احتکار: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
(− رده:واژگان اقتصادی، + رده:اصطلاحات اقتصادی (هاتکت)) |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
[[رده:اصطلاحات فقهی]] | [[رده:اصطلاحات فقهی]] | ||
[[رده:گناهان کبیره در اسلام]] | [[رده:گناهان کبیره در اسلام]] | ||
[[رده: | [[رده:اصطلاحات اقتصادی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۵۴
اِحْتِکار به معنای غلّه اندوختن یا غلّه اندوختن به نیت گرانی است. همچنین به نگهداری و انبار کردن جنس خوراکی به انتظار گران شدن آن هم احتکار گویند. این وازه در لغت از کلمه «حکره» گرفته شده است. احتکار در مذهب شیعه، از گناهان کبیره به‌شمار رفته است. بر اساس فقه شیعی، احتکار در حال نیاز مردم و نبودن آن جنس در جاهای دیگر به قدر کفاف، حرام و در غیر این صورت، مکروه است. گفته شده است که احتکار در هفت چیز است: گندم، جو، خرما، کشمش، روغن، زیتون و نمک. در روایات اسلامی دربارهٔ احتکار و شخص محتکر روایات متعددی وجود دارد.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «احتکار». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.