الاستبصار: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
}} | }} | ||
'''''اَلاْسْتِبْصار فیما اختلف من الأخبار''''' که به اختصار '''''الاستبصار''''' نیز عنوان گرفته‌است، یکی از آثار روایی ابوجعفر محمد بن حسن، ملقب به [[شیخ طوسی]] (۳۸۵ ه.ق – ۴۴۹ ه.ق) و یکی از ''[[کتب اربعه]]'' نزد [[شیعه دوازده‌امامی]] است. شیخ طوسی این کتاب را در زمان حضورش در [[بغداد]] نوشته‌است. این اثر پس از کتاب ''[[تهذیب الاحکام]]'' تدوین شده و متکی بر آن کتاب است. پیش از این، شیخ طوسی کتاب ''تهذیب الاحکام'' را بر اساس کتاب ''[[المقنعه]]'' [[شیخ مفید]] و با رویکردی [[علم کلام|کلامی]] تألیف کرد و به گفته خود در مقدمه کتاب ''استبصار''، پس از استقبال از کتاب ''تهذیب''، اقدام به نگارش کتابی تخصصی در زمینه حل اختلاف‌ها و تعارض‌های احادیث فقهی کرد. بر همین اساس، وی کتاب ''استبصار'' را در سه جلد، مشتمل بر ۹۲۶ باب و ۵۵۱۱ حدیث تألیف کرد. او در هر باب، روایات متعارض را گزارش می‌کند و به وجه جمع و حل تعارض آن روایات می‌پردازد. | '''''اَلاْسْتِبْصار فیما اختلف من الأخبار''''' که به اختصار '''''الاستبصار''''' نیز عنوان گرفته‌است، یکی از آثار روایی ابوجعفر محمد بن حسن، ملقب به [[شیخ طوسی]] (۳۸۵ ه.ق – ۴۴۹ ه.ق) و یکی از ''[[کتب اربعه]]'' نزد [[شیعه دوازده‌امامی]] است. شیخ طوسی این کتاب را در زمان حضورش در [[بغداد]] نوشته‌است. این اثر پس از کتاب ''[[تهذیب الاحکام]]'' تدوین شده و متکی بر آن کتاب است. پیش از این، شیخ طوسی کتاب ''تهذیب الاحکام'' را بر اساس کتاب ''[[المقنعه]]'' [[شیخ مفید]] و با رویکردی [[علم کلام|کلامی]] تألیف کرد و به گفته خود در مقدمه کتاب ''استبصار''، پس از استقبال از کتاب ''تهذیب''، اقدام به نگارش کتابی تخصصی در زمینه حل اختلاف‌ها و تعارض‌های [[احادیث فقهی]] کرد. بر همین اساس، وی کتاب ''استبصار'' را در سه جلد، مشتمل بر ۹۲۶ باب و ۵۵۱۱ [[حدیث]] تألیف کرد. او در هر باب، [[روایات متعارض]] را گزارش می‌کند و به وجه جمع و [[حل تعارض روایات|حل تعارض]] آن روایات می‌پردازد. | ||
با وجود گمانه‌زنی‌ها در خصوص تلخیص بودن کتاب ''استبصار'' نسبت به کتاب ''تهذیب''، با توجه به آنکه شیخ طوسی در ''[[الفهرست (شیخ طوسی)|الفهرست]]'' و همینطور نجاشی در آثارش، کتاب ''استبصار'' را کتابی مستقل عنوان کرده‌اند، و با توجه به تفاوت‌های این دو اثر، ''استبصار'' کتابی مستقل از آثار طوسی محسوب شده‌است. تفاوت میان ''استبصار'' و ''تهذیب'' از جهت ذکر کامل روایات مخالف و عدم ذکر روایات موافق به صورت کامل است. از آنجا که کتاب ''استبصار''، به صورت مفصل‌تری به رفع اختلاف روایات پرداخته‌است، نسبت به کتاب ''تهذیب الاحکام''، کتابی [[اصول فقه|اصولی‌تر]] جلوه می‌کند و از این رو، آن را برای خواص عالمان، مفیدتر دانسته‌اند. با این وجود که شیخ طوسی، ''استبصار'' را با اتکا بر کتاب ''تهذیب'' نوشته‌است، اما ''استبصار'' از جهت هدف کلی نگارش، باب‌بندی و شیوه ترتیب احادیث با ''تهذیب'' متفاوت است. | با وجود گمانه‌زنی‌ها در خصوص [[تلخیص]] بودن کتاب ''استبصار'' نسبت به کتاب ''تهذیب''، با توجه به آنکه شیخ طوسی در ''[[الفهرست (شیخ طوسی)|الفهرست]]'' و همینطور [[نجاشی]] در آثارش، کتاب ''استبصار'' را کتابی مستقل عنوان کرده‌اند، و با توجه به تفاوت‌های این دو اثر، ''استبصار'' کتابی مستقل از آثار طوسی محسوب شده‌است. تفاوت میان ''استبصار'' و ''تهذیب'' از جهت ذکر کامل روایات مخالف و عدم ذکر روایات موافق به صورت کامل است. از آنجا که کتاب ''استبصار''، به صورت مفصل‌تری به رفع اختلاف روایات پرداخته‌است، نسبت به کتاب ''تهذیب الاحکام''، کتابی [[اصول فقه|اصولی‌تر]] جلوه می‌کند و از این رو، آن را برای خواص عالمان، مفیدتر دانسته‌اند. با این وجود که شیخ طوسی، ''استبصار'' را با اتکا بر کتاب ''تهذیب'' نوشته‌است، اما ''استبصار'' از جهت هدف کلی نگارش، باب‌بندی و شیوه ترتیب احادیث با ''تهذیب'' متفاوت است. | ||
''الاستبصار''، دومین کتاب روایی شیخ طوسی از نظر اعتبار است و به عنوان چهارمین کتاب از ''[[کتب اربعه]]'' نزد شیعه محسوب می‌شود. شیخ طوسی پس از بیان علت نگارش این اثر، آن را در نوع خود بی‌سابقه توصیف می‌کند. به اعتقاد او، گردآوری روایات مخالف و جمع میان آنها، پیش از آن سابقه‌ای نداشته‌است. مولف در این کتاب، به برخی از مرجحات که در ترجیح یک روایت بر دیگری کاربرد دارد، اشاره می‌کند. از امتیازات مهم کتاب ''استبصار''، اولین اثر در زمینه جمع روایات متناقض و متعارض بودن آن است. یکی از مسائلی که باعث اهمیت کتاب ''استبصار'' شده‌است؛ دسترسی شیخ طوسی به کتابخانه‌های بزرگی چون کتابخانه سید مرتضی و کتابخانه شاپور بن اردشیر در بغداد بوده‌است. دسترسی طوسی به [[اصول اربعمائه|''اصول اربعه مائه'']] سبب شده‌است تا بسیاری از روایات این اصول در کتاب ''استبصار'' و ''تهذیب''، از خطر نابودی، در امان باشند. وجود روایات ضعیف در کتاب ''استبصار'' و استناد به روایات و استدلال‌های ضعیف برای رفع تعارض یا پیش گرفتن افراط از جانب مولف برای جمع روایات از جمله ضعف‌های این اثر عنوان شده‌است. | ''الاستبصار''، دومین کتاب روایی شیخ طوسی از نظر اعتبار است و به عنوان چهارمین کتاب از ''[[کتب اربعه]]'' نزد شیعه محسوب می‌شود. شیخ طوسی پس از بیان علت نگارش این اثر، آن را در نوع خود بی‌سابقه توصیف می‌کند. به اعتقاد او، گردآوری روایات مخالف و جمع میان آنها، پیش از آن سابقه‌ای نداشته‌است. مولف در این کتاب، به برخی از مرجحات که در ترجیح یک روایت بر دیگری کاربرد دارد، اشاره می‌کند. از امتیازات مهم کتاب ''استبصار''، اولین اثر در زمینه جمع روایات متناقض و متعارض بودن آن است. یکی از مسائلی که باعث اهمیت کتاب ''استبصار'' شده‌است؛ دسترسی شیخ طوسی به کتابخانه‌های بزرگی چون [[کتابخانه سید مرتضی]] و [[کتابخانه شاپور بن اردشیر]] در بغداد بوده‌است. دسترسی طوسی به [[اصول اربعمائه|''اصول اربعه مائه'']] سبب شده‌است تا بسیاری از روایات این اصول در کتاب ''استبصار'' و ''تهذیب''، از خطر نابودی، در امان باشند. وجود [[روایات ضعیف]] در کتاب ''استبصار'' و استناد به روایات و استدلال‌های ضعیف برای رفع تعارض یا پیش گرفتن افراط از جانب مولف برای جمع روایات از جمله ضعف‌های این اثر عنوان شده‌است. | ||
== مؤلف == | == مؤلف == | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
== پیش‌زمینه، تاریخ و علت نگارش اثر == | == پیش‌زمینه، تاریخ و علت نگارش اثر == | ||
{{شیعه}}تا پیش از سده دوم ه. ق، عبارت | {{شیعه}}تا پیش از سده دوم ه. ق، عبارت «[[تدوین حدیث]]» مرسوم نبود و از عناوینی چون «تقیید حدیث» یا «کتابت» و «تألیف» استفاده می‌شد. محدثان سنی مذهب در قرن اول ه. ق، از [[نگارش حدیث]] منع می‌شدند<ref group="یادداشت">این منع از جانب سه خلیفه اول صورت گرفته و دلایلش اینگونه عنوان شده‌است: دلایل سیاسی، از بین بردن روایات با موضوع فضیلت یا رذیلت افراد، جلوگیری از اختلاف بین مسلمانان، ترس از نسبت دادن دروغ به پیامبر اسلام، عدم نیاز به حدیث با وجود قرآن، ترس از اختلاف حدیث با قرآن و ترس از ترک قرآن. (رک: {{پک|معارف|معینی|هوشنگی|۱۳۸۸|ک=دانشنامه جهان اسلام|ف=تدوین حدیث}})</ref> یا آن را [[مکروه]] می‌دانستند. در مقابل، محدثان شیعه، به روایت‌هایی از [[محمد|پیامبر اسلام]] استناد می‌کردند که در آنها به نگارش حدیث توصیه می‌شد. سخت‌گیری‌ها در [[منع تقیید حدیث|منع روایت]]، در خصوص روایت‌های فقهی با اغماض همراه بود.<ref>{{پک|معارف|معینی|هوشنگی|۱۳۸۸|ک=دانشنامه جهان اسلام|ف=تدوین حدیث}}</ref> در میان [[شیعیان امامیه]]، روایاتی گزارش شده‌است که اولین کتاب‌های مدون حدیثی، متعلق به [[علی بن ابی‌طالب]] بوده‌است که به دستور پیامبر اسلام و به جهت حفظ تعالیم اسلامی برای امامان پس از علی نگارش یافته‌است. نام این اثر در برخی روایات، «[[الجامعه]]» یا «[[کتاب علی]]» عنوان شده‌است.<ref>{{پک|بروجردی|۱۳۷۲|ف=تدوین حدیث|ک=مقالات و بررسی‌ها}}</ref> [[عمر بن عبدالعزیز]] (۹۹–۱۰۱ ه.ق) در قرن دوم هجری به حاکمان ولایت‌های اسلامی دستور داد تا هر حدیث منسوب به پیامبر اسلام را بنویسند. پیش‌تر، شاگردان [[محمد باقر]] (۵۷–۱۱۴ ه.ق)، به این کار مبادرت کرده بودند که در دوران [[جعفر صادق]] با توان بیشتری پی گرفته شد. [[آقابزرگ تهرانی]] در کتاب ''[[الذریعه الی تصانیف الشیعه|الذریعه]]''، یکصد و هفده [[اصل]]<ref group="یادداشت">اصل، به معنای اثری حدیثی است که مستقیماً از کتابت شنیده‌ها پدید آمده‌است. در این اثر، نویسنده تنها به هدف نگارش احادیث مسموع خویش، اقدام به تألیف نموده‌است. در مقابل اصل، مصنفات قرار دارد که علاوه بر متن حدیث، شامل نوشته‌های مؤلف نیز می‌شود. (رک: {{پک|حاج‌منوچهری|۱۳۸۸|ک=دانشنامه بزرگ اسلامی|ف=اصل}})</ref> را به شاگردان محمد باقر و جعفر صادق منسوب دانسته و نام آنها را ذکر کرده‌است.<ref>{{پک|مدیرشانه‌چی|۱۳۴۷|ف=کتب اربعه حدیث شیعه|ک=نامه آستان قدس|ص=۱۶۶–۱۶۷}}</ref> روند نگارش حدیث به صورت اصل در تشیع، تا دوران [[امامت]] [[حسن عسکری]] (مـ ۲۶۰ ه.ق) ادامه داشت.<ref>{{پک|ذوقی|۱۳۹۱|ف=سه گفتار در باب کتب اربعه|ک=سفینه|ص=۱۵۵}}</ref> [[دوازده امام|امامان شیعه]]، همواره شاگردان خود را به نگارش حدیث ترغیب می‌کردند. در این‌باره، محمد باقر، [[مفضل بن عمر جعفی|مفضل بن عمر]] را به نوشتن حدیث توصیه کرد و به او از در پیش بودن روزگاری پر آشوب خبر داد که جز روایت‌های مکتوب، منبع دینی دیگری وجود ندارد.<ref group="یادداشت">«اکتب و بث علمک فی اخوانک، فإن مت فاورث کتبک بنیک فانه یأتی علی الناس زمان هرج لا یستأنسون الا بکتبکم»؛ «بنویس و به این وسیله علم خود را میان برادران دینی‌ات منتشر کن و هنگام مرگ، نوشته‌هایت را برای فرزندانت به ارث بگذار، زیرا زمانی پرآشوب خواهد آمد که به جز نوشته‌های شما علاقه دینی ممکن نیست.» (رک: اعیان الشیعه، ج۱، ص ۹۲)</ref> از آن پس، شاگردان امامان شیعه، به‌ویژه اصحاب جعفر صادق، احادیث را مکتوب می‌کردند. درنتیجه ۴۰۰ کتاب حدیثی تألیف شد که بعدها پایه علوم حدیث شیعه را شکل داد. این آثار که در اصطلاح علوم حدیث به آنها «اصل» می‌گویند؛ به جهت تعدادشان، به [[اصول اربعه‌مأئة]] (به فارسی: اصول چهارصدگانه) مشهورند. اهمیت این اصول، پس از روی‌کار آمدن [[خلافت عباسی|عباسیان]] و سخت‌گیری بر [[شیعه|علویان]] بیشتر شد و به این جهت، شیعیان برای جمع‌آوری و کتابت حدیث، انگیزه بیشتری پیدا کردند.<ref>{{پک|مدیرشانه‌چی|۱۳۴۷|ف=کتب اربعه حدیث شیعه|ک=نامه آستان قدس|ص=۱۶۹–۱۷۱}}</ref><ref>{{پک|ذوقی|۱۳۹۱|ف=سه گفتار در باب کتب اربعه|ک=سفینه|ص=۱۵۵}}</ref> | ||
عصر ورود شیخ طوسی به بغداد، همزمان با مرکزیت حکومت [[خلافت عباسی|عباسیان]] در این شهر بود. در شهر بغداد، هر دو طایفه شیعه و سنی، مراکز علمی مهمی داشتند و در بر همین اساس، شیعیان همواره خود را متعهد می‌دانستند تا در مقابل اهل سنت، از کیان تشیع دفاع علمی و سیاسی کند. با توجه به قرائن موجود، با وجود اختلاف میان شیعه و سنی در آن روزگار، اتحاد و هماهنگی کاملی در بین بزرگان شیعه نیز وجود نداشت و بلکه در امور فقهی، اختلافات فراوانی وجود داشت. از همین رو، طوسی بیشتر اهتمام خویش را در رفع تعارض و تناقض‌های علمی و اجتماعی قرار داد و در این خصوص نقش مهمی را ایفا کرد. با نگاهی بر [[کتاب‌شناسی شیخ طوسی|تالیفات شیخ طوسی]]، مشخص می‌شود که وی به عنوان یک منجی و چاره‌گر به تألیف آثارش پرداخته‌است تا با رفع تناقض‌ها از چهره مذهب تشیع، از این مذهب پاسداری کند. طوسی پس از آنکه درخواستی را در خصوص تألیف کتابی برای رفع تناقضات و تعارضات احادیث که موجب جدا شدن گروهی از شیعیان از مذهب شده‌است را دریافت می‌کند، اقدام به تألیف کتاب ''تهذیب الاحکام'' می‌نماید و از این رو کتاب ''تهذیب''، با رویکردی [[علم کلام|کلامی]] نگارش می‌یابد. کمی بعد، وی کتاب ''استبصار'' را با رویکردی [[فقه|فقهی]] به رشته تحریر درمی‌آورد.<ref>{{پک|مسعودی|۱۳۸۷|ف=مقایسه تهذیب و استبصار|ک=الهیات و حقوق}}</ref> | عصر ورود شیخ طوسی به بغداد، همزمان با مرکزیت حکومت [[خلافت عباسی|عباسیان]] در این شهر بود. در شهر بغداد، هر دو طایفه شیعه و سنی، مراکز علمی مهمی داشتند و در بر همین اساس، شیعیان همواره خود را متعهد می‌دانستند تا در مقابل اهل سنت، از کیان تشیع دفاع علمی و سیاسی کند. با توجه به قرائن موجود، با وجود اختلاف میان شیعه و سنی در آن روزگار، اتحاد و هماهنگی کاملی در بین بزرگان شیعه نیز وجود نداشت و بلکه در امور فقهی، اختلافات فراوانی وجود داشت. از همین رو، طوسی بیشتر اهتمام خویش را در رفع تعارض و تناقض‌های علمی و اجتماعی قرار داد و در این خصوص نقش مهمی را ایفا کرد. با نگاهی بر [[کتاب‌شناسی شیخ طوسی|تالیفات شیخ طوسی]]، مشخص می‌شود که وی به عنوان یک منجی و چاره‌گر به تألیف آثارش پرداخته‌است تا با رفع تناقض‌ها از چهره مذهب تشیع، از این مذهب پاسداری کند. طوسی پس از آنکه درخواستی را در خصوص تألیف کتابی برای رفع تناقضات و تعارضات احادیث که موجب جدا شدن گروهی از شیعیان از مذهب شده‌است را دریافت می‌کند، اقدام به تألیف کتاب ''تهذیب الاحکام'' می‌نماید و از این رو کتاب ''تهذیب''، با رویکردی [[علم کلام|کلامی]] نگارش می‌یابد. کمی بعد، وی کتاب ''استبصار'' را با رویکردی [[فقه|فقهی]] به رشته تحریر درمی‌آورد.<ref>{{پک|مسعودی|۱۳۸۷|ف=مقایسه تهذیب و استبصار|ک=الهیات و حقوق}}</ref> | ||
شیخ طوسی در علت نگارش اثر، عنوان می‌کند که کتاب ''استبصار'' را پس از کتاب ''تهذیب الاحکام'' نگاشته‌است و چون گروهی از اصحاب، به ''تهذیب الاحکام'' اهتمام ویژه داشته‌اند، صلاح را در این دیده‌است تا روایت‌های مخالف کتاب ''تهذیب'' را در اثری جداگانه جمع کرده و به جمع آنان بپردازد.<ref>{{پک|نصیری|۱۳۸۶|ک=آشنایی با تاریخ حدیث شیعه|ص=۸۱}}</ref><ref dir=ltr>{{پک|Howard|۱۹۷۶|ک=Al-Aerat|زبان=en|ف='Tahdhib al-Ahkam' and 'Al-Istibsar'}}</ref> او تأکید می‌کند که در این کتاب، در هر باب، فتوای خود را عنوان می‌کند و روایات مربوط به آن را گزارش می‌کند و سپس روایات مخالف آن را نیز می‌آورد و راه جمع میان آنها را بیان می‌کند. وی در این اثر، اصل را بر جمع گذاشته‌است و تا جایی که جمع بین روایات ممکن باشد، از طرح آنها خودداری می‌کند.<ref>{{پک|نصیری|۱۳۸۶|ک=آشنایی با تاریخ حدیث شیعه|ص=۸۱}}</ref> به گزارش ''[[دائرةالمعارف بزرگ اسلامی|دایرة المعارف بزرگ اسلامی]]''، درخواستی مبنی بر نوشتن کتابی مختصر در زمینه احادیث اختلافی در رشته فقه دریافت کرده‌است و به همین جهت اقدام به تألیف کتاب ''استبصار'' نموده‌است.<ref>{{پک|جمعی از نویسندگان|۱۳۸۸|ک=دانشنامه بزرگ اسلامی|ف=استبصار}}</ref> | شیخ طوسی در علت نگارش اثر، عنوان می‌کند که کتاب ''استبصار'' را پس از کتاب ''تهذیب الاحکام'' نگاشته‌است و چون گروهی از اصحاب، به ''تهذیب الاحکام'' اهتمام ویژه داشته‌اند، صلاح را در این دیده‌است تا روایت‌های مخالف کتاب ''تهذیب'' را در اثری جداگانه جمع کرده و به جمع آنان بپردازد.<ref>{{پک|نصیری|۱۳۸۶|ک=آشنایی با تاریخ حدیث شیعه|ص=۸۱}}</ref><ref dir=ltr>{{پک|Howard|۱۹۷۶|ک=Al-Aerat|زبان=en|ف='Tahdhib al-Ahkam' and 'Al-Istibsar'}}</ref> او تأکید می‌کند که در این کتاب، در هر باب، [[فتوا|فتوای]] خود را عنوان می‌کند و روایات مربوط به آن را گزارش می‌کند و سپس روایات مخالف آن را نیز می‌آورد و راه جمع میان آنها را بیان می‌کند. وی در این اثر، اصل را بر جمع گذاشته‌است و تا جایی که جمع بین روایات ممکن باشد، از طرح آنها خودداری می‌کند.<ref>{{پک|نصیری|۱۳۸۶|ک=آشنایی با تاریخ حدیث شیعه|ص=۸۱}}</ref> به گزارش ''[[دائرةالمعارف بزرگ اسلامی|دایرة المعارف بزرگ اسلامی]]''، درخواستی مبنی بر نوشتن کتابی مختصر در زمینه احادیث اختلافی در رشته فقه دریافت کرده‌است و به همین جهت اقدام به تألیف کتاب ''استبصار'' نموده‌است.<ref>{{پک|جمعی از نویسندگان|۱۳۸۸|ک=دانشنامه بزرگ اسلامی|ف=استبصار}}</ref> | ||
== توصیف اثر == | == توصیف اثر == | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
=== امتیازات اثر === | === امتیازات اثر === | ||
اولین امتیاز مهم کتاب ''استبصار''، اولین اثر مستقل در زمینه جمع روایات متناقض و متعارض است. هرچند پیش از این، شیخ طوسی در کتاب ''[[عده در اصول|عده الاصول]]''، اصل بحث حل تعارض روایات را شرح داده‌است. بر این اساس مولف سعی کرده‌است تا روایاتی که با مبنای فتوای او یا استادش شیخ مفید در تعارض و تنافی هستند، به شیوه‌ای صحیح در نزد خویش، جمع کند. همینطور با توجه به تلاش نویسنده برای بیان شیوه‌های صحیح جمع، این کتاب به عنوان یکی از قدیمی‌ترین منابع فقه الحدیث به‌شمار می‌آید. طوسی در این اثر با توجه به اطلاعات دقیق حدیثی، [[علم رجال|رجالی]]، فقهی، اصولی و کلامی، توان خویش را در جمع بین روایات نشان داده‌است. یکی از مسائلی که باعث اهمیت کتاب ''استبصار'' شده‌است؛ دسترسی نویسنده به کتابخانه‌های بزرگی چون [[کتابخانه سید مرتضی]] و [[کتابخانه شاپور بن اردشیر]] در بغداد بوده‌است. دسترسی شیخ طوسی به [[اصول اربعمائه|''اصول اربعه مائه'']] سبب شده‌است تا بسیاری از روایات این اصول در کتاب ''استبصار'' و ''تهذیب''، از خطر نابودی، در امان باشند.<ref>{{پک|هاشمی خانعباسی|رجایی‌پور|۱۳۸۹|ف=کتب اربعه، مزیت‌ها و اشکالات|ک=فقه و تاریخ تمدن}}</ref> | اولین امتیاز مهم کتاب ''استبصار''، اولین اثر مستقل در زمینه جمع روایات متناقض و متعارض است. هرچند پیش از این، شیخ طوسی در کتاب ''[[عده در اصول|عده الاصول]]''، اصل بحث حل تعارض روایات را شرح داده‌است. بر این اساس مولف سعی کرده‌است تا روایاتی که با مبنای فتوای او یا استادش شیخ مفید در تعارض و تنافی هستند، به شیوه‌ای صحیح در نزد خویش، جمع کند. همینطور با توجه به تلاش نویسنده برای بیان شیوه‌های صحیح جمع، این کتاب به عنوان یکی از قدیمی‌ترین منابع [[فقه الحدیث]] به‌شمار می‌آید. طوسی در این اثر با توجه به اطلاعات دقیق حدیثی، [[علم رجال|رجالی]]، فقهی، اصولی و کلامی، توان خویش را در جمع بین روایات نشان داده‌است. یکی از مسائلی که باعث اهمیت کتاب ''استبصار'' شده‌است؛ دسترسی نویسنده به کتابخانه‌های بزرگی چون [[کتابخانه سید مرتضی]] و [[کتابخانه شاپور بن اردشیر]] در بغداد بوده‌است. دسترسی شیخ طوسی به [[اصول اربعمائه|''اصول اربعه مائه'']] سبب شده‌است تا بسیاری از روایات این اصول در کتاب ''استبصار'' و ''تهذیب''، از خطر نابودی، در امان باشند.<ref>{{پک|هاشمی خانعباسی|رجایی‌پور|۱۳۸۹|ف=کتب اربعه، مزیت‌ها و اشکالات|ک=فقه و تاریخ تمدن}}</ref> | ||
=== نقاط ضعف و انتقادات === | === نقاط ضعف و انتقادات === | ||
وجود روایات ضعیف در کتاب ''استبصار'' از جمله ضعف‌های این اثر عنوان شده‌است. تا جایی که در این خصوص، برخی از بزرگان شیعه همچون [[ابن ادریس حلی|ابن ادریس]] و [[شوشتری]] بر شیخ طوسی خرده گرفته‌اند. شوشتری در جای دیگر بر مولف معترض می‌شود که در طریق جمع بین روایات، راه افراط را پیش گرفته‌است و برخی دلایل برای جمع، ضعیف توصیف شده‌اند. شوشتری همچنین استناد مولف در ''استبصار'' به برخی دلایل ضعیف با وجود دلایل قوی‌تر را مورد نقد خویش قرار می‌دهد. همچنین در این اثر، بعضاً وقوع خطا و تحریف در نقل سند و متن روایت‌ها صورت گرفته‌است.<ref>{{پک|هاشمی خانعباسی|رجایی‌پور|۱۳۸۹|ف=کتب اربعه، مزیت‌ها و اشکالات|ک=فقه و تاریخ تمدن}}</ref> | وجود [[حدیث ضعیف|روایات ضعیف]] در کتاب ''استبصار'' از جمله ضعف‌های این اثر عنوان شده‌است. تا جایی که در این خصوص، برخی از بزرگان شیعه همچون [[ابن ادریس حلی|ابن ادریس]] و [[شوشتری]] بر شیخ طوسی خرده گرفته‌اند. شوشتری در جای دیگر بر مولف معترض می‌شود که در طریق جمع بین روایات، راه افراط را پیش گرفته‌است و برخی دلایل برای جمع، ضعیف توصیف شده‌اند. شوشتری همچنین استناد مولف در ''استبصار'' به برخی دلایل ضعیف با وجود دلایل قوی‌تر را مورد نقد خویش قرار می‌دهد. همچنین در این اثر، بعضاً وقوع خطا و تحریف در نقل سند و متن روایت‌ها صورت گرفته‌است.<ref>{{پک|هاشمی خانعباسی|رجایی‌پور|۱۳۸۹|ف=کتب اربعه، مزیت‌ها و اشکالات|ک=فقه و تاریخ تمدن}}</ref> | ||
== چاپ و نشر == | == چاپ و نشر == | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
از میان نسخه‌های خطی این کتاب، می‌توان از نسخه ناقصی یاد کرد که به گزارش [[آقابزرگ تهرانی]] در [[الذریعه الی تصانیف الشیعه|''الذریعه'']]، در کتابخانه [[سیدهادی کاشف‌الغطاء]] در نجف به خط جعفر بن علی مشهدی وجود داشته‌است. بر اساس این گزارش، این نسخه کهن با دست‌خط شیخ طوسی مقابله شده‌است و تاریخ اتمام نگارشش، ۵۷۳ ه.ق عنوان شده‌است. دیگر نسخه کهن در این زمینه، نسخه‌ای محفوظ در [[کتابخانه آیت‌الله مرعشی نجفی|کتابخانه آیت‌الله مرعشی]] است که مربوط به سده ۸ ه.ق است. از این اثر، نسخ خطی دیگری مربوط به قرن ۱۰ ه.ق نیز گزارش شده‌است.<ref>{{پک|جمعی از نویسندگان|۱۳۸۸|ک=دانشنامه بزرگ اسلامی|ف=استبصار}}</ref> | از میان نسخه‌های خطی این کتاب، می‌توان از نسخه ناقصی یاد کرد که به گزارش [[آقابزرگ تهرانی]] در [[الذریعه الی تصانیف الشیعه|''الذریعه'']]، در کتابخانه [[سیدهادی کاشف‌الغطاء]] در نجف به خط جعفر بن علی مشهدی وجود داشته‌است. بر اساس این گزارش، این نسخه کهن با دست‌خط شیخ طوسی مقابله شده‌است و تاریخ اتمام نگارشش، ۵۷۳ ه.ق عنوان شده‌است. دیگر نسخه کهن در این زمینه، نسخه‌ای محفوظ در [[کتابخانه آیت‌الله مرعشی نجفی|کتابخانه آیت‌الله مرعشی]] است که مربوط به سده ۸ ه.ق است. از این اثر، نسخ خطی دیگری مربوط به قرن ۱۰ ه.ق نیز گزارش شده‌است.<ref>{{پک|جمعی از نویسندگان|۱۳۸۸|ک=دانشنامه بزرگ اسلامی|ف=استبصار}}</ref> | ||
از اواخر سده ۱۰ ه. ق، نگارش شرح، تعلیق یا حاشیه بر کتاب ''استبصار''، به‌طور شاخصی افزایش یافت. مهمترین این دست آثار عبارتند از حاشیه محمد بن علی بن حسین عاملی (مشهور به [[سید محمد موسوی عاملی|صاحب مدارک]]) که به همراه متن ''استبصار'' در نسخه روضاتی محفوظ است. حاشیه دیگری نیز از حسن بن زین‌الدین عاملی مشهور به [[حسن بن زین‌الدین|صاحب معالم]] گزارش شده‌است. دیگر حاشیه متعلق به میرزا محمد استرآبادی مشهور به [[میرزا محمد اخباری|صاحب منهج المقال]] است که نسخه‌هایی از آن در نجف و مشهد نگهداری می‌شود. ''مناهج الاخبار''، نام شرحی است از کمال‌الدین احمد بن زین‌العابدین استرآبادی که به [[میرداماد]] شهره است. نسخه‌هایی از این شرح در [[کتابخانه سپهسالار تهران]] و کتابخانه چستربیتی در دوبلین گزارش شده‌است. شرحی دیگر با عنوان ''استقصاء الاعتبار'' به قلم [[محمد بن حسن عاملی|ابوجعفر محمد بن حسن بن زین‌الدین عاملی]] بر کتاب ''استبصار'' گزارش شده‌است که چندین نسخه از آن توسط آقا بزرگ در ''الذریعه'' گزارش شده‌است. حاشیه دیگری از [[سید یوسف خراسانی]] و همینطور شرحی از [[محمدامین استرآبادی|ملا محمدامین استرآبادی]] برای این اثر یاد شده‌است. ''جامع الاخبار'' اثر عبداللطیف بن علی ابن ابی جامع، حاشیه‌ای از [[محمود بن غلامعلی طبسی]]، ''کشف الاسرار'' تألیف [[نعمت‌الله جزایری]] و شرحی از [[محسن بن حسن اعرجی]] از دیگر آثار در این زمینه عنوان شده‌اند.<ref>{{پک|جمعی از نویسندگان|۱۳۸۸|ک=دانشنامه بزرگ اسلامی|ف=استبصار}}</ref> کتاب ''جلاء الابصار فی شرح الاستبصار'' اثر عبدالرضا | از اواخر سده ۱۰ ه. ق، نگارش شرح، تعلیق یا حاشیه بر کتاب ''استبصار''، به‌طور شاخصی افزایش یافت. مهمترین این دست آثار عبارتند از حاشیه محمد بن علی بن حسین عاملی (مشهور به [[سید محمد موسوی عاملی|صاحب مدارک]]) که به همراه متن ''استبصار'' در نسخه روضاتی محفوظ است. حاشیه دیگری نیز از حسن بن زین‌الدین عاملی مشهور به [[حسن بن زین‌الدین|صاحب معالم]] گزارش شده‌است. دیگر حاشیه متعلق به میرزا محمد استرآبادی مشهور به [[میرزا محمد اخباری|صاحب منهج المقال]] است که نسخه‌هایی از آن در نجف و مشهد نگهداری می‌شود. ''[[مناهج الاخبار]]''، نام شرحی است از کمال‌الدین احمد بن زین‌العابدین استرآبادی که به [[میرداماد]] شهره است. نسخه‌هایی از این شرح در [[کتابخانه سپهسالار تهران]] و کتابخانه چستربیتی در دوبلین گزارش شده‌است. شرحی دیگر با عنوان ''[[استقصاء الاعتبار]]'' به قلم [[محمد بن حسن عاملی|ابوجعفر محمد بن حسن بن زین‌الدین عاملی]] بر کتاب ''استبصار'' گزارش شده‌است که چندین نسخه از آن توسط آقا بزرگ در ''الذریعه'' گزارش شده‌است. حاشیه دیگری از [[سید یوسف خراسانی]] و همینطور شرحی از [[محمدامین استرآبادی|ملا محمدامین استرآبادی]] برای این اثر یاد شده‌است. ''[[جامع الاخبار]]'' اثر عبداللطیف بن علی ابن ابی جامع، حاشیه‌ای از [[محمود بن غلامعلی طبسی]]، ''[[کشف الاسرار]]'' تألیف [[نعمت‌الله جزایری]] و شرحی از [[محسن بن حسن اعرجی]] از دیگر آثار در این زمینه عنوان شده‌اند.<ref>{{پک|جمعی از نویسندگان|۱۳۸۸|ک=دانشنامه بزرگ اسلامی|ف=استبصار}}</ref> کتاب ''[[جلاء الابصار فی شرح الاستبصار]]'' اثر [[عبدالرضا طفیلی]]، از شرح‌های کتاب ''استبصار'' می‌باشد.<ref>{{پک|نصیری|۱۳۸۶|ک=آشنایی با تاریخ حدیث شیعه|ص=۸۲}}</ref> آقابزرگ در ''الذریعه''، ۱۸ عنوان شرح بر کتاب ''استبصار'' را گزارش می‌کند؛ هرچند تعداد این شرح‌ها بیش از این تعداد تخمین زده شده‌است و بنابر قولی، رقم آنها به ۲۴ شرح می‌رسد. این تعداد شرح، یکی از دلایل اهمیت این کتاب می‌باشد که نشانگر توجه دانشمندان به این کتاب بوده‌است.<ref>{{پک|هاشمی خانعباسی|رجایی‌پور|۱۳۸۹|ف=کتب اربعه، مزیت‌ها و اشکالات|ک=فقه و تاریخ تمدن}}</ref> | ||
== یادداشت‌ها == | == یادداشت‌ها == | ||
| خط ۸۷: | خط ۸۷: | ||
{{شیخ طوسی}} | {{شیخ طوسی}} | ||
{{جوامع روایی شیعه}} | {{جوامع روایی شیعه}} | ||
{{شیعه-افقی}} | {{علوم حدیث}} | ||
{{شیعه دوازده‌امامی-افقی}} | |||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=خیر|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:تاریخ شیعه]] | [[رده:تاریخ شیعه]] | ||
| خط ۹۵: | خط ۹۷: | ||
[[رده:کتاب‌های عربی‌زبان]] | [[رده:کتاب‌های عربی‌زبان]] | ||
[[رده:کتب اربعه]] | [[رده:کتب اربعه]] | ||
[[رده:گردآوری حدیث | [[رده:گردآوری حدیث شیعه]] | ||
[[رده:گردآوری حدیث]] | [[رده:گردآوری حدیث]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۹
 | |
| نویسنده(ها) | شیخ طوسی |
|---|---|
| عنوان اصلی | الاستبصار فیما اختلف من الاخبار |
| زبان | عربی |
| مجموعه | کتب اربعه |
تعداد جلد | ۴ |
| موضوع(ها) | فقه امامیه |
اَلاْسْتِبْصار فیما اختلف من الأخبار که به اختصار الاستبصار نیز عنوان گرفته‌است، یکی از آثار روایی ابوجعفر محمد بن حسن، ملقب به شیخ طوسی (۳۸۵ ه.ق – ۴۴۹ ه.ق) و یکی از کتب اربعه نزد شیعه دوازده‌امامی است. شیخ طوسی این کتاب را در زمان حضورش در بغداد نوشته‌است. این اثر پس از کتاب تهذیب الاحکام تدوین شده و متکی بر آن کتاب است. پیش از این، شیخ طوسی کتاب تهذیب الاحکام را بر اساس کتاب المقنعه شیخ مفید و با رویکردی کلامی تألیف کرد و به گفته خود در مقدمه کتاب استبصار، پس از استقبال از کتاب تهذیب، اقدام به نگارش کتابی تخصصی در زمینه حل اختلاف‌ها و تعارض‌های احادیث فقهی کرد. بر همین اساس، وی کتاب استبصار را در سه جلد، مشتمل بر ۹۲۶ باب و ۵۵۱۱ حدیث تألیف کرد. او در هر باب، روایات متعارض را گزارش می‌کند و به وجه جمع و حل تعارض آن روایات می‌پردازد.
با وجود گمانه‌زنی‌ها در خصوص تلخیص بودن کتاب استبصار نسبت به کتاب تهذیب، با توجه به آنکه شیخ طوسی در الفهرست و همینطور نجاشی در آثارش، کتاب استبصار را کتابی مستقل عنوان کرده‌اند، و با توجه به تفاوت‌های این دو اثر، استبصار کتابی مستقل از آثار طوسی محسوب شده‌است. تفاوت میان استبصار و تهذیب از جهت ذکر کامل روایات مخالف و عدم ذکر روایات موافق به صورت کامل است. از آنجا که کتاب استبصار، به صورت مفصل‌تری به رفع اختلاف روایات پرداخته‌است، نسبت به کتاب تهذیب الاحکام، کتابی اصولی‌تر جلوه می‌کند و از این رو، آن را برای خواص عالمان، مفیدتر دانسته‌اند. با این وجود که شیخ طوسی، استبصار را با اتکا بر کتاب تهذیب نوشته‌است، اما استبصار از جهت هدف کلی نگارش، باب‌بندی و شیوه ترتیب احادیث با تهذیب متفاوت است.
الاستبصار، دومین کتاب روایی شیخ طوسی از نظر اعتبار است و به عنوان چهارمین کتاب از کتب اربعه نزد شیعه محسوب می‌شود. شیخ طوسی پس از بیان علت نگارش این اثر، آن را در نوع خود بی‌سابقه توصیف می‌کند. به اعتقاد او، گردآوری روایات مخالف و جمع میان آنها، پیش از آن سابقه‌ای نداشته‌است. مولف در این کتاب، به برخی از مرجحات که در ترجیح یک روایت بر دیگری کاربرد دارد، اشاره می‌کند. از امتیازات مهم کتاب استبصار، اولین اثر در زمینه جمع روایات متناقض و متعارض بودن آن است. یکی از مسائلی که باعث اهمیت کتاب استبصار شده‌است؛ دسترسی شیخ طوسی به کتابخانه‌های بزرگی چون کتابخانه سید مرتضی و کتابخانه شاپور بن اردشیر در بغداد بوده‌است. دسترسی طوسی به اصول اربعه مائه سبب شده‌است تا بسیاری از روایات این اصول در کتاب استبصار و تهذیب، از خطر نابودی، در امان باشند. وجود روایات ضعیف در کتاب استبصار و استناد به روایات و استدلال‌های ضعیف برای رفع تعارض یا پیش گرفتن افراط از جانب مولف برای جمع روایات از جمله ضعف‌های این اثر عنوان شده‌است.
مؤلف
ابوجعفر محمد بن حسن، ملقب به شیخ طوسی و شیخ الطائفه، به سال ۳۸۵ ه.ق در طوس متولد شد.[۱] او به دوران حکومت آل بویه می‌زیست و در این دوره، از حمایت‌های حکومت وقت نسبت به عالمان شیعه برخوردار بود. وی به سال ۴۰۸ ه.ق وارد بغداد شد. او چهل سال در بغداد حاضر بود و نزد اساتید خود همچون شیخ مفید، به تحصیل علم پرداخت. بنابر گزارش‌هایی، در سال‌های ۴۴۸ تا ۴۴۹ ه. ق، پس از بالا گرفتن نزاع میان شیعیان و اهل سنت در بغداد، از شیخ طوسی نزد خلیفه سعایت شد و پس از آن گروهی از متعصبان سنی مذهب، به منزل طوسی حمله و کتابخانه او را آتش زدند. طوسی نیز پس از این رویداد، بغداد را ترک کرد و به نجف عازم شد.[۲][۳] طوسی ۱۱ سالِ باقی عمر خویش را در نجف گذراند و حضور او سبب شد تا حوزه‌ای بزرگ در نجف که تا آن روزگاران، شهری متروک قلمداد می‌شد، شکل بگیرد. سرانجام شیخ طوسی به سال ۴۶۰ ه.ق از دنیا رفت و در منزل خویش در نجف دفن شد.[۴]
پیش‌زمینه، تاریخ و علت نگارش اثر
تا پیش از سده دوم ه. ق، عبارت «تدوین حدیث» مرسوم نبود و از عناوینی چون «تقیید حدیث» یا «کتابت» و «تألیف» استفاده می‌شد. محدثان سنی مذهب در قرن اول ه. ق، از نگارش حدیث منع می‌شدند[یادداشت ۱] یا آن را مکروه می‌دانستند. در مقابل، محدثان شیعه، به روایت‌هایی از پیامبر اسلام استناد می‌کردند که در آنها به نگارش حدیث توصیه می‌شد. سخت‌گیری‌ها در منع روایت، در خصوص روایت‌های فقهی با اغماض همراه بود.[۵] در میان شیعیان امامیه، روایاتی گزارش شده‌است که اولین کتاب‌های مدون حدیثی، متعلق به علی بن ابی‌طالب بوده‌است که به دستور پیامبر اسلام و به جهت حفظ تعالیم اسلامی برای امامان پس از علی نگارش یافته‌است. نام این اثر در برخی روایات، «الجامعه» یا «کتاب علی» عنوان شده‌است.[۶] عمر بن عبدالعزیز (۹۹–۱۰۱ ه.ق) در قرن دوم هجری به حاکمان ولایت‌های اسلامی دستور داد تا هر حدیث منسوب به پیامبر اسلام را بنویسند. پیش‌تر، شاگردان محمد باقر (۵۷–۱۱۴ ه.ق)، به این کار مبادرت کرده بودند که در دوران جعفر صادق با توان بیشتری پی گرفته شد. آقابزرگ تهرانی در کتاب الذریعه، یکصد و هفده اصل[یادداشت ۲] را به شاگردان محمد باقر و جعفر صادق منسوب دانسته و نام آنها را ذکر کرده‌است.[۷] روند نگارش حدیث به صورت اصل در تشیع، تا دوران امامت حسن عسکری (مـ ۲۶۰ ه.ق) ادامه داشت.[۸] امامان شیعه، همواره شاگردان خود را به نگارش حدیث ترغیب می‌کردند. در این‌باره، محمد باقر، مفضل بن عمر را به نوشتن حدیث توصیه کرد و به او از در پیش بودن روزگاری پر آشوب خبر داد که جز روایت‌های مکتوب، منبع دینی دیگری وجود ندارد.[یادداشت ۳] از آن پس، شاگردان امامان شیعه، به‌ویژه اصحاب جعفر صادق، احادیث را مکتوب می‌کردند. درنتیجه ۴۰۰ کتاب حدیثی تألیف شد که بعدها پایه علوم حدیث شیعه را شکل داد. این آثار که در اصطلاح علوم حدیث به آنها «اصل» می‌گویند؛ به جهت تعدادشان، به اصول اربعه‌مأئة (به فارسی: اصول چهارصدگانه) مشهورند. اهمیت این اصول، پس از روی‌کار آمدن عباسیان و سخت‌گیری بر علویان بیشتر شد و به این جهت، شیعیان برای جمع‌آوری و کتابت حدیث، انگیزه بیشتری پیدا کردند.[۹][۱۰]
عصر ورود شیخ طوسی به بغداد، همزمان با مرکزیت حکومت عباسیان در این شهر بود. در شهر بغداد، هر دو طایفه شیعه و سنی، مراکز علمی مهمی داشتند و در بر همین اساس، شیعیان همواره خود را متعهد می‌دانستند تا در مقابل اهل سنت، از کیان تشیع دفاع علمی و سیاسی کند. با توجه به قرائن موجود، با وجود اختلاف میان شیعه و سنی در آن روزگار، اتحاد و هماهنگی کاملی در بین بزرگان شیعه نیز وجود نداشت و بلکه در امور فقهی، اختلافات فراوانی وجود داشت. از همین رو، طوسی بیشتر اهتمام خویش را در رفع تعارض و تناقض‌های علمی و اجتماعی قرار داد و در این خصوص نقش مهمی را ایفا کرد. با نگاهی بر تالیفات شیخ طوسی، مشخص می‌شود که وی به عنوان یک منجی و چاره‌گر به تألیف آثارش پرداخته‌است تا با رفع تناقض‌ها از چهره مذهب تشیع، از این مذهب پاسداری کند. طوسی پس از آنکه درخواستی را در خصوص تألیف کتابی برای رفع تناقضات و تعارضات احادیث که موجب جدا شدن گروهی از شیعیان از مذهب شده‌است را دریافت می‌کند، اقدام به تألیف کتاب تهذیب الاحکام می‌نماید و از این رو کتاب تهذیب، با رویکردی کلامی نگارش می‌یابد. کمی بعد، وی کتاب استبصار را با رویکردی فقهی به رشته تحریر درمی‌آورد.[۱۱]
شیخ طوسی در علت نگارش اثر، عنوان می‌کند که کتاب استبصار را پس از کتاب تهذیب الاحکام نگاشته‌است و چون گروهی از اصحاب، به تهذیب الاحکام اهتمام ویژه داشته‌اند، صلاح را در این دیده‌است تا روایت‌های مخالف کتاب تهذیب را در اثری جداگانه جمع کرده و به جمع آنان بپردازد.[۱۲][۱۳] او تأکید می‌کند که در این کتاب، در هر باب، فتوای خود را عنوان می‌کند و روایات مربوط به آن را گزارش می‌کند و سپس روایات مخالف آن را نیز می‌آورد و راه جمع میان آنها را بیان می‌کند. وی در این اثر، اصل را بر جمع گذاشته‌است و تا جایی که جمع بین روایات ممکن باشد، از طرح آنها خودداری می‌کند.[۱۴] به گزارش دایرة المعارف بزرگ اسلامی، درخواستی مبنی بر نوشتن کتابی مختصر در زمینه احادیث اختلافی در رشته فقه دریافت کرده‌است و به همین جهت اقدام به تألیف کتاب استبصار نموده‌است.[۱۵]
توصیف اثر
نام کامل این کتاب را «الاستبصار فی ما اختلف من الاخبار» گزارش کرده‌اند.[۱۶] شیخ طوسی، کتاب استبصار را در سه جلد تهیه کرده‌است. جلد اول و دوم کتاب در موضوع عبادات و جلد سوم در زمینه عقود و ایقاعات و مشتمل بر سایر ابواب فقهی دیگر نیز می‌باشد. این کتاب در چاپ‌های کنونی در چهار جلد منشر شده‌است. به توصیف مؤلف، کتاب استبصار شامل ۹۲۶ باب و ۵۵۱۱ حدیث است. مولف در پایان هر جلد از کتابش، شمارش خود از روایت‌های جلد را ذکر می‌کند و در توضیح آن می‌نویسد: «من آنها را شمارش کردم تا فزونی و کاستی در آنها رخ ندهد.».[۱۷] بنابر آنچه خودش در علت نگارش اثر عنوان می‌کند؛ این کتاب نوعی تلخیص از تهذیب الاحکام او می‌باشد.[۱۸] طوسی در این اثر، روایات را به دو دسه متواتر و غیرمتواتر تقسیم می‌کند و روایات غیرمتواتر را نیز به دو دسته دارای قرینه و بدون قرینه دسته‌بندی کرده‌است. وی برخی از قرائن را نیز همچون موافقت با ظاهر قرآن یا دلیل عقل برمی‌شمرد.[۱۹] طوسی در این اثر، علاوه بر دسته‌بندی موضوعی احادیث، به نقد و بررسی سند و محتوای روایات نیز اهتمام داشته‌است. شیخ طوسی در طبقه‌بندی روایات این اثر، همچون سایر کتب اربعه بر پایه طبقه‌بندی معمول کتب فقهی بنا نهاده‌است.[۲۰] طبقه‌بندی روایات در استبصار، در ۳ بخش صورت گرفته‌است. ۲ جزء نخست آن مربوط به مباحث عبادات غیر از جهاد، و جزء آخر به سایر ابواب فقهی پرداخته‌است. با وجود آنکه مولف تعداد روایات کتابش را ۵۵۱۱ روایت گزارش می‌کند، اما در نسخه تحقیق شده اثرش، ۵۵۵۸ حدیث، مجموع کتابش را شامل می‌شود که این اختلاف احتمالاً مربوط به شیوه شمارش برخی احادیث خاص است.[۲۱]
در این اثر همچون تهذیب الاحکام، اسناد روایات به استثنای آخرین راوی، حذف شده‌اند و طوسی در بخشی از کتاب با عنوان مشیخه، طریقه وصل خویش به راوی را گزارش کرده‌است. از این رو کتاب استبصار به جهت تنظیم شدن ابوابش بر طبق کتاب المقنعه شیخ مفید، حذف اسناد روایات و تدارک آنها در مشیخه و کوشش برای رفع تعارض میان روایات و ارائه جمع آنها با کتاب تهذیب الاحکام، شباهت دارد. تفاوت میان استبصار و تهذیب از جهت ذکر کامل روایات مخالف و عدم ذکر روایات موافق به صورت کامل است. از آنجا که کتاب استبصار، به صورت مفصل‌تری به رفع اختلاف روایات پرداخته‌است، نسبت به کتاب تهذیب الاحکام، کتابی اصولی‌تر جلوه می‌کند و از این رو، آن را برای خواص عالمان، مفیدتر دانسته‌اند.[۲۲] با این وجود که نویسنده، استبصار را با اتکا بر کتاب تهذیب نگاشته‌است، اما استبصار از جهت هدف کلی نگارش، باب‌بندی و شیوه ترتیب احادیث با تهذیب متفاوت است. از همین رو، شیخ طوسی در الفهرست و همچنین نجاشی - عالم هم عصر او - این کتاب را مستقل از تهذیب گزارش کرده‌اند.[۲۳]
اعتبار و اهمیت
الاستبصار، دومین کتاب روایی شیخ طوسی از نظر اعتبار است و به عنوان چهارمین کتاب از کتب اربعه نزد شیعه محسوب می‌شود. شیخ طوسی پس از بیان علت نگارش این کتاب، آن را در نوع خود بی‌سابقه توصیف می‌کند. به اعتقاد او، گردآوری روایات مخالف و جمع میان آنها، پیش از آن سابقه‌ای نداشته‌است. مولف در این کتاب، به برخی از مرجحات که در ترجیح یک روایت بر دیگری کاربرد دارد، اشاره می‌کند.[۲۴] این کتاب از جهت نظم و دسته‌بندی روایات نسبت به تهذیب، کتابی مرتب‌تر گزارش شده‌است. همچنین در این اثر، باب‌ها به صورت ریزتری به مسائل پرداخته‌اند. دیگر موردی که برتری کتاب استبصار بر تهذیب را می‌رساند، مسئله تفاوت طریق‌ها در نقل روایات است. بر این اساس شیخ طوسی روایتی را که در کتاب تهذیب با طریقی مشخص گزارش می‌کند، در کتاب استبصار با روشی غیر آن روش گذشته، گزارش می‌کند و احتمالاً این به آن جهت است که روش جدید، معتبرتر بوده‌است. همچنین توضیحات در رفع تعارض‌ها در استبصار، گزیده‌تر اما کامل‌تر نسبت به تهذیب است.[۲۵] از نکاتی که نشانه اهمیت کتاب نزد عالمان شیعه بوده‌است، اجازه روایت به کتاب توسط استادان به شاگردان و همینطور منبع درسی قرار گرفتن در دروس تخصصی حوزه‌های علمیه در دوران‌های مختلف را می‌توان یاد کرد.[۲۶]
امتیازات اثر
اولین امتیاز مهم کتاب استبصار، اولین اثر مستقل در زمینه جمع روایات متناقض و متعارض است. هرچند پیش از این، شیخ طوسی در کتاب عده الاصول، اصل بحث حل تعارض روایات را شرح داده‌است. بر این اساس مولف سعی کرده‌است تا روایاتی که با مبنای فتوای او یا استادش شیخ مفید در تعارض و تنافی هستند، به شیوه‌ای صحیح در نزد خویش، جمع کند. همینطور با توجه به تلاش نویسنده برای بیان شیوه‌های صحیح جمع، این کتاب به عنوان یکی از قدیمی‌ترین منابع فقه الحدیث به‌شمار می‌آید. طوسی در این اثر با توجه به اطلاعات دقیق حدیثی، رجالی، فقهی، اصولی و کلامی، توان خویش را در جمع بین روایات نشان داده‌است. یکی از مسائلی که باعث اهمیت کتاب استبصار شده‌است؛ دسترسی نویسنده به کتابخانه‌های بزرگی چون کتابخانه سید مرتضی و کتابخانه شاپور بن اردشیر در بغداد بوده‌است. دسترسی شیخ طوسی به اصول اربعه مائه سبب شده‌است تا بسیاری از روایات این اصول در کتاب استبصار و تهذیب، از خطر نابودی، در امان باشند.[۲۷]
نقاط ضعف و انتقادات
وجود روایات ضعیف در کتاب استبصار از جمله ضعف‌های این اثر عنوان شده‌است. تا جایی که در این خصوص، برخی از بزرگان شیعه همچون ابن ادریس و شوشتری بر شیخ طوسی خرده گرفته‌اند. شوشتری در جای دیگر بر مولف معترض می‌شود که در طریق جمع بین روایات، راه افراط را پیش گرفته‌است و برخی دلایل برای جمع، ضعیف توصیف شده‌اند. شوشتری همچنین استناد مولف در استبصار به برخی دلایل ضعیف با وجود دلایل قوی‌تر را مورد نقد خویش قرار می‌دهد. همچنین در این اثر، بعضاً وقوع خطا و تحریف در نقل سند و متن روایت‌ها صورت گرفته‌است.[۲۸]
چاپ و نشر
استبصار یک مرتبه در سال ۱۳۰۷ ه.ق در قالب ۳ جلد و در لکهنو واقع در هند و به صورت چاپ سنگی منتشر شد. دیگر بار در سال‌های ۱۳۱۵–۱۳۱۷ ه.ق در تهران تجدید چاپ شد. چاپ تحقیقی این کتاب، به کوشش حسن موسوی خرسان و به اهتمام محمد آخوندی به سال ۱۳۷۵–۱۳۷۶ ه.ق در نجف و در چهار مجلد به چاپ رسید. در این نسخه، جزء دوم اثر، در دو مجلد جدا منتشر می‌شد و سال‌ها به این شکل انتشار یافت.[۲۹] علاوه بر تصحیح فوق، تصحیح دیگری به کوشش علی‌اکبر غفاری بر استبصار صورت گرفته‌است که بر پایه سه نسخه خطی و دو چاپ پیشین آن تدوین شده‌است. در این تصحیح اختلاف نسخی که در فهم معنای حدیث، مؤثر هستند، در پاورقی مورد اشاره قرار گرفته‌اند.[۳۰]
کتاب‌شناسی
از میان نسخه‌های خطی این کتاب، می‌توان از نسخه ناقصی یاد کرد که به گزارش آقابزرگ تهرانی در الذریعه، در کتابخانه سیدهادی کاشف‌الغطاء در نجف به خط جعفر بن علی مشهدی وجود داشته‌است. بر اساس این گزارش، این نسخه کهن با دست‌خط شیخ طوسی مقابله شده‌است و تاریخ اتمام نگارشش، ۵۷۳ ه.ق عنوان شده‌است. دیگر نسخه کهن در این زمینه، نسخه‌ای محفوظ در کتابخانه آیت‌الله مرعشی است که مربوط به سده ۸ ه.ق است. از این اثر، نسخ خطی دیگری مربوط به قرن ۱۰ ه.ق نیز گزارش شده‌است.[۳۱]
از اواخر سده ۱۰ ه. ق، نگارش شرح، تعلیق یا حاشیه بر کتاب استبصار، به‌طور شاخصی افزایش یافت. مهمترین این دست آثار عبارتند از حاشیه محمد بن علی بن حسین عاملی (مشهور به صاحب مدارک) که به همراه متن استبصار در نسخه روضاتی محفوظ است. حاشیه دیگری نیز از حسن بن زین‌الدین عاملی مشهور به صاحب معالم گزارش شده‌است. دیگر حاشیه متعلق به میرزا محمد استرآبادی مشهور به صاحب منهج المقال است که نسخه‌هایی از آن در نجف و مشهد نگهداری می‌شود. مناهج الاخبار، نام شرحی است از کمال‌الدین احمد بن زین‌العابدین استرآبادی که به میرداماد شهره است. نسخه‌هایی از این شرح در کتابخانه سپهسالار تهران و کتابخانه چستربیتی در دوبلین گزارش شده‌است. شرحی دیگر با عنوان استقصاء الاعتبار به قلم ابوجعفر محمد بن حسن بن زین‌الدین عاملی بر کتاب استبصار گزارش شده‌است که چندین نسخه از آن توسط آقا بزرگ در الذریعه گزارش شده‌است. حاشیه دیگری از سید یوسف خراسانی و همینطور شرحی از ملا محمدامین استرآبادی برای این اثر یاد شده‌است. جامع الاخبار اثر عبداللطیف بن علی ابن ابی جامع، حاشیه‌ای از محمود بن غلامعلی طبسی، کشف الاسرار تألیف نعمت‌الله جزایری و شرحی از محسن بن حسن اعرجی از دیگر آثار در این زمینه عنوان شده‌اند.[۳۲] کتاب جلاء الابصار فی شرح الاستبصار اثر عبدالرضا طفیلی، از شرح‌های کتاب استبصار می‌باشد.[۳۳] آقابزرگ در الذریعه، ۱۸ عنوان شرح بر کتاب استبصار را گزارش می‌کند؛ هرچند تعداد این شرح‌ها بیش از این تعداد تخمین زده شده‌است و بنابر قولی، رقم آنها به ۲۴ شرح می‌رسد. این تعداد شرح، یکی از دلایل اهمیت این کتاب می‌باشد که نشانگر توجه دانشمندان به این کتاب بوده‌است.[۳۴]
یادداشت‌ها
- ↑ این منع از جانب سه خلیفه اول صورت گرفته و دلایلش اینگونه عنوان شده‌است: دلایل سیاسی، از بین بردن روایات با موضوع فضیلت یا رذیلت افراد، جلوگیری از اختلاف بین مسلمانان، ترس از نسبت دادن دروغ به پیامبر اسلام، عدم نیاز به حدیث با وجود قرآن، ترس از اختلاف حدیث با قرآن و ترس از ترک قرآن. (رک: معارف، معینی و هوشنگی، «تدوین حدیث»، دانشنامه جهان اسلام.)
- ↑ اصل، به معنای اثری حدیثی است که مستقیماً از کتابت شنیده‌ها پدید آمده‌است. در این اثر، نویسنده تنها به هدف نگارش احادیث مسموع خویش، اقدام به تألیف نموده‌است. در مقابل اصل، مصنفات قرار دارد که علاوه بر متن حدیث، شامل نوشته‌های مؤلف نیز می‌شود. (رک: حاج‌منوچهری، «اصل»، دانشنامه بزرگ اسلامی.)
- ↑ «اکتب و بث علمک فی اخوانک، فإن مت فاورث کتبک بنیک فانه یأتی علی الناس زمان هرج لا یستأنسون الا بکتبکم»؛ «بنویس و به این وسیله علم خود را میان برادران دینی‌ات منتشر کن و هنگام مرگ، نوشته‌هایت را برای فرزندانت به ارث بگذار، زیرا زمانی پرآشوب خواهد آمد که به جز نوشته‌های شما علاقه دینی ممکن نیست.» (رک: اعیان الشیعه، ج۱، ص ۹۲)
پانویس
- ↑ Howard, “'Tahdhib al-Ahkam' and 'Al-Istibsar'”, Al-Aerat.
- ↑ نصیری، آشنایی با تاریخ حدیث شیعه، ۷۸.
- ↑ Howard, “'Tahdhib al-Ahkam' and 'Al-Istibsar'”, Al-Aerat.
- ↑ نصیری، آشنایی با تاریخ حدیث شیعه، ۷۸.
- ↑ معارف، معینی و هوشنگی، «تدوین حدیث»، دانشنامه جهان اسلام.
- ↑ بروجردی، «تدوین حدیث»، مقالات و بررسی‌ها.
- ↑ مدیرشانه‌چی، «کتب اربعه حدیث شیعه»، نامه آستان قدس، ۱۶۶–۱۶۷.
- ↑ ذوقی، «سه گفتار در باب کتب اربعه»، سفینه، ۱۵۵.
- ↑ مدیرشانه‌چی، «کتب اربعه حدیث شیعه»، نامه آستان قدس، ۱۶۹–۱۷۱.
- ↑ ذوقی، «سه گفتار در باب کتب اربعه»، سفینه، ۱۵۵.
- ↑ مسعودی، «مقایسه تهذیب و استبصار»، الهیات و حقوق.
- ↑ نصیری، آشنایی با تاریخ حدیث شیعه، ۸۱.
- ↑ Howard, “'Tahdhib al-Ahkam' and 'Al-Istibsar'”, Al-Aerat.
- ↑ نصیری، آشنایی با تاریخ حدیث شیعه، ۸۱.
- ↑ جمعی از نویسندگان، «استبصار»، دانشنامه بزرگ اسلامی.
- ↑ جمعی از نویسندگان، «استبصار»، دانشنامه بزرگ اسلامی.
- ↑ نصیری، آشنایی با تاریخ حدیث شیعه، ۸۱.
- ↑ Howard, “'Tahdhib al-Ahkam' and 'Al-Istibsar'”, Al-Aerat.
- ↑ نصیری، آشنایی با تاریخ حدیث شیعه، ۸۱.
- ↑ جمعی از نویسندگان، «استبصار»، دانشنامه بزرگ اسلامی.
- ↑ جمعی از نویسندگان، «استبصار»، دانشنامه بزرگ اسلامی.
- ↑ نصیری، آشنایی با تاریخ حدیث شیعه، ۸۱–۸۲.
- ↑ جمعی از نویسندگان، «استبصار»، دانشنامه بزرگ اسلامی.
- ↑ نصیری، آشنایی با تاریخ حدیث شیعه، ۸۰–۸۱.
- ↑ مسعودی، «مقایسه تهذیب و استبصار»، الهیات و حقوق.
- ↑ ضمیری، کتاب‌شناسی تفصیلی مذاهب اسلامی، ۳۴۸-۳۴۹.
- ↑ هاشمی خانعباسی و رجایی‌پور، «کتب اربعه، مزیت‌ها و اشکالات»، فقه و تاریخ تمدن.
- ↑ هاشمی خانعباسی و رجایی‌پور، «کتب اربعه، مزیت‌ها و اشکالات»، فقه و تاریخ تمدن.
- ↑ جمعی از نویسندگان، «استبصار»، دانشنامه بزرگ اسلامی.
- ↑ هاشمی خانعباسی و رجایی‌پور، «کتب اربعه، مزیت‌ها و اشکالات»، فقه و تاریخ تمدن.
- ↑ جمعی از نویسندگان، «استبصار»، دانشنامه بزرگ اسلامی.
- ↑ جمعی از نویسندگان، «استبصار»، دانشنامه بزرگ اسلامی.
- ↑ نصیری، آشنایی با تاریخ حدیث شیعه، ۸۲.
- ↑ هاشمی خانعباسی و رجایی‌پور، «کتب اربعه، مزیت‌ها و اشکالات»، فقه و تاریخ تمدن.
منابع
منابع فارسی و عربی
- بروجردی، محمدحسین (۱۳۷۲). ترجمهٔ پهلوان، منصور. «تدوین حدیث» (PDF). مقالات و بررسی‌ها (۵۵ و ۵۶).
- جمعی از نویسندگان (۱۳۸۸). «استبصار». دانشنامه بزرگ اسلامی. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی.
- حاج‌منوچهری، فرامرز (۱۳۸۸). «اصل». دانشنامه بزرگ اسلامی. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی.
- ذوقی، فتح‌الله (۱۳۹۱). ترجمهٔ حسین متقی. «سه گفتار در باب کتب اربعه، کافی و کلینی» (PDF). سفینه (سی و پنجم): ۱۵۳–۱۷۲.
- ضمیری، محمدرضا (۱۳۸۲). کتاب‌شناسی تفصیلی مذاهب اسلامی. به کوشش پژوهشکده مذاهب اسلامی. قم: موسسه مذاهب اسلامی. شابک ۹۷۸۹۶۴۰۶۴۰۸۹۰.
- مدیرشانه‌چی، کاظم (۱۳۴۷). «کتب اربعه حدیث شیعه». نامه آستان قدس (سی و هشتم): ۱۶۵–۱۹۲.
- معارف، مجید؛ معینی، محسن؛ هوشنگی، لیلا (۱۳۸۸). «تدوین حدیث». دانشنامه جهان اسلام. قم: دایرة المعارف بزرگ اسلام.
- مسعودی، محمدمهدی (۱۳۸۷). «مقایسه تهذیب و استبصار». الهیات و حقوق. مشهد (۳۰): ۱۰۱–۱۱۸ – به واسطهٔ نورمگز.
- نصیری، علی (۱۳۸۶). آشنایی با علوم حدیث. به کوشش عابدینی، خلیل. قم: انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم.
- هاشمی خانعباسی، سید علی؛ رجایی‌پور، مصطفی (۱۳۸۹). «کتب اربعه مزیت‌ها و اشکالات». فقه و تاریخ تمدن (بیست و ششم): ۱۹۴–۲۳۸.
منابع انگلیسی
- Howard, Ian Keith Anderson (۱۹۷۶). "Great Shi'i Works: 'Tahdhib al-Ahkam' and 'Al-Istibsar' by Al-Tusi". Al-Serat (به انگلیسی) (2).
برای مطالعهٔ بیشتر
- شهرستانی، علی (۱۳۹۰). منع تدوین حدیث. ترجمهٔ هادی حسینی. قم: مجمع جهانی اهل البیت علیهم السلام.
- مهدوی‌راد، محمدعلی (۱۳۸۸). تدوین الحدیث عند الشیعه الامامیه. تهران: هستی نما.
- هوروویتس، یوزف (۲۰۰۵). تاریخ تدوین السیرة النبویة. ترجمهٔ حسین نصار. پاریس: دار ببیلیون.
جوامع روایی شیعه | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| جوامع حدیثی |
|  | ||||
| محدثین | ||||||
