکومتی پیدا کند. او در سال ۹۸۷ ه. ق، منصب شیخ‌الاسلامی اردوی شاه، و در سال بعد مقام قاضی عسکر را عهده‌دار شد.[۷]
وی در سال ۹۹۱ ه.ق به همراه محمدشاه وارد مشهد شد و از جانب او مأموریت یافت تا به یاری محمدخان ترکمان بخشی از اموال حرم را که بر اثر حملات ازبک‌ها و ناامنی شهر به غارت رفته بود، شناسایی کند و بازپس گیرد، اما در این کار توفیق چندانی نیافت. وی در آخرین سال حکومت سلطان‌محمد خدابنده، در حوالی سال ۹۹۶ ه. ق، به عالی‌ترین مقام دینی آن دوره، یعنی صدارت منصوب شد. به گزارش منشی قمی، شاه ضمن واگذاری صدارت، «زمام اختیار و اقتدار مهام شرع و اوقاف و سیورغالات را به قبضه وی نهاد که مختار باشد و به هرچه رأی او باشد، بی‌غرض به عمل آورد».[۸]
در آغاز حکومت شاه‌عباس اوّل، میرابوالولی هم، مانند بسیاری از دیگر صاحب‌منصبان عهد سلطان‌محمد خدابنده از صدارت برکنار شد، اما بعد از اندک زمانی چون در شایستگی این منصب از سایر سادات و فضلای عصر امتیاز داشت، مقام خود را بازیافت. از این زمان به مدت بیست سال، عهده‌دار منصب مهم صدارت بود. با توجه به اینکه در این مدت طولانی هیچ‌گونه گزارشی از ابوالولی در منابع ذکر نشده، به نظر می‌رسد بدون مزاحمت رقیبان، با درایت و تسلط کافی از عهدهٔ کار برآمده است. عاقبت، شاه‌عباس اوّل در سال ۱۰۱۵ ه. ق، زمانی که در نواحی قفقاز مشغول جنگ با عثمانیان بود، میرابوالولی را از صدارت عزل کرد. به نوشتهٔ اسکندر منشی علت برکناری وی، دستبرد کارگزاران او به اموال حرم امام رضا بوده است. البته با توجه به اینکه بلافاصله بعد از او، قاضی‌خان از نزدیکان قاضی‌جهان، وزیر شاه به مقام صدارت منصوب شد احتمال رفته است که رقابت و اخلال وزیر موجب برکناری ابوالولی شده باشد.[۹]
درگذشت
تاریخ مرگ ابوالولی به‌طور مشخص بیان نشده است، اما احتمالاً در دورهٔ شاه‌عباس اوّل (حاکم در ۹۹۶–۱۰۳۸ ه.ق) درگذشته باشد. گواه این مطلب، آن است که بعد از سلطنت شاه عباس اول، نامی از وی در منابع گزارش نشده است.[۱۰][۱۱]
موقعیت علمی
وی در دوران حیات خود، جایگاه علمی بالایی داشت و نظرات علمی او مورد توجه دانشمندانی چون میرداماد قرار می‌گرفت.[۱۲] بر اساس گزارش محسن امین در اعیان الشیعه، وی مکاتبه‌ای نیز با شیخ بهایی داشته است. همو در اعیان الشیعه، اساتید او را پدرش شاه محمود، صفی‌الدین محمد بن جمال‌الدین اسدآبادی — شارح تهذیب الاصول کرکی — و حسین بن حیدر بن قمر حسینی کرکی عاملی دانسته است.[۱۳] حبیب‌آبادی در کتاب مکارم الآثار گزارش می‌کند که خواجه جمال‌الدین محمود شیرازی سلمانی (متوفی ۹۵۳ ه.ق) از دیگر استادان اوست. همو شاگردان انجوی را حسین بن حیدر کرکی و ابراهیم بن محمد حرفوشی کرکی عاملی گزارش می‌کند. به گزارش وی، در کتاب اجازة الکبیر، ابوالولی به عنوان یکی از مشایخ نعمت‌الله جزایری عنوان شده است که با توجه به تاریخ حیات نعمت‌الله و مرگ ابوالولی، درست به نظر نمی‌رسد.[۱۴]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رضایی برجکی، «انجوی شیرازی، ابوالولی»، دائرةالمعارف آستان قدس رضوی.
- ↑ رضایی برجکی، «انجوی شیرازی، ابوالولی»، دائرةالمعارف آستان قدس رضوی.
- ↑ سجادی، «آستان قدس رضوی»، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی.
- ↑ سوهانیان حقیقی و نقدی، آستان قدس رضوی: متولیان و نایب‌التولیه‌ها، ۳۲.
- ↑ رضایی برجکی، «انجوی شیرازی، ابوالولی»، دائرةالمعارف آستان قدس رضوی.
- ↑ رضایی برجکی، «انجوی شیرازی، ابوالولی»، دائرةالمعارف آستان قدس رضوی.
- ↑ رضایی برجکی، «انجوی شیرازی، ابوالولی»، دائرةالمعارف آستان قدس رضوی.
- ↑ رضایی برجکی، «انجوی شیرازی، ابوالولی»، دائرةالمعارف آستان قدس رضوی.
- ↑ رضایی برجکی، «انجوی شیرازی، ابوالولی»، دائرةالمعارف آستان قدس رضوی.
- ↑ سوهانیان حقیقی و نقدی، آستان قدس رضوی: متولیان و نایب‌التولیه‌ها، ۳۲–۳۳.
- ↑ رضایی برجکی، «انجوی شیرازی، ابوالولی»، دائرةالمعارف آستان قدس رضوی.
- ↑ رضایی برجکی، «انجوی شیرازی، ابوالولی»، دائرةالمعارف آستان قدس رضوی.
- ↑ امین، اعیان الشیعه، ۷: ۴۴۳.
- ↑ حبیب‌آبادی، مکارم الآثار، ۳: ۷۱۰.
منابع
- امین، محسن (۱۴۰۱). اعیان الشیعه. دمشق: مطبعه ابن زیدون.
- حبیب‌آبادی، محمدعلی (۱۳۶۲). مکارم الآثار در احوال رجال دوره قاجار. اصفهان: کمال.
- رضایی برجکی، اسماعیل (۱۳۹۳). «انجوی شیرازی، ابوالولی». دائرةالمعارف آستان قدس رضوی. ج. ۱. مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۹۷۱-۵۲۴-۷.
- سجادی، صادق (۱۳۶۷). «آستان قدس رضوی». دایرةالمعارف بزرگ اسلامی. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی.
- سوهانیان حقیقی، محمد؛ نقدی، رضا (۱۳۹۷). آستان قدس رضوی: متولیان و نایب‌التولیه‌ها. مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۰۶-۰۲۴۴-۴.