ام‌ورقه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''اُمّ‌ورَقَة بنت عبدالله بن حارث بن عویمر انصاری'''، از زنان مسلمان دوران پیامبر اسلام و از صحابیات او، به دلیل تقوا و درخواست شهادت در راه خدا با لقب «شهیده» شناخته شد و در نهایت توسط دو برده خود به قتل رسید. == متن...» ایجاد کرد) |
(− رده:کشتهشدگان زن، + رده:کشتگان زن (هاتکت)) |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== متن عنوان == | == متن عنوان == | ||
اُمّ‌ورَقَهٔ، دختر [[عبدالله بن حارث بن عویمر انصاری]]، از زنان مسلمان و برجسته در دوران پیامبر اسلام بود. گفته شده است که به دلیل تقوای بسیار، محمد، پیامبر اسلام، او را با عنوان «شهیده» یاد می‌کرد. علت این نام‌گذاری به خواسته او در [[غزوه بدر|جنگ بدر]] بازمی‌گردد. وی از محمد اجازه خواست تا در میدان جنگ حضور یافته و به پرستاری مجروحان بپردازد، به امید اینکه شهادت نصیب او شود. محمد به او فرمود که در خانه بماند، زیرا خداوند شهادت را برای او مقدر خواهد کرد. سرانجام اُمّ‌ورَقَهٔ به دست دو برده خود به قتل رسید. این دو که به امید آزادی پس از مرگ او بودند، او را خفه کرده و گریختند. در زمان [[خلافت عمر بن خطاب|خلافت عمر]]، قاتلان دستگیر شده و مجازات شدند.<ref>{{پک|اختری|۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ام‌ورقه}}</ref> | |||
وی از پیامبر درخواست کرد تا اجازه دهد در خانه خود با اهل خانه [[نماز جماعت]] برگزار کند، که مورد موافقت قرار گرفت. به گزارش منابع اسلامی، او بیشتر اوقات خود را به [[تلاوت قرآن]] اختصاص می‌داد. منابع اسلامی، از بازدیدهای محمد به همراه دیگر اصحابش از این زن خبر می‌دهند.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک= | وی از پیامبر درخواست کرد تا اجازه دهد در خانه خود با اهل خانه [[نماز جماعت]] برگزار کند، که مورد موافقت قرار گرفت. به گزارش منابع اسلامی، او بیشتر اوقات خود را به [[تلاوت قرآن]] اختصاص می‌داد. منابع اسلامی، از بازدیدهای محمد به همراه دیگر اصحابش از این زن خبر می‌دهند.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ام‌ورقه}}</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
=== منابع === | === منابع === | ||
* {{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=اختری|نام=عباسعلی|پیوند نویسنده=|ویراستار=|مقاله=ام‌ورقه|دانشنامه=[[ | * {{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=اختری|نام=عباسعلی|پیوند نویسنده=|ویراستار=|مقاله=ام‌ورقه|دانشنامه=[[دایرةالمعارف جامع اسلامی]]|عنوان جلد=دایرةالمعارف جامع اسلامی|سال=۱۳۹۰|ناشر=آرایه|مکان=تهران}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=بله|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | {{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=بله|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | ||
[[رده:اهالی مدینه]] | |||
[[رده:درگذشتگان به علت خفگی]] | |||
[[رده:زنان مسلمان سده ۱ (قمری)]] | |||
[[رده:صحابیات]] | |||
[[رده:قاریان قرآن اهل عربستان]] | |||
[[رده:کشتگان زن]] | |||
[[رده:شهیدان اسلام]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۳:۳۶
اُمّ‌ورَقَة بنت عبدالله بن حارث بن عویمر انصاری، از زنان مسلمان دوران پیامبر اسلام و از صحابیات او، به دلیل تقوا و درخواست شهادت در راه خدا با لقب «شهیده» شناخته شد و در نهایت توسط دو برده خود به قتل رسید.
متن عنوان
اُمّ‌ورَقَهٔ، دختر عبدالله بن حارث بن عویمر انصاری، از زنان مسلمان و برجسته در دوران پیامبر اسلام بود. گفته شده است که به دلیل تقوای بسیار، محمد، پیامبر اسلام، او را با عنوان «شهیده» یاد می‌کرد. علت این نام‌گذاری به خواسته او در جنگ بدر بازمی‌گردد. وی از محمد اجازه خواست تا در میدان جنگ حضور یافته و به پرستاری مجروحان بپردازد، به امید اینکه شهادت نصیب او شود. محمد به او فرمود که در خانه بماند، زیرا خداوند شهادت را برای او مقدر خواهد کرد. سرانجام اُمّ‌ورَقَهٔ به دست دو برده خود به قتل رسید. این دو که به امید آزادی پس از مرگ او بودند، او را خفه کرده و گریختند. در زمان خلافت عمر، قاتلان دستگیر شده و مجازات شدند.[۱]
وی از پیامبر درخواست کرد تا اجازه دهد در خانه خود با اهل خانه نماز جماعت برگزار کند، که مورد موافقت قرار گرفت. به گزارش منابع اسلامی، او بیشتر اوقات خود را به تلاوت قرآن اختصاص می‌داد. منابع اسلامی، از بازدیدهای محمد به همراه دیگر اصحابش از این زن خبر می‌دهند.[۲]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ام‌ورقه». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.