انجمن اسلامی دانشجویان مستقل: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات حزب سیاسی | نام = اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه‌های سراسر کشور | نشان‌واره = | تأسیس = ۱۳ آبان ۱۳۷۸؛ ({{سن|۱۳۷۸|۸|۱۳|از تاریخ=خورشیدی}} پیش)<ref>{{پک/بن|۱۳۹۲|ف=جای خالی تشکل‌های اصلاح‌طلب در دان...» ایجاد کرد)
 
 
خط ۳۳: خط ۳۳:
[[رده:تشکل‌های دانشجویی]]
[[رده:تشکل‌های دانشجویی]]
[[رده:فعالیت دانشجویی]]
[[رده:فعالیت دانشجویی]]
[[رده:تشکل‌‌های اسلامی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۲۰

اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه‌های سراسر کشور
دبیرکلحسین قنواتی
بنیان‌گذاری۱۳ آبان ۱۳۷۸؛ (۲۵ سال پیش)[۱]
انشعاب ازاتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان دانشگاه‌های سراسر کشور (دفتر تحکیم وحدت)
مرام سیاسیعربی: قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكُمْ بِوَاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَىٰ وَ فُرَادَىٰ الگو:نقل قول قرآن
دیناسلام (شیعه دوازده امامی)
شعارنقد حکومت آری، نفی حاکمیت هرگز
وبگاه

اتحادیه انجمن‌های دانشجویان مستقل دانشگاه‌های سراسر کشور یک سازمان دانشجویی در ایران است که از ائتلاف ۱۵ واحد انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه‌های ایران در سال ۱۳۷۸ تأسیس شد. این انجمن‌ها پیش‌تر عضو «اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان دانشگاه‌های سراسر کشور (دفتر تحکیم وحدت)» بودند، اما به علت اختلافات فکری با خط مشی دفتر تحکیم وحدت، از اتحادیه خارج شده و اتحادیهٔ دیگری را به وجود آوردند. انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل در دانشگاه‌هایی که دفتر تحکیم وحدت صاحب دفتر باشد، با اضافه کردن پسوند «مستقل» به نام انجمن (به صورت انجمن اسلامی دانشجویان مستقل) مجوز فعالیت می‌گیرد.

به اعتقاد ملک‌زاده، درس وقایع تیر ۱۳۷۸ به نیروهای محافظه‌کار، اعمال قدرت و ایجاد انزوا برای مخالفان به صورت توأمان بود. در این زمان، هر چهار سازمان رسمی دانشجویی — اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل به همراه اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان، بسیج دانشجویی و طیف شیراز از دفتر تحکیم وحدت،[۲] — متحدان نیروهای اصول‌گرا بودند.[۳]

پیشینه

در سال‌های دههٔ ۱۳۲۰ در ایران، سازمان‌های مذهبی با گرایش‌های فرهنگی، آموزشی و بعضاً نیز سیاسی فعال بودند که از سال ۱۳۲۱، سازمان‌های مذهبی دانشجویی نیز به وجود آمدند. در سال ۱۳۲۰ و به فاصلهٔ کوتاهی پس از پایان سلطنت رضاشاه، سازمان مذهبی کانون اسلام توسط سید محمود طالقانی ایجاد شد. یک سال پس از آن بود که انجمن اسلامی دانشجویان در دانشکده پزشکی دانشگاه تهران تحت هدایت مهدی بازرگان که از اساتید دانشگاه تهران بود، بنیان نهاده شد.[۴]

با وقوع انقلاب اسلامی که دوران جدیدی از فعالیت انجمن‌ها را رقم زده بود، نمایندگانی از انجمن‌های اسلامی دانشگاه‌های تهران در شهریور ۱۳۵۸ اقدام به تأسیس اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان دانشگاه‌های سراسر کشور با نام دفتر تحکیم وحدت کردند. اگرچه مرگ مشکوک علی شریعتی و سید مصطفی خمینی در سال ۱۳۵۶ موجب شعله‌ورتر شدن موج اسلام‌گرایی در جنبش دانشجویی شده و با پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ و تأسیس اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان (دفتر تحکیم وحدت) در سال ۱۳۵۸ به موقعیت بلامنازعی دست یافت، اما تقویت و تثبیت این موقعیت ناشی از واقعهٔ موسوم به تسخیر لانهٔ جاسوسی بود. با این که دفتر تحکیم وحدت، مؤسس تفکر اسلام‌گرایی نبود ولی همین واقعه موجب شد که دفتر تحکیم تا سال‌ها در رأس موج اسلام‌گرایی قرار گرفته و رهبری جنبش دانشجویی را به دست بگیرد. در سال‌های اولیهٔ پس از تصرف سفارت ایالات متحده آمریکا، دفتر تحکیم با بهره‌گیری از اعتبار این واقعه، نفوذ نسبتاً بالایی در نهادهای انقلابی مانند سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و جهاد سازندگی پیدا کرد.[۵] دفتر تحکیم در سال‌های دههٔ ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ مورد حمایت دولت قرار داشته و به نقش‌آفرینی فعال در عرصهٔ سیاسی ایران مشغول بود.[۶] زمانی که بخشی از دفتر تحکیم در دههٔ ۱۳۷۰ به انتقاد از واقعهٔ تصرف سفارت آمریکا پرداخت، این پشتوانه از بین رفت و در نتیجه رهبری جنبش دانشجویی از دست دفتر تحکیم خارج شده و انشعاب‌های درونی در دفتر تحکیم شکل گرفت.[۷] بروز انشعاب‌های متعدد در دفتر تحکیم مانند تأسیس اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل یا اعلام استقلال طیف علامه را می‌توان به منزلهٔ آغاز موج جدیدی از جنبش دانشجویی محسوب کرد.[۸]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • «جای خالی تشکل‌های اصلاح‌طلب در دانشگاه‌ها». مردم‌سالاری. ۱۲ (۳۳۵۷): ۷–۸. ۱۶ آذر ۱۳۹۲. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ شهریور ۱۳۹۵.
  • شیرودی، مرتضی (پاییز ۱۳۸۸). «تحلیل جامعه‌شناختی از جنبش دانشجویی ایران». حصون. قم: پژوهشکده تحقیقات اسلامی. ۶ (۲۱): ۱۵۲–۱۸۱ – به واسطهٔ نورمگز.
  • Bayat, M.; Algar, H.; Hanaway, W. L. (1985). "ANJOMAN (Organization)". In Yarshater, Ehsan (ed.). Encyclopædia Iranica (به انگلیسی). Vol. II/1. New York: Bibliotheca Persica Press. pp. 77–83.
  • Malekzadeh, Shervin (2016). "Education as Public Good or Private Resource: Accommodation and Demobilization in Iran's University System". In Brumberg, Daniel; Farhi, Farideh (eds.). Power and Change in Iran: Politics of Contention and Conciliation (به انگلیسی). Bloomington, Indiana: Indiana University Press.