آیه ۷۵ سوره واقعه: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷۵ سوره واقعه''' هفتاد و پنجمین [[آیه]] از پنجاه و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۷۵ سوره واقعه''' هفتاد و پنجمین [[آیه]] از پنجاه و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. از این آیه به بعد، به جایگاه و اهمیت [[قرآن]] پرداخته می‌شود و آغاز سخن در اولین آیه با [[سوگند]] به ستارگان و محل غروب و طلوع آنهاست. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن از این آیه به بعد موضوع سخن را به اهمیت قرآن و جایگاه آن تغییر می‌دهد و از آنجایی که در قرآن به مهم‌ترین [[اصول دین]] ([[توحید]]، [[نبوت]] و [[معاد]]) پرداخته شده و اصلی‌ترین پایه تحکیم این مبانی است؛ چندین آیه از سوره به این مبحث اختصاص یافته است. در آیه اول به ستارگان و جایگاه آنان سوگند یاد می‌شود. به گزارش مکارم، بسیاری از [[مفسران]] «لا» در اینجا به معنای نفی نیست بلکه زائده و برای تأکید است. درحالیکه بعضی دیگر آن را به معنای نفی گرفته‌اند. اما به نظر او تفسیر اول مناسب‌تر است. درباره عبارت «مواقع النجوم» نیز مفسران نظرات مختلفی دارند. جایگاه ستارگان و مدارات آنها، محل طلوع و غروب آنها، سقوط ستارگان در آستانه [[قیامت]]، غروب ستارگان و نزول قسمت‌های مختلف قرآن در فواصل زمانی متفاوت. مکارم از میان این نظرات، تفسیر نخست را صحیح‌تر و مناسب‌تر می‌داند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۶۴-۲۶۵|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۰۳
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | واقعه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۹۶ | ||||
| شماره آیه | ۷۵ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷۵ سوره واقعه هفتاد و پنجمین آیه از پنجاه و ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. از این آیه به بعد، به جایگاه و اهمیت قرآن پرداخته می‌شود و آغاز سخن در اولین آیه با سوگند به ستارگان و محل غروب و طلوع آنهاست.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس به جایگاه فرو گرائیدن ستارگان سوگند یاد می‌کنیم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«سوگند می‌خورم به منزلگاههای ستارگان»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن از این آیه به بعد موضوع سخن را به اهمیت قرآن و جایگاه آن تغییر می‌دهد و از آنجایی که در قرآن به مهم‌ترین اصول دین (توحید، نبوت و معاد) پرداخته شده و اصلی‌ترین پایه تحکیم این مبانی است؛ چندین آیه از سوره به این مبحث اختصاص یافته است. در آیه اول به ستارگان و جایگاه آنان سوگند یاد می‌شود. به گزارش مکارم، بسیاری از مفسران «لا» در اینجا به معنای نفی نیست بلکه زائده و برای تأکید است. درحالیکه بعضی دیگر آن را به معنای نفی گرفته‌اند. اما به نظر او تفسیر اول مناسب‌تر است. درباره عبارت «مواقع النجوم» نیز مفسران نظرات مختلفی دارند. جایگاه ستارگان و مدارات آنها، محل طلوع و غروب آنها، سقوط ستارگان در آستانه قیامت، غروب ستارگان و نزول قسمت‌های مختلف قرآن در فواصل زمانی متفاوت. مکارم از میان این نظرات، تفسیر نخست را صحیح‌تر و مناسب‌تر می‌داند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره واقعه، پنجاه و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره طه و پیش از سوره شعراء نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۸۱ و ۸۲) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند. در سوره واقعه، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۴۲۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۲۲۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۲۶۴-۲۶۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره واقعه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۴۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
