سید حمیری: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(+ رده:شیعیان فطحی (هاتکت)) |
(+رده:شیعیان کیسانی، +رده:نوکیشان شیعه از تسنن، +رده:شاگردان جعفر صادق، ±رده:شیعیان فطحی←رده:شیعیان اسماعیلی (هاتکت)، ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''اسماعیل بن محمد بن یزید بن ربیعه شامی''' ( | '''اسماعیل بن محمد بن یزید بن ربیعه شامی''' (۱۰۵–۱۷۳ ه.ق)، ملقب به '''سید حمیری'''، از شاعران بزرگ و [[ادبیات عرب]] بود. او از [[قریش]] یا از [[بنی‌هاشم]] نبود و دلیل ملقب شدنش به [[سید]]، از بابت سیادت در علم و ادبیات بود. او را سیدالشعرا نیز خوانده‌اند. در ''تذکره ابن‌المعتز'' نقل شده که پدر و مادر وی [[ناصبی]] بودند. او بابت عقاید والدینش، از آنان در اشعارش، تبری جسته است. همین کار وی باعث سعایت والدینش نزد سلطان می‌شود. این کار باعث شد بابت تغییر مذهبش از [[تسنن]] به [[تشیع]]، مورد پرسش و پاسخ قرار بگیرد. او از اطرافیان [[جعفر صادق]]، امام ششم شیعیان [[شیعه دوازده‌امامی|امامیه]] بود و پس از او به امامت [[اسماعیل بن جعفر صادق|اسماعیل]] باور داشت اما با درگذشت اسماعیل پیش از جعفر صادق، به امامت [[محمد بن حنفیه]] باور پیدا کرد و به [[کیسانیه]] گرائید. گفته شد او بر خلاف باور [[مسلمانان]]، به نوشیدن [[شراب]] علاقه داشت. منابع امامیه گزارش کرده‌اند که او در نهایت به امامت جعفر صادق گرایش پیدا کرد و به مذهب امامیه پیوست. در برخی از اخبار امامیه آمده است که علم [[دوازده امام|امامان شیعه]] به چهار تن، [[سلمان فارسی]]، [[جابر بن عبدالله انصاری]]، سید حمیری و [[یونس بن عبدالرحمان]]، منتقل شده است. رجال‌نویسان متأخر شیعه، دربارهٔ عقیده وی بحث‌هایی داشته‌اند.<ref>{{پک|اختری|۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=اسماعیل بن محمد بن یزید بن ربیعه}}</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
=== ارجاعات === | === ارجاعات === | ||
{{پانویس|۳|اندازه=ریز}} | {{پانویس|۳|اندازه=ریز}} | ||
=== منابع === | === منابع === | ||
* {{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=اختری|نام=عباسعلی|پیوند نویسنده=|ویراستار=|مقاله=اسماعیل بن محمد بن یزید بن ربیعه|دانشنامه=[[ | * {{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=اختری|نام=عباسعلی|پیوند نویسنده=|ویراستار=|مقاله=اسماعیل بن محمد بن یزید بن ربیعه|دانشنامه=[[دایرةالمعارف جامع اسلامی]]|عنوان جلد=دایرةالمعارف جامع اسلامی|سال=۱۳۹۰|ناشر=آرایه|مکان=تهران}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=بله|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | {{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=بله|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | ||
[[رده:اهالی بصره]] | [[رده:اهالی بصره]] | ||
[[رده:درگذشتگان ۱۷۳ (قمری)]] | |||
[[رده:زادگان ۱۰۵ (قمری)]] | [[رده:زادگان ۱۰۵ (قمری)]] | ||
[[رده: | [[رده:شاعران عربی سده ۸ (میلادی)]] | ||
[[رده:شاعران مدیحه‌سرا]] | |||
[[رده:شاگردان جعفر صادق]] | |||
[[رده:شیعیان اسماعیلی]] | |||
[[رده:شیعیان اهل عراق]] | [[رده:شیعیان اهل عراق]] | ||
[[رده: | [[رده:شیعیان کیسانی]] | ||
[[رده: | [[رده:نوکیشان شیعه از تسنن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۲۰
اسماعیل بن محمد بن یزید بن ربیعه شامی (۱۰۵–۱۷۳ ه.ق)، ملقب به سید حمیری، از شاعران بزرگ و ادبیات عرب بود. او از قریش یا از بنی‌هاشم نبود و دلیل ملقب شدنش به سید، از بابت سیادت در علم و ادبیات بود. او را سیدالشعرا نیز خوانده‌اند. در تذکره ابن‌المعتز نقل شده که پدر و مادر وی ناصبی بودند. او بابت عقاید والدینش، از آنان در اشعارش، تبری جسته است. همین کار وی باعث سعایت والدینش نزد سلطان می‌شود. این کار باعث شد بابت تغییر مذهبش از تسنن به تشیع، مورد پرسش و پاسخ قرار بگیرد. او از اطرافیان جعفر صادق، امام ششم شیعیان امامیه بود و پس از او به امامت اسماعیل باور داشت اما با درگذشت اسماعیل پیش از جعفر صادق، به امامت محمد بن حنفیه باور پیدا کرد و به کیسانیه گرائید. گفته شد او بر خلاف باور مسلمانان، به نوشیدن شراب علاقه داشت. منابع امامیه گزارش کرده‌اند که او در نهایت به امامت جعفر صادق گرایش پیدا کرد و به مذهب امامیه پیوست. در برخی از اخبار امامیه آمده است که علم امامان شیعه به چهار تن، سلمان فارسی، جابر بن عبدالله انصاری، سید حمیری و یونس بن عبدالرحمان، منتقل شده است. رجال‌نویسان متأخر شیعه، دربارهٔ عقیده وی بحث‌هایی داشته‌اند.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اسماعیل بن محمد بن یزید بن ربیعه». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.