بدون جعبه اطلاعات
بدون تصویر

اخدود: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ابرابزار)
 
(+ 8 رده (هات‌کت)، ابرابزار)
 
خط ۱: خط ۱:
'''اخدود'''، در لغت به معنای گودالی به درازا و شکافی در زمین است و در اصطلاحا، نام یکی از اقوامی است که در [[قرآن]] از آنها یاد شده است. در [[آیه ۴ سوره بروج]] از عبارت «قتل اصحاب الاخدود» استفاده شده که به معنای «مرگ بر اخدودیان» می‌باشد. [[طریحی]]، از مفسران [[شیعه]]، گزارش کرده‌است که گفته رئیس اصحاب اخدود، [[ذونواس حمیری]]، پادشاه [[نجران]] بود که خود [[یهودی]] بود اما اهالی شهرش، [[مسیحی]] بودند. او اهالی شهر را تهدید کرد تا از آیین خود دست بردارند و برای این کار گودال‌هایی از آتش تدارک دید که اگر از دین خود دست برندارند، آنان را در آنها بسوزاند. بر اساس نقل طریحی، عده‌ای از آنان که به دین خویش وفادار ماندند، به آن آتش افکنده شدند. بنابر [[حدیث|حدیثی]] از [[ابن‌عباس]]، روح این کشتگان پیش از افتادن به آتش، به [[بهشت]] عروج کرد. بر اساس روایتی که [[محمدباقر مجلسی|مجلسی]]، محدث شیعه، به نقل از [[علی بن ابی‌طالب]]، امام اول شیعیان، گزارش می‌کند، [[پیامبر|پیامبری]] حبشی، گروهی از اهالی [[حبشه]] را به [[یگانه‌پرستی]] دعوت کرد و گروهی به او پیوستند و گروهی مخالفش شدند و سرانجام، مخالفان او و پیروانش را در آتش سوزاندند.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=اخدود}}</ref>
'''اخدود'''، در لغت به معنای گودالی به درازا و شکافی در زمین است و در اصطلاحاً، نام یکی از اقوامی است که در [[قرآن]] از آنها یاد شده است. در [[آیه ۴ سوره بروج]] از عبارت «قتل اصحاب الاخدود» استفاده شده که به معنای «مرگ بر اخدودیان» می‌باشد. [[طریحی]]، از مفسران [[شیعه]]، گزارش کرده است که گفته رئیس اصحاب اخدود، [[ذونواس حمیری]]، پادشاه [[نجران]] بود که خود [[یهودی]] بود اما اهالی شهرش، [[مسیحی]] بودند. او اهالی شهر را تهدید کرد تا از آیین خود دست بردارند و برای این کار گودال‌هایی از آتش تدارک دید که اگر از دین خود دست برندارند، آنان را در آنها بسوزاند. بر اساس نقل طریحی، عده‌ای از آنان که به دین خویش وفادار ماندند، به آن آتش افکنده شدند. بنابر [[حدیث|حدیثی]] از [[ابن‌عباس]]، روح این کشتگان پیش از افتادن به آتش، به [[بهشت]] عروج کرد. بر اساس روایتی که [[محمدباقر مجلسی|مجلسی]]، محدث شیعه، به نقل از [[علی بن ابی‌طالب]]، امام اول شیعیان، گزارش می‌کند، [[پیامبر|پیامبری]] حبشی، گروهی از اهالی [[حبشه]] را به [[یگانه‌پرستی]] دعوت کرد و گروهی به او پیوستند و گروهی مخالفش شدند و سرانجام، مخالفان او و پیروانش را در آتش سوزاندند.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=اخدود}}</ref>


==پانویس==
== پانویس ==
===ارجاعات===
=== ارجاعات ===
{{پانویس|۳|اندازه=ریز}}
{{پانویس|۳|اندازه=ریز}}


===منابع===
=== منابع ===
* {{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=اختری|نام=عباسعلی|پیوند نویسنده=|ویراستار=|مقاله=اخدود|دانشنامه=[[دایرةالمعارف جامع اسلامی]]|عنوان جلد=دایرةالمعارف جامع اسلامی|سال=۱۳۹۰|ناشر=آرایه|مکان=تهران}}
* {{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=اختری|نام=عباسعلی|پیوند نویسنده=|ویراستار=|مقاله=اخدود|دانشنامه=[[دایرةالمعارف جامع اسلامی]]|عنوان جلد=دایرةالمعارف جامع اسلامی|سال=۱۳۹۰|ناشر=آرایه|مکان=تهران}}


{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=بله|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}}
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=بله|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}}
[[رده:اصطلاحات قرآنی]]
[[رده:اقوام تاریخی]]
[[رده:اقوام خاورمیانه]]
[[رده:اقوام در اتحادیه عرب]]
[[رده:اقوام در عربستان سعودی]]
[[رده:اقوام در یمن]]
[[رده:مشرکان]]
[[رده:یهودیان اهل یمن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۲۴

اخدود، در لغت به معنای گودالی به درازا و شکافی در زمین است و در اصطلاحاً، نام یکی از اقوامی است که در قرآن از آنها یاد شده است. در آیه ۴ سوره بروج از عبارت «قتل اصحاب الاخدود» استفاده شده که به معنای «مرگ بر اخدودیان» می‌باشد. طریحی، از مفسران شیعه، گزارش کرده است که گفته رئیس اصحاب اخدود، ذونواس حمیری، پادشاه نجران بود که خود یهودی بود اما اهالی شهرش، مسیحی بودند. او اهالی شهر را تهدید کرد تا از آیین خود دست بردارند و برای این کار گودال‌هایی از آتش تدارک دید که اگر از دین خود دست برندارند، آنان را در آنها بسوزاند. بر اساس نقل طریحی، عده‌ای از آنان که به دین خویش وفادار ماندند، به آن آتش افکنده شدند. بنابر حدیثی از ابن‌عباس، روح این کشتگان پیش از افتادن به آتش، به بهشت عروج کرد. بر اساس روایتی که مجلسی، محدث شیعه، به نقل از علی بن ابی‌طالب، امام اول شیعیان، گزارش می‌کند، پیامبری حبشی، گروهی از اهالی حبشه را به یگانه‌پرستی دعوت کرد و گروهی به او پیوستند و گروهی مخالفش شدند و سرانجام، مخالفان او و پیروانش را در آتش سوزاندند.[۱]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اخدود». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.