اجازه روایت: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(+رده:اصطلاحات حدیثی، +رده:اصطلاحات عربی، +رده:علوم حدیث (هات‌کت)، ابرابزار) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''اجازه روایت'''، (به [[زبان عربی|عربی]]: اذن الروایة) اصطلاحی در [[علوم حدیث|علم حدیث]] است که توسط استادان به شاگردان داده می‌شد تا بتوانند روایت را نقل کنند. این اجازه به شخص مورد اعتماد از حیث راستگویی و دقت نظر، داده می‌شد تا دیگران به این اوصاف او آگاه شوند. این رسم، در میان [[شیعه]] و [[سنی]]، از گذشته مرسوم بوده است و هدف از آن، جلوگیری بیشتر از [[جعل روایت|جعل]] و تحریف بوده است.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=اجازه}}</ref> | '''اجازه روایت'''، (به [[زبان عربی|عربی]]: اذن الروایة) اصطلاحی در [[علوم حدیث|علم حدیث]] است که توسط استادان به شاگردان داده می‌شد تا بتوانند [[حدیث|روایت]] را نقل کنند. این اجازه به شخص مورد اعتماد از حیث راستگویی و دقت نظر، داده می‌شد تا دیگران به این اوصاف او آگاه شوند. این رسم، در میان [[شیعه]] و [[سنی]]، از گذشته مرسوم بوده است و هدف از آن، جلوگیری بیشتر از [[جعل روایت|جعل]] و تحریف بوده است.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=اجازه}}</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ ۹ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۰۲
اجازه روایت، (به عربی: اذن الروایة) اصطلاحی در علم حدیث است که توسط استادان به شاگردان داده می‌شد تا بتوانند روایت را نقل کنند. این اجازه به شخص مورد اعتماد از حیث راستگویی و دقت نظر، داده می‌شد تا دیگران به این اوصاف او آگاه شوند. این رسم، در میان شیعه و سنی، از گذشته مرسوم بوده است و هدف از آن، جلوگیری بیشتر از جعل و تحریف بوده است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اجازه». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.