توسل: تفاوت میان نسخه‌ها
(اصلاح نویسه‌های عربی، اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح ارقام، اصلاح سجاوندی، اصلاح املا، ابرابزار) |
(←لید) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
توسل در لغت به معنای | توسل در لغت به معنای «انجام دادن کاری برای تقرب به یک چیز یا شخص» است، توسل واسطه قرار دادن کارهای خیر و اشخاص صالح مقرب درگاه الهی برای برآورده شدن درخواست و اجابت دعااست. و در اصطلاح به معنای این است که انسان در هنگام دعا و استغاثه، به درگاه الهی چیزی عرضه کند که واسطة پذیرش توبه و اجابت دعای او و برآورده شدنِ درخواستش باشد، مانند صفات و اسمای الهی یا نام پیامبر و دعای آن حضرت یا نام اولیای عظیم‌الشأن و فرشتگان. | ||
از آنجا که توسل | از آنجا که توسل سبب رسیدن به اهداف، چه در زندگی مادّی انسان و چه در حیات معنوی، از دیدگاه فطری و عقلایی امری مطلوب و گاهی حتی ضروری به‌شمار می‌رود، در اصل مشروعیت و جواز توسل، به گونة اجمالی، کمتر تردید شده است. | ||
آیة ۳۵ سورة مائده تحصیلِ وسیله برای قرب الهی را همراه با جهاد در راه خدا موجب رستگاری مؤمنان دانسته است. از مفاد آیة ۲۳ سورة شوری و آیة | === توسل از دیدگاه آیات === | ||
آیة ۳۵ سورة مائده تحصیلِ وسیله برای قرب الهی را همراه با جهاد در راه خدا موجب رستگاری مؤمنان دانسته است. از مفاد آیة ۲۳ سورة شوری و آیة ۵۷ سورة فرقان نیز می‌توان چنین برداشت نمود که مودت خاندان رسالت یکی از راه‌هایی است که انسان را به رضایت خداوند رهنمون می‌شود. برای اثبات جواز توسل و حتی مطلوبیت آن از دیدگاه شرعی احادیث متعددی که در منابع شیعه و اهل سنّت نقل شده، قابل استناد است. به‌گفتة امیر مؤمنان، برترین وسیله‌ای که متوسلان با آن به خداوند تقرب می‌جویند، ایمان به خدای یگانه و پیامبر او و جهاد در راه خدا و انجام دادن فرائض (نهج‌البلاغة، خطبة ۱۰۹) است.<ref>{{یادکرد ژورنال|نام خانوادگی۱=سبحانی|نام۱=جعفر|تاریخ=1393|عنوان=توسل|پیوند=https://rch.ac.ir/article/Details/10610?%D8%AA%D9%88%D8%B3%D9%84|ژورنال=دانشنامه جهان و اسلام|شماره=جلد هشت}}</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ ۲۸ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۵۲
توسل در لغت به معنای «انجام دادن کاری برای تقرب به یک چیز یا شخص» است، توسل واسطه قرار دادن کارهای خیر و اشخاص صالح مقرب درگاه الهی برای برآورده شدن درخواست و اجابت دعااست. و در اصطلاح به معنای این است که انسان در هنگام دعا و استغاثه، به درگاه الهی چیزی عرضه کند که واسطة پذیرش توبه و اجابت دعای او و برآورده شدنِ درخواستش باشد، مانند صفات و اسمای الهی یا نام پیامبر و دعای آن حضرت یا نام اولیای عظیم‌الشأن و فرشتگان.
از آنجا که توسل سبب رسیدن به اهداف، چه در زندگی مادّی انسان و چه در حیات معنوی، از دیدگاه فطری و عقلایی امری مطلوب و گاهی حتی ضروری به‌شمار می‌رود، در اصل مشروعیت و جواز توسل، به گونة اجمالی، کمتر تردید شده است.
توسل از دیدگاه آیات
آیة ۳۵ سورة مائده تحصیلِ وسیله برای قرب الهی را همراه با جهاد در راه خدا موجب رستگاری مؤمنان دانسته است. از مفاد آیة ۲۳ سورة شوری و آیة ۵۷ سورة فرقان نیز می‌توان چنین برداشت نمود که مودت خاندان رسالت یکی از راه‌هایی است که انسان را به رضایت خداوند رهنمون می‌شود. برای اثبات جواز توسل و حتی مطلوبیت آن از دیدگاه شرعی احادیث متعددی که در منابع شیعه و اهل سنّت نقل شده، قابل استناد است. به‌گفتة امیر مؤمنان، برترین وسیله‌ای که متوسلان با آن به خداوند تقرب می‌جویند، ایمان به خدای یگانه و پیامبر او و جهاد در راه خدا و انجام دادن فرائض (نهج‌البلاغة، خطبة ۱۰۹) است.[۱]