اشتهای گرجی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''اِشْتِهاي‌ِگُرْجى''' یکی از شاعران و خوشنویسان عصر قاجار است که به بین سال‌های ۱۲۴۵ تا ۱۲۸۹ زیسته‌است. وی به جهت اشعارش در وصف اطعام شهره است و با تخلص‌های اشتها و سرگشته شعر سروده‌است. اشعارش بیشتر در قالب غزل، قصیده، تر...» ایجاد کرد) |
(+ 6 categories using HotCat، اصلاح نویسه‌های عربی، اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح ارقام، اصلاح سجاوندی، اصلاح املا، ابرابزار، اصلاح نشانی وب) |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
''' | '''میرزا عبدالله اشتهای گرجی''' مشهور به '''اِشْتِهایِگُرْجی''' یکی از شاعران و خوشنویسان عصر [[قاجاریان|قاجار]] است که به بین سال‌های ۱۲۴۵ تا ۱۲۸۹ زیسته است. وی به جهت اشعارش در وصف اطعام شهره است و با تخلص‌های اشتها و سرگشته شعر سروده است. اشعارش بیشتر در قالب غزل، قصیده، ترکیب‌بند، رباعی، قطعه و دوبیتی بوده است. | ||
==سرگذشت== | == سرگذشت == | ||
میرزا عبدالله اشتهای گرجی، یکی از شاعران و خوشنویسان عصر قاجار است که به سال ۱۲۴۵ | میرزا عبدالله اشتهای گرجی، یکی از شاعران و خوشنویسان عصر قاجار است که به سال ۱۲۴۵ ه.ق مصادف با ۱۸۲۹ میلادی در [[اصفهان]] متولد شد. شهرت او بیشتر به سبب سرودن اشعاری در خصوص خوردنی‌هاست. تخلص او در شعر و شاعری، اشتها و سرگشته بوده است.<ref>{{پک|1=کسایی|2=۱۳۶۷|ک=دایرةالمعارف بزرگ اسلامی|ف=اشتهای گرجی}}</ref> | ||
پدر عبدالله، [[حاجی فریدون]] نام داشت که از [[مردم گرجی|گرجیانی]] بود که در زمان [[آقامحمدخان قاجار]] از [[گرجستان]] به [[ایران]] آمدند. حاجی فریدون از همان بدو ورود به ایران، با خاندان [[محمدحسین صدر اصفهانی]] ارتباط نزدیک برقرار کرد و به اصفهان رفت. عبدالله از جوانی به تحصیل علوم ادبی پرداخت و در کنار آن به خط نیز توجه داشت. او پس از آنکه به مدارجی از علم رسید، تعلیم فرزندان خاندان صدر را عهده‌دار شد.<ref>{{پک|1=کسایی|2=۱۳۶۷|ک=دایرةالمعارف بزرگ اسلامی|ف= | پدر عبدالله، [[حاجی فریدون]] نام داشت که از [[مردم گرجی|گرجیانی]] بود که در زمان [[آقامحمدخان قاجار]] از [[گرجستان]] به [[ایران]] آمدند. حاجی فریدون از همان بدو ورود به ایران، با خاندان [[محمدحسین صدر اصفهانی]] ارتباط نزدیک برقرار کرد و به اصفهان رفت. عبدالله از جوانی به تحصیل علوم ادبی پرداخت و در کنار آن به خط نیز توجه داشت. او پس از آنکه به مدارجی از علم رسید، تعلیم فرزندان خاندان صدر را عهده‌دار شد.<ref>{{پک|1=کسایی|2=۱۳۶۷|ک=دایرةالمعارف بزرگ اسلامی|ف=اشتهای گرجی}}</ref> | ||
[[میرزا عباس علی خرم لنبانی]]، در یک ماده تاریخ، درگذشت اشتها را چنین گزارش می‌کند «ای وای که اشتها نداریم دگر» بر اساس حروف ابجد این مصرع، تاریخ درگذشت اشتها، ۱۲۸۹ | [[میرزا عباس علی خرم لنبانی]]، در یک ماده تاریخ، درگذشت اشتها را چنین گزارش می‌کند «ای وای که اشتها نداریم دگر» بر اساس حروف ابجد این مصرع، تاریخ درگذشت اشتها، ۱۲۸۹ ه.ق است.<ref>{{پک|1=کسایی|2=۱۳۶۷|ک=دایرةالمعارف بزرگ اسلامی|ف=اشتهای گرجی}}</ref> | ||
==در ادبیات== | == در ادبیات == | ||
اشتها، یکی از شاعران [[انجمن ادبی ابوالفقرا]] محسوب می‌شد که سرپرستی آن انجمن را [[محمدباقر گزی اصفهانی]] (متوفی ۱۲۸۶) عهده‌دار بود. جلسات این انجمن در روزهای جمعه در منزل ملامحمد باقر برگزار می‌شد. اشتها در شعر و شاعری، از شیوه [[ابواسحاق شیرازی|اسحاق اطعمه]] — شاعر قرن هشتم قمری — پیروی می‌کرد و به همین جهت در وصف خوراکی‌ها و غذاهای گوناگون، اشعاری بسیار سروده است. اشعاری بسیاری از او به تتبع و استقبال از [[سعدی]] و [[حافظ]] سروده شده است. سروده‌های اشتها بیشتر در قالب غزل، قصیده، ترکیب‌بند، رباعی، قطعه و دوبیتی است.<ref>{{پک|1=کسایی|2=۱۳۶۷|ک=دایرةالمعارف بزرگ اسلامی|ف=اشتهای گرجی}}</ref> | |||
دیوان اشعار اشتها به سال‌های ۱۲۸۲، ۱۳۰۶ و ۱۳۱۴ | دیوان اشعار اشتها به سال‌های ۱۲۸۲، ۱۳۰۶ و ۱۳۱۴ ه.ق در [[تهران]] و به صورت چاپ سنگی منتشر شده است. در سال ۱۳۱۲ ه.ق در [[بمبئی]] هند نیز به کوشش [[ملک المتکلمین شیرازی]]، نسخه‌ای از این دیوان منتشر شده است. یک نسخه چاپ انتقادی از این نسخه وجود دارد که به سال ۱۳۷۰ ه.ش در تهران و به کوشش امین خضرایی (واله) منتشر شده است.<ref>{{پک|1=کسایی|2=۱۳۶۷|ک=دایرةالمعارف بزرگ اسلامی|ف=اشتهای گرجی}}</ref> | ||
== پانویس == | |||
=== ارجاعات === | === ارجاعات === | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
=== منابع === | === منابع === | ||
* {{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=کسایی|نام=کامران|پیوند نویسنده=|مقاله=اشتهای گرجی|دانشنامه=[[دایرةالمعارف بزرگ اسلامی]]|عنوان جلد=دایرةالمعارف بزرگ اسلامی|سال=۱۳۶۷|ناشر=[[مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی]]|مکان=تهران|پیوند مدخل=https://lib.eshia.ir/23022/9/3529|کوشش=موسوی بجنوری، محمدکاظم|شابک=۹-۶۶-۷۰۲۵-۹۶۴-۹۸۷|شابک نادرست=بله}} | |||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=بله|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:درگذشتگان ۱۲۸۹ (قمری)]] | |||
[[رده:زادگان ۱۲۴۵ (قمری)]] | |||
[[رده:زادگان ۱۸۲۹ (میلادی)]] | |||
[[رده:شاعران اهل اصفهان]] | |||
[[رده:شاعران اهل ایران]] | [[رده:شاعران اهل ایران]] | ||
[[رده:شاعران دوره قاجاریان]] | |||
[[رده:شاعران شیعه دوازده‌امامی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۵۳
میرزا عبدالله اشتهای گرجی مشهور به اِشْتِهایِگُرْجی یکی از شاعران و خوشنویسان عصر قاجار است که به بین سال‌های ۱۲۴۵ تا ۱۲۸۹ زیسته است. وی به جهت اشعارش در وصف اطعام شهره است و با تخلص‌های اشتها و سرگشته شعر سروده است. اشعارش بیشتر در قالب غزل، قصیده، ترکیب‌بند، رباعی، قطعه و دوبیتی بوده است.
سرگذشت
میرزا عبدالله اشتهای گرجی، یکی از شاعران و خوشنویسان عصر قاجار است که به سال ۱۲۴۵ ه.ق مصادف با ۱۸۲۹ میلادی در اصفهان متولد شد. شهرت او بیشتر به سبب سرودن اشعاری در خصوص خوردنی‌هاست. تخلص او در شعر و شاعری، اشتها و سرگشته بوده است.[۱]
پدر عبدالله، حاجی فریدون نام داشت که از گرجیانی بود که در زمان آقامحمدخان قاجار از گرجستان به ایران آمدند. حاجی فریدون از همان بدو ورود به ایران، با خاندان محمدحسین صدر اصفهانی ارتباط نزدیک برقرار کرد و به اصفهان رفت. عبدالله از جوانی به تحصیل علوم ادبی پرداخت و در کنار آن به خط نیز توجه داشت. او پس از آنکه به مدارجی از علم رسید، تعلیم فرزندان خاندان صدر را عهده‌دار شد.[۲]
میرزا عباس علی خرم لنبانی، در یک ماده تاریخ، درگذشت اشتها را چنین گزارش می‌کند «ای وای که اشتها نداریم دگر» بر اساس حروف ابجد این مصرع، تاریخ درگذشت اشتها، ۱۲۸۹ ه.ق است.[۳]
در ادبیات
اشتها، یکی از شاعران انجمن ادبی ابوالفقرا محسوب می‌شد که سرپرستی آن انجمن را محمدباقر گزی اصفهانی (متوفی ۱۲۸۶) عهده‌دار بود. جلسات این انجمن در روزهای جمعه در منزل ملامحمد باقر برگزار می‌شد. اشتها در شعر و شاعری، از شیوه اسحاق اطعمه — شاعر قرن هشتم قمری — پیروی می‌کرد و به همین جهت در وصف خوراکی‌ها و غذاهای گوناگون، اشعاری بسیار سروده است. اشعاری بسیاری از او به تتبع و استقبال از سعدی و حافظ سروده شده است. سروده‌های اشتها بیشتر در قالب غزل، قصیده، ترکیب‌بند، رباعی، قطعه و دوبیتی است.[۴]
دیوان اشعار اشتها به سال‌های ۱۲۸۲، ۱۳۰۶ و ۱۳۱۴ ه.ق در تهران و به صورت چاپ سنگی منتشر شده است. در سال ۱۳۱۲ ه.ق در بمبئی هند نیز به کوشش ملک المتکلمین شیرازی، نسخه‌ای از این دیوان منتشر شده است. یک نسخه چاپ انتقادی از این نسخه وجود دارد که به سال ۱۳۷۰ ه.ش در تهران و به کوشش امین خضرایی (واله) منتشر شده است.[۵]
پانویس
ارجاعات
منابع
- کسایی، کامران (۱۳۶۷). «اشتهای گرجی». دایرةالمعارف بزرگ اسلامی. به کوشش موسوی بجنوری، محمدکاظم. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹-۶۶-۷۰۲۵-۹۶۴-۹۸۷.