نسل‌کشی یونانیان: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
(اصلاح نویسه‌های عربی، اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح ارقام، اصلاح سجاوندی، اصلاح املا، ابرابزار، اصلاح نشانی وب) |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
در طی [[جنگ جهانی اول]] و پیامدهای آن (۱۹۲۳–۱۹۱۴) که منجر به فروپاشی [[امپراتوری عثمانی]] گردید، دولتمردان عثمانی دست به کشتار همه‌جانبهٔ جمعیت یونانی باقی‌مانده در امپراتوری عثمانی (که در آن زمان بیشتر در شمال آناتولی ساکن بودند) زدند. این عملیات شامل کشتار مردم عادی و تبعیدهای اجباری زنان و بچه‌ها نیز بود که در خلال این تبعیدها به دلیل نبود آذوقه و دشواری راه جان می‌باختند.<ref>{{یادکرد وب |عنوان=Not Even My Name: From a Death March in Turkey to a New Home in America |ناشر=Amazon.com |نشانی=http://www.amazon.com/gp/product/product-description/0312262116/ |نویسنده=Thea Halo |زبان=en |تاریخ بازدید=۴ نوامبر ۲۰۰۹ |پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb6tWHE?url=http://www.amazon.com/Not-Even-My-Name-Genocide/dp/product-description/0312262116 |تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> بنابر منابع متعدد صدها هزار یونانی مستقر در عثمانی در خلال این نسل‌کشی جان باختند و تنها شمار کمی از نجات‌یافتگان (به‌ویژه آن‌هایی که در مناطق شرقی آناتولی مستقر بودند) به کشورهای همسایه، یعنی [[سوریه]] و به ویژه [[ایران]] و [[روسیه]] پناهنده شدند.<ref name=":0">{{یادکرد کتاب|عنوان=اونجلوس ونه‌تس، شکل‌گیری اجتماع یونانیان تهران (1941)، ایران‌نامه، سال 28، شماره 1، بهار 2013، صفحه 118-127}}</ref><ref name=":1">{{یادکرد وب|نشانی=https://www.asriran.com/fa/news/753056/ماجرای-یونانی‌های-مهاجر-به-ایران-رانده-شده-از-ترکیه-پناه-گرفته-در-ایران-فیلم|وبگاه=www.asriran.com|بازبینی=2020-10-31}}</ref> با این حال پس از پایان [[جنگ‌های یونان و ترکیه (۱۹۲۲-۱۹۱۹)]] بیشتر بازماندگان نسل‌کشی در خلال قراردادهای میان دو کشور در سال ۱۹۲۳ از زمین‌های خود رانده شده و به [[یونان]] فرستاده شدند. همچنین، بسیاری از یونانیان پناهنده شده به ایران، به دلیل مشکلات اقتصادی کشورِ یونان و شرایط مناسبِ کشورِ ایران، در ایران ماندند.<ref name=":0"/> | در طی [[جنگ جهانی اول]] و پیامدهای آن (۱۹۲۳–۱۹۱۴) که منجر به فروپاشی [[امپراتوری عثمانی]] گردید، دولتمردان عثمانی دست به کشتار همه‌جانبهٔ جمعیت یونانی باقی‌مانده در امپراتوری عثمانی (که در آن زمان بیشتر در شمال آناتولی ساکن بودند) زدند. این عملیات شامل کشتار مردم عادی و تبعیدهای اجباری زنان و بچه‌ها نیز بود که در خلال این تبعیدها به دلیل نبود آذوقه و دشواری راه جان می‌باختند.<ref>{{یادکرد وب |عنوان=Not Even My Name: From a Death March in Turkey to a New Home in America |ناشر=Amazon.com |نشانی=http://www.amazon.com/gp/product/product-description/0312262116/ |نویسنده=Thea Halo |زبان=en |تاریخ بازدید=۴ نوامبر ۲۰۰۹ |پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb6tWHE?url=http://www.amazon.com/Not-Even-My-Name-Genocide/dp/product-description/0312262116 |تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> بنابر منابع متعدد صدها هزار یونانی مستقر در عثمانی در خلال این نسل‌کشی جان باختند و تنها شمار کمی از نجات‌یافتگان (به‌ویژه آن‌هایی که در مناطق شرقی آناتولی مستقر بودند) به کشورهای همسایه، یعنی [[سوریه]] و به ویژه [[ایران]] و [[روسیه]] پناهنده شدند.<ref name=":0">{{یادکرد کتاب|عنوان=اونجلوس ونه‌تس، شکل‌گیری اجتماع یونانیان تهران (1941)، ایران‌نامه، سال 28، شماره 1، بهار 2013، صفحه 118-127}}</ref><ref name=":1">{{یادکرد وب|نشانی=https://www.asriran.com/fa/news/753056/ماجرای-یونانی‌های-مهاجر-به-ایران-رانده-شده-از-ترکیه-پناه-گرفته-در-ایران-فیلم|وبگاه=www.asriran.com|بازبینی=2020-10-31}}</ref> با این حال پس از پایان [[جنگ‌های یونان و ترکیه (۱۹۲۲-۱۹۱۹)]] بیشتر بازماندگان نسل‌کشی در خلال قراردادهای میان دو کشور در سال ۱۹۲۳ از زمین‌های خود رانده شده و به [[یونان]] فرستاده شدند. همچنین، بسیاری از یونانیان پناهنده شده به ایران، به دلیل مشکلات اقتصادی کشورِ یونان و شرایط مناسبِ کشورِ ایران، در ایران ماندند.<ref name=":0"/> | ||
دولت کنونی [[ترکیه]] به عنوان وارث امپراتوری عثمانی، مدعی است که دلیل انجام این اعمال از سوی دولت عثمانی چیزی جز دفاع از خود | دولت کنونی [[ترکیه]] به عنوان وارث امپراتوری عثمانی، مدعی است که دلیل انجام این اعمال از سوی دولت عثمانی چیزی جز دفاع از خود نبوده است. دولتمردان ترکیه همچنین ادعا می‌کنند «از آنجایی که دولت عثمانی احساس کرده بود یونانی‌ها با کشورهای دشمن آنها، از جمله روسیه همکاری می‌کنند با این کشتارها به دفاع از خود برخاسته است. بدین خاطر این کار نباید نسل‌کشی خوانده شود.»<ref>{{یادکرد وب |عنوان=U.S. and Turkey Thwart Armenian Genocide Bill |ناشر=The New York Times |نشانی=http://www.nytimes.com/2007/10/26/washington/26cong.html?_r=2&adxnnl=1&ref=todayspaper&adxnnlx=1218637709-3ZKHw2PW5e7+L2WSj2ViLg&oref=slogin |نویسنده=Carl Hulse |زبان=en |تاریخ بازدید=۴ نوامبر ۲۰۰۹ |پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb7cloa?url=http://www.nytimes.com/2007/10/26/washington/26cong.html?_r=2&adxnnl=1&ref=todayspaper&adxnnlx=1218637709-3ZKHw2PW5e7+L2WSj2ViLg&oref=slogin |تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> این در حالیست که کشورهای عضو [[نیروهای متفقین|متفقین]] در جنگ جهانی اول دیدگاه متفاوتی دارند. از دید آنها کشتار و قتل‌عام یونانیان مستقر در عثمانی توسط دولت این کشور باید به عنوان [[جنایت علیه بشریت]] قلمداد شود.<ref name=ww1>{{یادکرد وب|عنوان=Peace Treaty of Sèvres|ناشر=The World War I Document Archive|نشانی=http://wwi.lib.byu.edu/index.php/Peace_Treaty_of_Sèvres|نویسنده=|زبان=en|تاریخ بازدید=۴ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb7lrj7?url=http://wwi.lib.byu.edu/index.php/Peace_Treaty_of_Sèvres|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> | ||
== پیشینه == | == پیشینه == | ||
[[پرونده:Proportions des populations en Asie Mineure statistique officielle d1914.png|بندانگشتی|220px|نتایج آمار دولت عثمانی در سال ۱۹۱۴ جمعیت یونانیان در آناتولی را در حدود ۱٫۸ میلیون نفر اعلام | [[پرونده:Proportions des populations en Asie Mineure statistique officielle d1914.png|بندانگشتی|220px|نتایج آمار دولت عثمانی در سال ۱۹۱۴ جمعیت یونانیان در آناتولی را در حدود ۱٫۸ میلیون نفر اعلام کرده است.<ref>{{یادکرد|فصل=|کتاب= History of the Ottoman Empire and Modern Turkey|ناشر= Cambridge University Press|شهر=|کوشش=|ویرایش=|سال=|شابک=|نویسنده= Stanford J. Shaw|نویسندگان سایر بخش‌ها= Ezel Kural Shaw|ترجمه=|صفحه= صص ۲۴۱–۲۳۹|زبان=en|مقاله=|ژورنال=|نشریه=|تاریخ=|دوره=|شماره=|شاپا=}}</ref>]] | ||
آناتولی یا همان آسیای کوچک، شبه جزیره‌ای است که در منتهی‌الیه غرب جنوب غربی آسیا واقع | آناتولی یا همان آسیای کوچک، شبه جزیره‌ای است که در منتهی‌الیه غرب جنوب غربی آسیا واقع شده است که امروزه شامل قسمت اعظم کشور کنونی ترکیه می‌شود. این شبه جزیره از شمال به دریای سیاه، از شرق به قفقاز و فلات ایران، از جنوب شرقی به شمال میان‌رودان، از جنوب به دریای مدیترانه، از غرب به دریای اژه و از شمال غربی به شبه جزیره بالکان ختم می‌شود. در زمان وقوع جنگ جهانی اول منطقه آناتولی از نظر بافت جمعیتی نژادهای گوناگونی را در برمی گرفت که شامل ترک، کرد، ارمنی، یونانی، [[آشوریان|آشوری]] و [[یهودی]] می‌شد. | ||
در میان دلایلی که برای قتل‌عام بافت جمعیتی یونانیان مستقر در آناتولی توسط دولت عثمانی ذکر شده، یکی می‌توان به واهمهٔ دولت از احتمال کمک‌رسانی این جمعیت به دشمنان عثمانی (به خصوص روسیه) اشاره کرد و دیگری باوری بود که در میان تعدادی از سردمداران ترک ایجاد شده بود مبنی بر اینکه ایجاد کشوری جدید و مدرن برای ترکها در گرو ایجاد کشوری با یک نژاد واحد (که همان ترکها می‌باشند) است و این کار با تصفیه نژادی که همان پاکسازی منطقه آناتولی از اقلیت‌های دینی و نژادی (به خصوص یونانیان، آشوریان و ارامنه) صورت می‌پذیرد.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=The Great Game of Genocide: Imperialism, Nationalism, and the Destruction of the Ottoman Armenians|ناشر=Oxford University Press|نشانی=http://books.google.co.uk/books?id=TSRkGNoEPFwC&pg=PA150&sig=ACfU3U09_Sjo0a0T4KpiS6QfG-94noUmdg|نویسنده=Donald Bloxham|صفحه=ص ۱۵۰|سال=۲۰۰۵|زبان=en|تاریخ بازدید=۶ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb7yMkb?url=http://books.google.co.uk/books?id=TSRkGNoEPFwC&pg=PA150&sig=ACfU3U09_Sjo0a0T4KpiS6QfG-94noUmdg|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref><ref name=Levene>{{یادکرد وب|نشانی=http://hgs.oxfordjournals.org/cgi/content/abstract/12/3/393|عنوان=Creating a Modern "Zone of Genocide": The Impact of Nation- and State-Formation on Eastern Anatolia, 1878–1923|نویسنده=Mark Levene|ناشر=Holocaust and Genocide Studies|زبان=en|سال=۱۹۹۸|صفحه=صص ۴۳۳–۳۹۳|شماره=۳|جلد=۱۲|تاریخ بازدید=۶ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb876q4?url=http://hgs.oxfordjournals.org/content/12/3/393.abstract|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> | در میان دلایلی که برای قتل‌عام بافت جمعیتی یونانیان مستقر در آناتولی توسط دولت عثمانی ذکر شده، یکی می‌توان به واهمهٔ دولت از احتمال کمک‌رسانی این جمعیت به دشمنان عثمانی (به خصوص روسیه) اشاره کرد و دیگری باوری بود که در میان تعدادی از سردمداران ترک ایجاد شده بود مبنی بر اینکه ایجاد کشوری جدید و مدرن برای ترکها در گرو ایجاد کشوری با یک نژاد واحد (که همان ترکها می‌باشند) است و این کار با تصفیه نژادی که همان پاکسازی منطقه آناتولی از اقلیت‌های دینی و نژادی (به خصوص یونانیان، آشوریان و ارامنه) صورت می‌پذیرد.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=The Great Game of Genocide: Imperialism, Nationalism, and the Destruction of the Ottoman Armenians|ناشر=Oxford University Press|نشانی=http://books.google.co.uk/books?id=TSRkGNoEPFwC&pg=PA150&sig=ACfU3U09_Sjo0a0T4KpiS6QfG-94noUmdg|نویسنده=Donald Bloxham|صفحه=ص ۱۵۰|سال=۲۰۰۵|زبان=en|تاریخ بازدید=۶ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb7yMkb?url=http://books.google.co.uk/books?id=TSRkGNoEPFwC&pg=PA150&sig=ACfU3U09_Sjo0a0T4KpiS6QfG-94noUmdg|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref><ref name=Levene>{{یادکرد وب|نشانی=http://hgs.oxfordjournals.org/cgi/content/abstract/12/3/393|عنوان=Creating a Modern "Zone of Genocide": The Impact of Nation- and State-Formation on Eastern Anatolia, 1878–1923|نویسنده=Mark Levene|ناشر=Holocaust and Genocide Studies|زبان=en|سال=۱۹۹۸|صفحه=صص ۴۳۳–۳۹۳|شماره=۳|جلد=۱۲|تاریخ بازدید=۶ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb876q4?url=http://hgs.oxfordjournals.org/content/12/3/393.abstract|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> | ||
بر اساس گزارش یک افسر آلمان، وزیر جنگ عثمانی [[اسماعیل انور|اسماعیل انور پاشا]] در ماه اکتبر سال ۱۹۱۵ رسماً اعلام کرد که قصد دارد «مشکل وجود یونانیان را در خلال جنگ حل کند … به همان روشی که باور داشت [[نسل‌کشی ارامنه|مشکل وجود ارامنه]] را در گذشته حل | بر اساس گزارش یک افسر آلمان، وزیر جنگ عثمانی [[اسماعیل انور|اسماعیل انور پاشا]] در ماه اکتبر سال ۱۹۱۵ رسماً اعلام کرد که قصد دارد «مشکل وجود یونانیان را در خلال جنگ حل کند … به همان روشی که باور داشت [[نسل‌کشی ارامنه|مشکل وجود ارامنه]] را در گذشته حل کرده است.»<ref name="Ferguson">{{یادکرد|فصل= |کتاب= The War of the World: Twentieth-century Conflict And the Descent of the West|ناشر= Penguin Press|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۶ |شابک=1-59420-100-5|نویسنده= Niall Ferguson |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= ص ۱۸۰ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> | ||
[[پرونده:Pontus.png|بندانگشتی|220px|منطقهٔ تاریخی پونتوس که از زمان پیش از میلاد مسیح و تا قبل از فاجعهٔ نسل‌کشی، سکونت‌گاه بیشتر مردم یونانی مقیم آناتولی | [[پرونده:Pontus.png|بندانگشتی|220px|منطقهٔ تاریخی پونتوس که از زمان پیش از میلاد مسیح و تا قبل از فاجعهٔ نسل‌کشی، سکونت‌گاه بیشتر مردم یونانی مقیم آناتولی بوده است.]] | ||
== رویدادها == | == رویدادها == | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
در تابستان سال ۱۹۱۴ تشکیلات مخفی عثمانی<ref group="پانویس">Teşkilat-ı Mahsusa</ref> متشکل از سردمداران دولت و افسران ارتش، دستور داد که تمام پسران جوان یونانی که تازه به سن سربازی رسیده بودند را از تراس و مناطق غربی آناتولی به عنوان کارگر به اردوگاه‌های کار اجباری منتقل کنند. مکان‌هایی که صدها هزار جوان یونانی جانشان را در آنجا از دست دادند.<ref name=Hull>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Absolute Destruction: Military Culture and the Practices of War in Imperial Germany|ناشر=Cornell University Press|شهر= Ithaca|کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۵ |شابک= |نویسنده= Hull, Isabel V|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= ص ۲۷۳|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> ارتش عثمانی در یک برنامه از پیش تعیین شده این جوانان را صدها مایل به مناطق داخلی آناتولی کشاند و آنها را به اجبار به کارهایی همچون راهسازی، ساختمان‌سازی، حفر تونل و دیگر کارهای سنگین و دشوار می‌گماشت، ولی تعداد آنها با گذشت زمان به شدت کاهش یافت که از دلایل آن می‌توان به سختی و دشواری کار، بیماری و از همه مهم‌تر رفتار خشن و مستبدانه مراقبان و افسران ترک اشاره کرد که گاه منجر به کشته شدن کارگران می‌گردید.<ref name=King,William>{{یادکرد وب|عنوان=King's Complete History of the World War: Visualizing the Great Conflict in all Theaters of Action 1914-1918|نشانی=http://www.greek-genocide.org/article_1500000_greek_christians.html|صفحه=ص ۴۳۷|ناشر=Greek-Genocide.org|نویسنده=King, William C|اثر=The History Associates|زبان=en|تاریخ بازدید=۸ نوامبر ۲۰۰۹|سال=۱۹۲۲|پیوند بایگانی=https://archive.is/20120801073622/http://www.greek-genocide.org/article_1500000_greek_christians.html|تاریخ بایگانی=۱ اوت ۲۰۱۲|dead-url=yes}}</ref> این برنامهٔ کار اجباری بعدها به دیگر مناطق یونانی‌نشین آناتولی از جمله پونتوس (شمال آناتولی) نیز راه یافت.<ref name=Hull/> | در تابستان سال ۱۹۱۴ تشکیلات مخفی عثمانی<ref group="پانویس">Teşkilat-ı Mahsusa</ref> متشکل از سردمداران دولت و افسران ارتش، دستور داد که تمام پسران جوان یونانی که تازه به سن سربازی رسیده بودند را از تراس و مناطق غربی آناتولی به عنوان کارگر به اردوگاه‌های کار اجباری منتقل کنند. مکان‌هایی که صدها هزار جوان یونانی جانشان را در آنجا از دست دادند.<ref name=Hull>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Absolute Destruction: Military Culture and the Practices of War in Imperial Germany|ناشر=Cornell University Press|شهر= Ithaca|کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۵ |شابک= |نویسنده= Hull, Isabel V|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= ص ۲۷۳|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> ارتش عثمانی در یک برنامه از پیش تعیین شده این جوانان را صدها مایل به مناطق داخلی آناتولی کشاند و آنها را به اجبار به کارهایی همچون راهسازی، ساختمان‌سازی، حفر تونل و دیگر کارهای سنگین و دشوار می‌گماشت، ولی تعداد آنها با گذشت زمان به شدت کاهش یافت که از دلایل آن می‌توان به سختی و دشواری کار، بیماری و از همه مهم‌تر رفتار خشن و مستبدانه مراقبان و افسران ترک اشاره کرد که گاه منجر به کشته شدن کارگران می‌گردید.<ref name=King,William>{{یادکرد وب|عنوان=King's Complete History of the World War: Visualizing the Great Conflict in all Theaters of Action 1914-1918|نشانی=http://www.greek-genocide.org/article_1500000_greek_christians.html|صفحه=ص ۴۳۷|ناشر=Greek-Genocide.org|نویسنده=King, William C|اثر=The History Associates|زبان=en|تاریخ بازدید=۸ نوامبر ۲۰۰۹|سال=۱۹۲۲|پیوند بایگانی=https://archive.is/20120801073622/http://www.greek-genocide.org/article_1500000_greek_christians.html|تاریخ بایگانی=۱ اوت ۲۰۱۲|dead-url=yes}}</ref> این برنامهٔ کار اجباری بعدها به دیگر مناطق یونانی‌نشین آناتولی از جمله پونتوس (شمال آناتولی) نیز راه یافت.<ref name=Hull/> | ||
اردوگاه‌های کار اجباری با تبعید باقی مردم یونانی از خانه‌هایشان به مناطق دوردست تکمیل می‌شد، به گونه‌ای که در خلال این پیاده‌روی‌های اجباری بسیاری به دلیل نبود آذوقه و خستگی در میان راه جان می‌باختند. همچنین در این بین برخی شهرها و روستاهای یونانی‌نشین توسط ترکها محاصره شده و اهالی آنها را قتل‌عام می‌کردند. به عنوان مثال می‌توان به قتل‌عام شهر فوکایا<ref group="پانویس">Phocaea</ref> اشاره کرد. این شهر که در غرب آناتولی و ۲۵ مایلی شمال غربی ازمیر واقع | اردوگاه‌های کار اجباری با تبعید باقی مردم یونانی از خانه‌هایشان به مناطق دوردست تکمیل می‌شد، به گونه‌ای که در خلال این پیاده‌روی‌های اجباری بسیاری به دلیل نبود آذوقه و خستگی در میان راه جان می‌باختند. همچنین در این بین برخی شهرها و روستاهای یونانی‌نشین توسط ترکها محاصره شده و اهالی آنها را قتل‌عام می‌کردند. به عنوان مثال می‌توان به قتل‌عام شهر فوکایا<ref group="پانویس">Phocaea</ref> اشاره کرد. این شهر که در غرب آناتولی و ۲۵ مایلی شمال غربی ازمیر واقع شده است در ۱۲ جون ۱۹۱۴ مورد حمله ترکان عثمانی قرار گرفت به گونه‌ای که تمام ساکنان شهر اعم از مرد و زن و حتی بچه‌ها قتل‌عام شده و سپس اجساد آنها را از بالای دیوار شهر به پایین پرتاب کرده بودند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Massacre of Greeks Charged to the Turks|نشانی=http://www.greek-genocide.org/press/17061914.html|صفحه=ص ۱|ناشر=Greek-Genocide.org|نویسنده=Staff|اثر=The Atlanta Constitution|زبان=en|تاریخ بازدید=۸ نوامبر ۲۰۰۹|سال=۱۹۱۴|پیوند بایگانی=https://archive.is/20120804095643/http://www.greek-genocide.org/press/17061914.html|تاریخ بایگانی=۴ اوت ۲۰۱۲|dead-url=yes}}</ref> | ||
در ژوئیه سال ۱۹۱۴ کاردار کشور یونان شرح داد که «تبعیدهای اجباری هیچ پیامد دیگری به غیر از اعلان یک جنگ نابودکننده علیه مردم یونانی مستقر در دولت عثمانی ندارد، از سوی دیگر بازماندگان نسل‌کشی توسط ترکان عثمانی مجبور می‌شوند تا دین اسلام را بپذیرند. این کار آنها هدف مشخصی را دربردارد و آن اینست که، اگر پس از پایان جنگ جهانی هریک از کشورهای اروپایی پیروز در جنگ بخواهند در حمایت از اقلیت‌های مسیحی دخالتی در امور ترکیه صورت دهند، تعداد مسیحیان را تا حد ممکن کاهش داده باشند تا دیگر دخالت اروپاییان تأثیرگذاری خود را از دست بدهد.»<ref name=Vahagn>{{یادکرد وب|عنوان=The Armenian Genocide 1915: From a Neutral Small State's Perspective: Sweden|نشانی=http://www.armenica.org/material/master_thesis_vahagn_avedian.pdf|صفحه=صص ۴۷–۴۰|قالب=PDF|ناشر=Uppsala University|نویسنده=Vahagn Avedian|اثر=Unpublished Master Thesis Paper|زبان=en|تاریخ بازدید=۸ نوامبر ۲۰۰۹|سال=۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb8jbWZ?url=http://www.armenica.org/material/master_thesis_vahagn_avedian.pdf|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> | در ژوئیه سال ۱۹۱۴ کاردار کشور یونان شرح داد که «تبعیدهای اجباری هیچ پیامد دیگری به غیر از اعلان یک جنگ نابودکننده علیه مردم یونانی مستقر در دولت عثمانی ندارد، از سوی دیگر بازماندگان نسل‌کشی توسط ترکان عثمانی مجبور می‌شوند تا دین اسلام را بپذیرند. این کار آنها هدف مشخصی را دربردارد و آن اینست که، اگر پس از پایان جنگ جهانی هریک از کشورهای اروپایی پیروز در جنگ بخواهند در حمایت از اقلیت‌های مسیحی دخالتی در امور ترکیه صورت دهند، تعداد مسیحیان را تا حد ممکن کاهش داده باشند تا دیگر دخالت اروپاییان تأثیرگذاری خود را از دست بدهد.»<ref name=Vahagn>{{یادکرد وب|عنوان=The Armenian Genocide 1915: From a Neutral Small State's Perspective: Sweden|نشانی=http://www.armenica.org/material/master_thesis_vahagn_avedian.pdf|صفحه=صص ۴۷–۴۰|قالب=PDF|ناشر=Uppsala University|نویسنده=Vahagn Avedian|اثر=Unpublished Master Thesis Paper|زبان=en|تاریخ بازدید=۸ نوامبر ۲۰۰۹|سال=۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb8jbWZ?url=http://www.armenica.org/material/master_thesis_vahagn_avedian.pdf|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> | ||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
روش‌های مورد استفاده توسط ترکان عثمانی در نسل‌کشی یونانیان و ارامنه که منجر به مرگ غیرمستقیم قربانیان می‌شدند -که از آن جمله می‌توان به تبعیدهای اجباری قربانیان که بدون آذوقه و در مسافت‌های طولانی انجام می‌گرفت و نیز گرسنگی دادن به قربانیان در اردوگاه‌های کار اجباری اشاره کرد- امروزه با عنوان کشتار سفید شناخته می‌شوند.<ref name=Rendel/> | روش‌های مورد استفاده توسط ترکان عثمانی در نسل‌کشی یونانیان و ارامنه که منجر به مرگ غیرمستقیم قربانیان می‌شدند -که از آن جمله می‌توان به تبعیدهای اجباری قربانیان که بدون آذوقه و در مسافت‌های طولانی انجام می‌گرفت و نیز گرسنگی دادن به قربانیان در اردوگاه‌های کار اجباری اشاره کرد- امروزه با عنوان کشتار سفید شناخته می‌شوند.<ref name=Rendel/> | ||
[[پرونده:Asia Minor massacres.jpg|بندانگشتی|300px|شهروندان یونانی برای نجات از کشتار ازمیر در حال تلاش برای رسیدن به کشتی‌های نیروهای [[نیروهای متفقین|متفقین]] هستند (سال ۱۹۲۲). این عکس از یک ناو جنگی [[ایالات متحده آمریکا|ایالات متحده]] گرفته | [[پرونده:Asia Minor massacres.jpg|بندانگشتی|300px|شهروندان یونانی برای نجات از کشتار ازمیر در حال تلاش برای رسیدن به کشتی‌های نیروهای [[نیروهای متفقین|متفقین]] هستند (سال ۱۹۲۲). این عکس از یک ناو جنگی [[ایالات متحده آمریکا|ایالات متحده]] گرفته شده است.]] | ||
در اکتبر سال ۱۹۲۰ یک افسر بریتانیایی در گزارش خود نتایج قتل‌عام شهر ایزنیک<ref group="پانویس">Iznik</ref> در شمال غربی آناتولی توسط ترکان را بدین‌گونه شرح | در اکتبر سال ۱۹۲۰ یک افسر بریتانیایی در گزارش خود نتایج قتل‌عام شهر ایزنیک<ref group="پانویس">Iznik</ref> در شمال غربی آناتولی توسط ترکان را بدین‌گونه شرح داده است «او تخمین می‌زد که حداقل ۱۰۰ جسد مثله‌شده مرد، زن و بچه در داخل یا اطراف گودال بزرگی به عمق ۳۰۰ یارد (۹۰۰ فوت) که در بیرون از دیوارهای شهر کنده شده بود، وجود داشت.»<ref name="Rendel"/> | ||
کشتار و تبعیدهای اجباری سامانمند و از پیش تعیین شدهٔ یونانیان مستقر در آناتولی توسط ترکان عثمانی (برنامه‌ای که در سال ۱۹۱۴ بدان جامهٔ عمل پوشانده شد) سبب ایجاد بستر اولیه برای جنایات مرتکب‌شده توسط هر دو ارتش ترکیه و یونان در خلال [[جنگ‌های یونان و ترکیه (۱۹۲۲-۱۹۱۹)]] شد. رشته جنگ‌هایی که با تصرف شهر ازمیر توسط نیروهای یونانی<ref name=Toynbee>{{یادکرد|فصل= |کتاب= The Western question in Greece and Turkey: a study in the contact of civilisations|ناشر= Houghton Mifflin|شهر=Boston|کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۹۲۲ |شابک= |نویسنده= Arnold J.Toynbee|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=صص ۳۱۲–۲۷۰ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref name=Rummel>{{یادکرد وب |عنوان=Statistics Of Turkey's Democide Estimates, Calculations, And Sources |نشانی=http://www.hawaii.edu/powerkills/SOD.CHAP5.HTM |صفحه= |قالب= |ناشر=Hawaii.edu |نویسنده=R.J. Rummel |اثر= |زبان=en |تاریخ بازدید=۹ نوامبر ۲۰۰۹ |پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb90gSP?url=http://www.hawaii.edu/powerkills/SOD.CHAP5.HTM |تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> در می سال ۱۹۱۹ آغاز گشت و تا آتش‌سوزی بزرگ ازمیر در سپتامبر ۱۹۲۲ ادامه یافت.<ref name=autogenerated1>{{یادکرد|فصل= |کتاب= A Shameful Act |ناشر=|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۶ |شابک= |نویسنده= Taner Akcam|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= ص ۳۲۲|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> در این بین تعداد اندکی<ref name =Rummel/> از مردم ترک نیز درخلال تسلط نیروهای یونانی بر قسمت‌های غربی آناتولی (از مه ۱۹۱۹ تا سپتامبر ۱۹۲۲) مورد کشتار قرار گرفتند.<ref name=autogenerated1/> همچنین جمهوری‌خواهان ترک نیز به فرماندهی [[مصطفی کمال آتاترک|آتاترک]] در خلال جنگ چه قبل و چه پس از بازپس‌گیری شهر ازمیر (درسال۱۹۲۲) دست به کشتار گسترده مسیحیان به خصوص یونانیان و ارامنه مستقر در آناتولی زدند.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Turk's Insane Savagery: 10,000 Greeks Dead |ناشر= The New York Times |شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۵می۱۹۲۲ |شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= 5,000 Christians Massacred, Turkish Nationalist Conspiracy |ناشر= The Scotsman |شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۴آگوست۱۹۲۰ |شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= 24 Greek Villages are Given to the Fire|ناشر= the Atlanta Constitution|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۳۰مارس۱۹۲۲ |شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Near East Relief Prevented from Helping Greeks|ناشر= the Christian Science Monitor|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۳ژوئیه۱۹۲۲ |شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref>{{یادکرد وب|عنوان=TURKS WILL BE TURKS|نشانی=http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf?_r=1&res=9A03EEDF1139EF3ABC4E52DFBF668389639EDE|صفحه=|قالب=PDF|ناشر=The New York Times|نویسنده=|اثر=|زبان=en|تاریخ بازدید=۱۰ نوامبر ۲۰۰۹|سال=۱۹۲۲|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb9VkRw?url=http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf?_r=1&res=9A03EEDF1139EF3ABC4E52DFBF668389639EDE|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref><ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= More Turkish Atrocities |ناشر= Belfast News Letter|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۶می۱۹۲۲|شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> | کشتار و تبعیدهای اجباری سامانمند و از پیش تعیین شدهٔ یونانیان مستقر در آناتولی توسط ترکان عثمانی (برنامه‌ای که در سال ۱۹۱۴ بدان جامهٔ عمل پوشانده شد) سبب ایجاد بستر اولیه برای جنایات مرتکب‌شده توسط هر دو ارتش ترکیه و یونان در خلال [[جنگ‌های یونان و ترکیه (۱۹۲۲-۱۹۱۹)]] شد. رشته جنگ‌هایی که با تصرف شهر ازمیر توسط نیروهای یونانی<ref name=Toynbee>{{یادکرد|فصل= |کتاب= The Western question in Greece and Turkey: a study in the contact of civilisations|ناشر= Houghton Mifflin|شهر=Boston|کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۹۲۲ |شابک= |نویسنده= Arnold J.Toynbee|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=صص ۳۱۲–۲۷۰ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref name=Rummel>{{یادکرد وب |عنوان=Statistics Of Turkey's Democide Estimates, Calculations, And Sources |نشانی=http://www.hawaii.edu/powerkills/SOD.CHAP5.HTM |صفحه= |قالب= |ناشر=Hawaii.edu |نویسنده=R.J. Rummel |اثر= |زبان=en |تاریخ بازدید=۹ نوامبر ۲۰۰۹ |پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb90gSP?url=http://www.hawaii.edu/powerkills/SOD.CHAP5.HTM |تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> در می سال ۱۹۱۹ آغاز گشت و تا آتش‌سوزی بزرگ ازمیر در سپتامبر ۱۹۲۲ ادامه یافت.<ref name=autogenerated1>{{یادکرد|فصل= |کتاب= A Shameful Act |ناشر=|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۶ |شابک= |نویسنده= Taner Akcam|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= ص ۳۲۲|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> در این بین تعداد اندکی<ref name =Rummel/> از مردم ترک نیز درخلال تسلط نیروهای یونانی بر قسمت‌های غربی آناتولی (از مه ۱۹۱۹ تا سپتامبر ۱۹۲۲) مورد کشتار قرار گرفتند.<ref name=autogenerated1/> همچنین جمهوری‌خواهان ترک نیز به فرماندهی [[مصطفی کمال آتاترک|آتاترک]] در خلال جنگ چه قبل و چه پس از بازپس‌گیری شهر ازمیر (درسال۱۹۲۲) دست به کشتار گسترده مسیحیان به خصوص یونانیان و ارامنه مستقر در آناتولی زدند.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Turk's Insane Savagery: 10,000 Greeks Dead |ناشر= The New York Times |شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۵می۱۹۲۲ |شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= 5,000 Christians Massacred, Turkish Nationalist Conspiracy |ناشر= The Scotsman |شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۴آگوست۱۹۲۰ |شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= 24 Greek Villages are Given to the Fire|ناشر= the Atlanta Constitution|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۳۰مارس۱۹۲۲ |شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Near East Relief Prevented from Helping Greeks|ناشر= the Christian Science Monitor|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۳ژوئیه۱۹۲۲ |شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref>{{یادکرد وب|عنوان=TURKS WILL BE TURKS|نشانی=http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf?_r=1&res=9A03EEDF1139EF3ABC4E52DFBF668389639EDE|صفحه=|قالب=PDF|ناشر=The New York Times|نویسنده=|اثر=|زبان=en|تاریخ بازدید=۱۰ نوامبر ۲۰۰۹|سال=۱۹۲۲|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6Cyb9VkRw?url=http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf?_r=1&res=9A03EEDF1139EF3ABC4E52DFBF668389639EDE|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref><ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= More Turkish Atrocities |ناشر= Belfast News Letter|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۶می۱۹۲۲|شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> | ||
| خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
=== مدارک و گزارش‌های مستند === | === مدارک و گزارش‌های مستند === | ||
[[پرونده:Ismail Enver.jpg|بندانگشتی|[[اسماعیل انور|اسماعیل انور پاشا]] ''، وزیر جنگ عثمانی در جنگ جهانی اول، '' یکی از مهره‌های کلیدی در نسل‌کشی یونانیان و ارامنه قلمداد می‌شود.]] | [[پرونده:Ismail Enver.jpg|بندانگشتی|[[اسماعیل انور|اسماعیل انور پاشا]] ''، وزیر جنگ عثمانی در جنگ جهانی اول، '' یکی از مهره‌های کلیدی در نسل‌کشی یونانیان و ارامنه قلمداد می‌شود.]] | ||
[[پرونده:Pontiangreeks.jpg|بندانگشتی|تیتر روزنامه [[نیویورک تایمز]] مربوط به سال ۱۹۱۵ میلادی. در پایین صفحه بیان | [[پرونده:Pontiangreeks.jpg|بندانگشتی|تیتر روزنامه [[نیویورک تایمز]] مربوط به سال ۱۹۱۵ میلادی. در پایین صفحه بیان شده است که همه جمعیت مسیحی (یونانی) [[ترابزون|ترابوزان]] کشته شده‌اند.]] | ||
گزارش‌های دیپلمات‌های آلمانی و اتریشی-مجارستانی، همچنین یادداشت‌های تألیف شده توسط جورج رندل<ref group="پانویس">George W. Rendel</ref> از دفتر امور خارجه بریتانیا با عنوان «کشتار و شکنجه‌های یونانیان توسط ترکان» مدارک قابل قبول و مهمی را در رابطه با سری کشتارهای سامانمند و از پیش برنامه‌ریزی شدهٔ یونانیان در آسیای کوچک ارائه می‌دهند.<ref name=AIHG-Aftermath>{{یادکرد وب|عنوان=The Genocide and Its Aftermath|ناشر=Australian Institute for Holocaust and Genocide Studies|نشانی=http://www.aihgs.com/Aftermath.htm|نویسنده=|زبان=en|تاریخ بازدید=۱۱ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://web.archive.org/web/20160313103202/http://www.aihgs.com/Aftermath.htm|تاریخ بایگانی=۱۳ مارس ۲۰۱۶|dead-url=yes}}</ref><ref name=Halo>{{یادکرد|فصل= |کتاب=Not Even My Name: From a Death March in Turkey to a New Home in America |ناشر= Picador USA|شهر= New York|کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۱ |شابک= |نویسنده= Thea Halo |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= صص ۲۸–۲۶ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> گزارش‌های موجود در این مورد به دیپلمات‌های متعددی نسبت داده می‌شود، که از مهم‌ترین آنها می‌شود به گزارش‌های سفیران آلمانی به نام‌های هانس فریهر ون وانگنهیم<ref group="پانویس">Hans Freiherr von Wangenheim</ref> و ریچارد ون کوهلمن<ref group="پانویس">Richard von Kühlmann</ref> اشاره کرد. همچنین می‌توان خاطرات اشخاصی چون ژوهانس لپسیوس،<ref group="پانویس">Johannes Lepsius</ref> کشیش آلمانی و نیز استنلی هاپکینز<ref group="پانویس">Stanley Hopkins</ref> از انجمن کمک‌رسانی به یونانیان را در زمرهٔ این گزارش‌ها برشمرد. این مسئله نیز بایستی قید شود که کشورهای آلمان و اتریش-مجارستان از متحدین امپراتوری عثمانی در جنگ جهانی اول به‌شمار می‌آمدند. | گزارش‌های دیپلمات‌های آلمانی و اتریشی-مجارستانی، همچنین یادداشت‌های تألیف شده توسط جورج رندل<ref group="پانویس">George W. Rendel</ref> از دفتر امور خارجه بریتانیا با عنوان «کشتار و شکنجه‌های یونانیان توسط ترکان» مدارک قابل قبول و مهمی را در رابطه با سری کشتارهای سامانمند و از پیش برنامه‌ریزی شدهٔ یونانیان در آسیای کوچک ارائه می‌دهند.<ref name=AIHG-Aftermath>{{یادکرد وب|عنوان=The Genocide and Its Aftermath|ناشر=Australian Institute for Holocaust and Genocide Studies|نشانی=http://www.aihgs.com/Aftermath.htm|نویسنده=|زبان=en|تاریخ بازدید=۱۱ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://web.archive.org/web/20160313103202/http://www.aihgs.com/Aftermath.htm|تاریخ بایگانی=۱۳ مارس ۲۰۱۶|dead-url=yes}}</ref><ref name=Halo>{{یادکرد|فصل= |کتاب=Not Even My Name: From a Death March in Turkey to a New Home in America |ناشر= Picador USA|شهر= New York|کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۱ |شابک= |نویسنده= Thea Halo |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= صص ۲۸–۲۶ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> گزارش‌های موجود در این مورد به دیپلمات‌های متعددی نسبت داده می‌شود، که از مهم‌ترین آنها می‌شود به گزارش‌های سفیران آلمانی به نام‌های هانس فریهر ون وانگنهیم<ref group="پانویس">Hans Freiherr von Wangenheim</ref> و ریچارد ون کوهلمن<ref group="پانویس">Richard von Kühlmann</ref> اشاره کرد. همچنین می‌توان خاطرات اشخاصی چون ژوهانس لپسیوس،<ref group="پانویس">Johannes Lepsius</ref> کشیش آلمانی و نیز استنلی هاپکینز<ref group="پانویس">Stanley Hopkins</ref> از انجمن کمک‌رسانی به یونانیان را در زمرهٔ این گزارش‌ها برشمرد. این مسئله نیز بایستی قید شود که کشورهای آلمان و اتریش-مجارستان از متحدین امپراتوری عثمانی در جنگ جهانی اول به‌شمار می‌آمدند. | ||
گزارش‌های یادشده به تشریح کشتارهای از پیش برنامه‌ریزی شده، تجاوز به زن‌ها و بچه‌ها و سوزاندن روستاها و شهرها می‌پردازند. همچنین در این یادداشت‌ها نام عوامل اصلی نسل‌کشی نیز به دفعات ذکر | گزارش‌های یادشده به تشریح کشتارهای از پیش برنامه‌ریزی شده، تجاوز به زن‌ها و بچه‌ها و سوزاندن روستاها و شهرها می‌پردازند. همچنین در این یادداشت‌ها نام عوامل اصلی نسل‌کشی نیز به دفعات ذکر شده است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به: «[[محمود شوکت پاشا]]» (نخست‌وزیر وقت عثمانی)، «[[رآفت بی]]»، «[[طلعت پاشا]]» و «[[اسماعیل انور|انور پاشا]]» اشاره کرد.<ref name="Rendel"/><ref name=AIHG-Aftermath/><ref name= Halo/> | ||
علاوه بر این، روزنامه ''نیویورک تایمز''<ref group="پانویس">The New York Times</ref> از طریق خبرنگارانش در رابطه با کشتارهای دسته‌جمعی، تبعیدهای اجباری، قتل‌های شخصی، تجاوزات، سوزاندن روستاهای یونانی‌نشین، تخریب [[کلیسا]]ها و [[صومعه | علاوه بر این، روزنامه ''نیویورک تایمز''<ref group="پانویس">The New York Times</ref> از طریق خبرنگارانش در رابطه با کشتارهای دسته‌جمعی، تبعیدهای اجباری، قتل‌های شخصی، تجاوزات، سوزاندن روستاهای یونانی‌نشین، تخریب [[کلیسا]]ها و [[صومعه]]های یونانیان ارتودوکس، اردوگاه‌های کار اجباری، غارت، تروریسم و دیگر قساوت‌های اعمال‌شده در برابر جمعیت یونانی و نیز ارامنه مستقر در محدوده خاک عثمانی، منابع گسترده‌ای را ارائه کرد.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=جستجوی پیشرفته موتور جستجو برای مقاله و آرشیو سرمقاله (برای مشاهده محتوای مقاله اشتراک مورد نیاز است)|ناشر=The New York Times:Archive 1851-1980|نشانی=http://query.nytimes.com/search/query?query=&srchst=p&d=&o=&v=&c=&sort=newest&n=10&dp=0&daterange=period&year1=1851&mon1=09&day1=18&year2=1980&mon2=12&day2=31&frow=0|نویسنده=|زبان=en|تاریخ بازدید=۱۵ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6CybAKCNM?url=http://query.nytimes.com/search/query?query=&srchst=p&d=&o=&v=&c=&sort=newest&n=10&dp=0&daterange=period&year1=1851&mon1=09&day1=18&year2=1980&mon2=12&day2=31&frow=0|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref><ref>{{یادکرد وب|عنوان=Selected bylines and letters from The New York Times|ناشر=Australian Institute for Holocaust and Genocide Studies|نشانی=http://www.aihgs.com/New%20York%20Times.htm|نویسنده=|زبان=en|تاریخ بازدید=۱۵ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://web.archive.org/web/20070607184704/http://www.aihgs.com/New%20York%20Times.htm|تاریخ بایگانی=۷ ژوئن ۲۰۰۷|dead-url=yes}}</ref> این کار سبب شد تا روزنامه ''نیویورک تایمز'' در سال ۱۹۱۸ برای نخستین بار «به خاطر پخش این گزارش‌ها و نیز ارائه بیطرفانه‌ترین و شایسته‌ترین مستنداتی که می‌توان از سوی یک روزنامه آمریکایی به عنوان یک وسیله ارتباط جمعی این‌گونه کامل و دقیق ارائه شود» جایزه پولیتزر<ref group="پانویس">Pulitzer Prize</ref> را دریافت کند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=The New York Times Awards|ناشر=The New York Times Company|نشانی=http://www.nytco.com/company/awards/pulitzer_prizes.html|نویسنده=|زبان=en|تاریخ بازدید=۱۵ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://web.archive.org/web/20080820215111/http://www.nytco.com/company/awards/pulitzer_prizes.html|تاریخ بایگانی=۲۰ اوت ۲۰۰۸|dead-url=yes}}</ref> اکثر رسانه‌های آن زمان وقایع روی داده شده در منطقه آناتولی را با عناوین و مستندات مشابهی شرح دادند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Australian Press Coverage of the Armenian Genocide 1915-1923|ناشر=University of Wollongong, Graduate School of Journalism|نشانی=http://www.library.uow.edu.au/adt-NWU/uploads/approved/adt-NWU20050117.121611/public/02Whole.pdf|نویسنده=Kateb, Vahe Georges|سال=۲۰۰۳|زبان=en|قالب=PDF|تاریخ بازدید=۱۵ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://web.archive.org/web/20070710075144/http://www.library.uow.edu.au/adt-NWU/uploads/approved/adt-NWU20050117.121611/public/02Whole.pdf|تاریخ بایگانی=۱۰ ژوئیه ۲۰۰۷|dead-url=yes}}</ref> | ||
هنری مورگنتائو، سفیر ایالات متحده آمریکا در امپراتوری عثمانی از سال ۱۹۱۳ تا ۱۹۱۶، دولت ترکان عثمانی را به رشته عملیات‌هایی چون «ترورهای بیرحمانه، شکنجه‌های ظالمانه، کشاندن زنان جوان به [[حرم‌سرا|حرمسراهای]] شخصی، تجاوز به دختران بی‌گناه، به فروش رساندن بسیاری از آنها در ازای ۸۰ سنت برای هرکدام، به قتل رساندن صدها هزار نفر و تبعید کردن صدها هزار نفر دیگر به صحراها برای گرسنگی کشیدن تا سر حد مرگ، و به آتش کشیدن صدها دهکده و شهر یونانی و ارمنی‌نشین» متهم می‌کند و اینکه تمام این مسائل تنها بخشی از کشتار آگاهانهٔ این مردم توسط ترکان بود و بر اساس یک برنامهٔ از پیش تعیین‌شده برای نابود کردن جمعیت ارمنی، یونانی و مسیحیان سوریه‌ای مستقر در ترکیه صورت گرفت.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Morgenthau Calls for Check on Turks|ناشر= The New York Times|شهر=|کوشش= |ویرایش= |سال= ۵سپتامبر۱۹۲۲ |شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= ص ۳ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> | هنری مورگنتائو، سفیر ایالات متحده آمریکا در امپراتوری عثمانی از سال ۱۹۱۳ تا ۱۹۱۶، دولت ترکان عثمانی را به رشته عملیات‌هایی چون «ترورهای بیرحمانه، شکنجه‌های ظالمانه، کشاندن زنان جوان به [[حرم‌سرا|حرمسراهای]] شخصی، تجاوز به دختران بی‌گناه، به فروش رساندن بسیاری از آنها در ازای ۸۰ سنت برای هرکدام، به قتل رساندن صدها هزار نفر و تبعید کردن صدها هزار نفر دیگر به صحراها برای گرسنگی کشیدن تا سر حد مرگ، و به آتش کشیدن صدها دهکده و شهر یونانی و ارمنی‌نشین» متهم می‌کند و اینکه تمام این مسائل تنها بخشی از کشتار آگاهانهٔ این مردم توسط ترکان بود و بر اساس یک برنامهٔ از پیش تعیین‌شده برای نابود کردن جمعیت ارمنی، یونانی و مسیحیان سوریه‌ای مستقر در ترکیه صورت گرفت.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Morgenthau Calls for Check on Turks|ناشر= The New York Times|شهر=|کوشش= |ویرایش= |سال= ۵سپتامبر۱۹۲۲ |شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= ص ۳ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> | ||
== میزان تلفات انسانی == | == میزان تلفات انسانی == | ||
[[پرونده:Smyrna-vict-elder-child-massacre-1922.jpg|بندانگشتی|180px|جسد کودک قربانی در کنار بزرگسالان. این عکس نشان‌دهندهٔ وسعت | [[پرونده:Smyrna-vict-elder-child-massacre-1922.jpg|بندانگشتی|180px|جسد کودک قربانی در کنار بزرگسالان. این عکس نشان‌دهندهٔ وسعت فاجعه است که در آن حتی به کودکان خردسال نیز رحم نمی‌شد. (سال ۱۹۲۲)]] | ||
در مورد تلفات انسانی، منابع متعدد از مرگ ۳۰۰٫۰۰۰ تا ۳۶۰٫۰۰۰ یونانی تنها در منطقهٔ پونتوس خبر می‌دهند. اما نتایج آمار یونانیان کشته‌شده در تمام منطقه آناتولی حاکی از بیشتر بودن تعداد کل قربانیان نسبت به این تعداد است. | در مورد تلفات انسانی، منابع متعدد از مرگ ۳۰۰٫۰۰۰ تا ۳۶۰٫۰۰۰ یونانی تنها در منطقهٔ پونتوس خبر می‌دهند. اما نتایج آمار یونانیان کشته‌شده در تمام منطقه آناتولی حاکی از بیشتر بودن تعداد کل قربانیان نسبت به این تعداد است. | ||
بر اساس گزارش‌های اتحاد بین‌المللی حقوق و آزادی مردم،<ref group="پانویس">International League for the Rights and Liberation of Peoples</ref> در خلال سال‌های ۱۹۱۶ تا ۱۹۲۳ بیش از ۳۵۰٫۰۰۰ یونانی در منطقهٔ پونتوس در نتیجهٔ قتل‌عام، شکنجه و تبعیدهای اجباری کشته شدند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=A people in continued exodus|صفحه=ص ۳|سال=۱۹۹۸|ناشر=United Nations Human Rights|قالب=PDF|اثر=International League for the Rights and Liberation of Peoples|نشانی=http://daccess-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/G98/106/67/PDF/G9810667.pdf?OpenElement|زبان=en|تاریخ بازدید=۱۷ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://web.archive.org/web/20140506171653/http://daccess-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/G98/106/67/PDF/G9810667.pdf?OpenElement|تاریخ بایگانی=۶ مه ۲۰۱۴|dead-url=yes}}</ref> مریل پترسون،<ref group="پانویس">Merrill D. Peterson</ref> پروفسور تاریخ دانشگاه ویرجینیا، بر طبق اسناد معتبر تعداد کل یونانیان کشته شده در منطقهٔ پونتوس را ۳۶۰٫۰۰۰ نفر ذکر می‌کند.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Starving Armenians: America and the Armenian Genocide, 1915-1930 and After|ناشر= University of Virginia Press|شهر= Charlottesville|کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۴|شابک= |نویسنده=Merrill D. Peterson |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> بر طبق گفتهٔ جورج والاوانیس<ref group="پانویس">George K. Valavanis</ref> «تعداد کشته‌شدگان یونانی در منطقهٔ پونتوس از زمان آغاز جنگ جهانی اول تا ماه مارچ سال ۱۹۲۴ میلادی ۳۵۰٫۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود که در نتیجهٔ قتل‌ها، دار زدن‌ها، بیماری و دیگر سختگیری‌های اعمال شده توسط ترکان صورت | بر اساس گزارش‌های اتحاد بین‌المللی حقوق و آزادی مردم،<ref group="پانویس">International League for the Rights and Liberation of Peoples</ref> در خلال سال‌های ۱۹۱۶ تا ۱۹۲۳ بیش از ۳۵۰٫۰۰۰ یونانی در منطقهٔ پونتوس در نتیجهٔ قتل‌عام، شکنجه و تبعیدهای اجباری کشته شدند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=A people in continued exodus|صفحه=ص ۳|سال=۱۹۹۸|ناشر=United Nations Human Rights|قالب=PDF|اثر=International League for the Rights and Liberation of Peoples|نشانی=http://daccess-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/G98/106/67/PDF/G9810667.pdf?OpenElement|زبان=en|تاریخ بازدید=۱۷ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://web.archive.org/web/20140506171653/http://daccess-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/G98/106/67/PDF/G9810667.pdf?OpenElement|تاریخ بایگانی=۶ مه ۲۰۱۴|dead-url=yes}}</ref> مریل پترسون،<ref group="پانویس">Merrill D. Peterson</ref> پروفسور تاریخ دانشگاه ویرجینیا، بر طبق اسناد معتبر تعداد کل یونانیان کشته شده در منطقهٔ پونتوس را ۳۶۰٫۰۰۰ نفر ذکر می‌کند.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Starving Armenians: America and the Armenian Genocide, 1915-1930 and After|ناشر= University of Virginia Press|شهر= Charlottesville|کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۴|شابک= |نویسنده=Merrill D. Peterson |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> بر طبق گفتهٔ جورج والاوانیس<ref group="پانویس">George K. Valavanis</ref> «تعداد کشته‌شدگان یونانی در منطقهٔ پونتوس از زمان آغاز جنگ جهانی اول تا ماه مارچ سال ۱۹۲۴ میلادی ۳۵۰٫۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود که در نتیجهٔ قتل‌ها، دار زدن‌ها، بیماری و دیگر سختگیری‌های اعمال شده توسط ترکان صورت گرفته است.»<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Contemporary General History of Pontus (Σύγχρονος Γενική Ιστορία του Πόντου)|ناشر= |شهر= Athens|کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۹۲۵|شابک= |نویسنده=G.K. Valavanis |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=ص ۲۴ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> | ||
کنستانتین هاتزیدیمیتریو<ref group="پانویس">Constantine G Hatzidimitriou</ref> می‌نویسد که «تعداد کل کشته‌شدگان یونانی مستقر در آناتولی در طول جنگ جهانی اول و پیامدهای بعدی آن ۷۳۵٫۳۷۰ نفر است.»<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= American Accounts Documenting the Destruction of Smyrna by the Kemalist Turkish Forces: September 1922|ناشر= Caratzas|شهر= New Rochelle, New York|کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۵|شابک= |نویسنده= Constantine G. Hatzidimitriou|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=ص ۲ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> ادوارد هال بیرستادت<ref group="پانویس">Edward Hale Bierstadt</ref> در مورد تعداد قربانیان تأکید می‌کند که «بر اساس مدارک رسمی به‌جامانده، ترکها از سال ۱۹۱۴ میلادی ۱٫۵۰۰٫۰۰۰ ارمنی و ۵۰۰٫۰۰۰ یونانی که شامل مردان، زنان و حتی کودکان بودند را با خونسردی تمام به طرز فجیعی سلاخی کردند.»<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= The Great Betrayal; A Survey of the Near East Problem|ناشر= R. M. McBride & Co|شهر= New York|کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۹۲۴|شابک= |نویسنده= Edward Hale Bierstadt|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> گزارش | کنستانتین هاتزیدیمیتریو<ref group="پانویس">Constantine G Hatzidimitriou</ref> می‌نویسد که «تعداد کل کشته‌شدگان یونانی مستقر در آناتولی در طول جنگ جهانی اول و پیامدهای بعدی آن ۷۳۵٫۳۷۰ نفر است.»<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= American Accounts Documenting the Destruction of Smyrna by the Kemalist Turkish Forces: September 1922|ناشر= Caratzas|شهر= New Rochelle, New York|کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۵|شابک= |نویسنده= Constantine G. Hatzidimitriou|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=ص ۲ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> ادوارد هال بیرستادت<ref group="پانویس">Edward Hale Bierstadt</ref> در مورد تعداد قربانیان تأکید می‌کند که «بر اساس مدارک رسمی به‌جامانده، ترکها از سال ۱۹۱۴ میلادی ۱٫۵۰۰٫۰۰۰ ارمنی و ۵۰۰٫۰۰۰ یونانی که شامل مردان، زنان و حتی کودکان بودند را با خونسردی تمام به طرز فجیعی سلاخی کردند.»<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= The Great Betrayal; A Survey of the Near East Problem|ناشر= R. M. McBride & Co|شهر= New York|کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۹۲۴|شابک= |نویسنده= Edward Hale Bierstadt|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> گزارش شده است که در کنفرانس لوزان (در اواخر سال ۱۹۲۲ میلادی) وزیر امور خارجه بریتانیا لرد کرزن<ref group="پانویس">George Nathaniel Curzon</ref> در خلال بیاناتش اظهار کرده است که «یک میلیون یونانی در آناتولی کشته شده، تبعید گشته یا در اثر گرسنگی جان باخته‌اند.»<ref name=Curzon>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Turks Proclaim Banishment Edict to 1,000,000 Greeks|ناشر= The New York Times|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۲دسامبر۱۹۲۲|شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=ص ۱ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> همانند تمام نسل‌کشی‌ها هیچ توافق نظری مبنی بر اینکه دقیقاً چه تعداد یونانی در نتیجهٔ برنامه [[نسل‌کشی]] ترکان عثمانی کشته شده‌اند وجود ندارد اما به‌طور جامع پذیرفته شده است که نزدیک به یک میلیون یونانی در خلال سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۳ در نتیجهٔ قتل‌عام‌ها و تبعیدهای اجباری جان خود را از دست داده‌اند. تحقیقات آماری اخیر نیز نشان می‌دهد که تعداد کل قربانیان بین ۷۳۰٫۰۰۰ تا۱٫۷۰۰٫۰۰۰ نفر بوده است.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=How many Greeks died|ناشر=Greek-Genocide.org|نشانی=http://www.greek-genocide.org/faq.html#3|زبان=en|تاریخ بازدید=۲۰ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6CybC2sUE?url=http://www.greek-genocide.org/faq.html#3|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> | ||
== ورود یونانیان به ایران == | == ورود یونانیان به ایران == | ||
| خط ۹۱: | خط ۹۱: | ||
== پیامدها == | == پیامدها == | ||
در بند ۱۴۲ پیمان سور، که در سال ۱۹۲۰ و پس از جنگ جهانی اول آماده گردیده بود، رژیم ترکیه «تروریست» خوانده شده بود. همچنین این پیمان شامل فصلی بود با عنوان «تلاش برای جبران اشتباهاتی که ترکیه به وسیلهٔ کشتارها در طول جنگ بر ضد مردم بی گناه مسیحی مرتکب | در بند ۱۴۲ پیمان سور، که در سال ۱۹۲۰ و پس از جنگ جهانی اول آماده گردیده بود، رژیم ترکیه «تروریست» خوانده شده بود. همچنین این پیمان شامل فصلی بود با عنوان «تلاش برای جبران اشتباهاتی که ترکیه به وسیلهٔ کشتارها در طول جنگ بر ضد مردم بی گناه مسیحی مرتکب شده است.»<ref name=ww1/> پیمان سور هیچگاه توسط دولت ترکیه به امضاء نرسید بلکه در نهایت با پیمان لوزان جایگزین گردید. این پیمان جدید که با عنوان «اعلام عفو عمومی» همراه شده بود، شامل هیچ بند یا فصلی به منظور تنبیه عاملان جنایات جنگی در طول نسل‌کشی یونانیان و ارامنه در احترام به قربانیان این فجایع نبود.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= [http://books.google.com/books?id=MbiedpEFzbYC&pg=PA63&dq=genocide++greek&sig=UX6B8xsC4oasf1GjlxTJrTRhWkQ#v=onepage&q=genocide%20+greek&f=false Crimes Against Humanity in International Criminal Law]|ناشر= Kluwer Law International |شهر= The Hague, Germany|کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۹۹۹|شابک=90-411-1222-7 |نویسنده=M. Cherif Bassioun |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه=ص ۶۳–۶۲ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> | ||
در سال ۱۹۲۳، مسئلهٔ مبادلهٔ جمعیت میان دو کشور یونان و ترکیه مطرح گردید که این کار در نتیجهٔ نسل‌کشی ناتمام یونانی‌تبارهای حاضر در ترکیه و نیز کشتار مشابه ترک‌تبارهای حاضر در مناطق یونانی صورت گرفت. بر اساس سرشماری دولت یونان، در سال ۱۹۲۸ میلادی ۱٫۱۰۴٫۲۱۶ یونانی‌تبار در خلال این مبادلهٔ جمعیت از کشور ترکیه خارج و به مناطق امروزی یونان رسیدند.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب=Population Exchange in Greek Macedonia: The Forced Settlement of Refugees 1922-1930|ناشر= [[انتشارات دانشگاه آکسفورد|Oxford University Press]]|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال=۱۷آگوست۲۰۰۶|شابک=978-0-19-927896-1 |نویسنده=Kontogiorgi, {{چر}}Elisabeth |نویسندگان سایر بخش‌ها=|ترجمه=|صفحه=صص ۹۶–۵۶ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> در کل دانستن این مطلب که دقیقاً چه تعداد یونانی مستقر در آناتولی در طول نسل‌کشی سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۳ جان خود را از دست دادند، یا اینکه چه تعداد از یونانی‌تباران آناتولی به یونان تبعید شده یا در خلال نسل‌کشی به [[اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی|شوروی]] فرار کردند، ناممکن است.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Black Sea|ناشر= Hill and Wang|شهر= New York|کوشش= |ویرایش= |سال=۱۹۹۵|شابک=0-8090-3043-8 |نویسنده= Neal Ascherson|نویسندگان سایر بخش‌ها=|ترجمه=|صفحه=ص ۱۸۵ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> اما در کل می‌توان گفت که نزدیک به یک میلیون یونانی در نتیجهٔ سیاست‌های دولتمردان ترک، جان خود را از دست دادند.<ref name=King,William/><ref name=Curzon/> | در سال ۱۹۲۳، مسئلهٔ مبادلهٔ جمعیت میان دو کشور یونان و ترکیه مطرح گردید که این کار در نتیجهٔ نسل‌کشی ناتمام یونانی‌تبارهای حاضر در ترکیه و نیز کشتار مشابه ترک‌تبارهای حاضر در مناطق یونانی صورت گرفت. بر اساس سرشماری دولت یونان، در سال ۱۹۲۸ میلادی ۱٫۱۰۴٫۲۱۶ یونانی‌تبار در خلال این مبادلهٔ جمعیت از کشور ترکیه خارج و به مناطق امروزی یونان رسیدند.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب=Population Exchange in Greek Macedonia: The Forced Settlement of Refugees 1922-1930|ناشر= [[انتشارات دانشگاه آکسفورد|Oxford University Press]]|شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال=۱۷آگوست۲۰۰۶|شابک=978-0-19-927896-1 |نویسنده=Kontogiorgi, {{چر}}Elisabeth |نویسندگان سایر بخش‌ها=|ترجمه=|صفحه=صص ۹۶–۵۶ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> در کل دانستن این مطلب که دقیقاً چه تعداد یونانی مستقر در آناتولی در طول نسل‌کشی سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۳ جان خود را از دست دادند، یا اینکه چه تعداد از یونانی‌تباران آناتولی به یونان تبعید شده یا در خلال نسل‌کشی به [[اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی|شوروی]] فرار کردند، ناممکن است.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Black Sea|ناشر= Hill and Wang|شهر= New York|کوشش= |ویرایش= |سال=۱۹۹۵|شابک=0-8090-3043-8 |نویسنده= Neal Ascherson|نویسندگان سایر بخش‌ها=|ترجمه=|صفحه=ص ۱۸۵ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> اما در کل می‌توان گفت که نزدیک به یک میلیون یونانی در نتیجهٔ سیاست‌های دولتمردان ترک، جان خود را از دست دادند.<ref name=King,William/><ref name=Curzon/> | ||
| خط ۹۹: | خط ۹۹: | ||
واژهٔ ''نسل‌کشی'' برای نخستین بار در اوایل سال ۱۹۴۰ توسط رافائل لمکین، وکیل لهستانی یهودی‌تبار، مطرح شد. همچنین لمکین در خلال نوشته‌هایش در مورد نسل‌کشی سرنوشت یونانی‌های مقیم ترکیه را نیز جزو این‌گونه اعمال گنجانده بود.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Raphael Lemkin as historian of genocide in the Americas:Journal of Genocide Research|ناشر= |شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= دسامبر۲۰۰۵|شابک= |نویسنده= MA Mcdonnell, AD Moses|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= صص ۵۲۹–۵۰۱|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= جلد هفتم|شماره= |شاپا=}}</ref> در آگوست سال ۱۹۴۶ روزنامهٔ ''نیویورک تایمز'' در خبرهایش نوشت: | واژهٔ ''نسل‌کشی'' برای نخستین بار در اوایل سال ۱۹۴۰ توسط رافائل لمکین، وکیل لهستانی یهودی‌تبار، مطرح شد. همچنین لمکین در خلال نوشته‌هایش در مورد نسل‌کشی سرنوشت یونانی‌های مقیم ترکیه را نیز جزو این‌گونه اعمال گنجانده بود.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Raphael Lemkin as historian of genocide in the Americas:Journal of Genocide Research|ناشر= |شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= دسامبر۲۰۰۵|شابک= |نویسنده= MA Mcdonnell, AD Moses|نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= صص ۵۲۹–۵۰۱|زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= جلد هفتم|شماره= |شاپا=}}</ref> در آگوست سال ۱۹۴۶ روزنامهٔ ''نیویورک تایمز'' در خبرهایش نوشت: | ||
{{نقل قول|نسل‌کشی نه واقعهٔ جدیدی است و نه در گذشته به‌طور کامل نادیده گرفته | {{نقل قول|نسل‌کشی نه واقعهٔ جدیدی است و نه در گذشته به‌طور کامل نادیده گرفته شده است. … کشتار جمعیت یونانی و ارمنی توسط ترکها واقعه‌ای است که ترجیحاً به خاطر مسائل سیاسی بی هیچ مجازاتی رها شد. اگر پروفسور لمکین این‌گونه با این مسئله برخورد کند در آینده‌ای نه چندان دور واژهٔ نسل‌کشی به عنوان یک جرم بین‌المللی شناخته خواهد شد…<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= Genocide|ناشر= The New York Times |شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۶آگوست۱۹۴۶|شابک= |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref>}} | ||
'''انجمن جلوگیری و مجازات جنایات نسل‌کشی'''<ref group="پانویس">Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (CPPCG)</ref> در دسامبر ۱۹۴۸ توسط [[مجمع عمومی سازمان ملل متحد]] مورد پذیرش قرار گرفت و سرانجام در ژانویه ۱۹۵۱ بر سر قدرت آمد. در این انجمن واژهٔ ''نسل‌کشی'' در تمام ابعاد شرعی و حقوقی خود تعریف | '''انجمن جلوگیری و مجازات جنایات نسل‌کشی'''<ref group="پانویس">Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (CPPCG)</ref> در دسامبر ۱۹۴۸ توسط [[مجمع عمومی سازمان ملل متحد]] مورد پذیرش قرار گرفت و سرانجام در ژانویه ۱۹۵۱ بر سر قدرت آمد. در این انجمن واژهٔ ''نسل‌کشی'' در تمام ابعاد شرعی و حقوقی خود تعریف شده است. این در حالیست که برخی تعاریف دیگر نیز از ''نسل‌کشی'' وجود دارد که توسط تاریخ‌دانان و محققان دیگر مطرح شده است و گاهی اوقات در موارد تحقیقاتی و آکادمیک به عنوان تعاریف مناسب‌تری برای ''نسل‌کشی'' مطرح می‌شوند.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= [http://books.google.co.uk/books?id=jIxCUXI38zcC&pg=PA133&lr=&as_brr=3&as_pt=ALLTYPES#v=onepage&q=&f=false Genocide and Gross Human Rights Violations in Comparative Perspective]|ناشر= Transaction Publishers |شهر= |کوشش= |ویرایش= |سال= ۱۹۹۸|شابک=0-7658-0417-4 |نویسنده= Karin Solveig Björnson|نویسندگان سایر بخش‌ها= Kurt Jonassohn|ترجمه=|صفحه= ص ۱۳۳ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> | ||
قبل از اینکه در سال ۱۹۴۰ واژهٔ ''نسل‌کشی'' به‌طور رسمی مطرح گردد، کشتار یونانیان مستقر در عثمانی توسط خود یونانیان با عناوین «کشتار»(یونانی:η Σφαγή)، «فاجعه بزرگ»(یونانی:η Μεγάλη Καταστροφή) و «تراژدی بزرگ»(یونانی:η Μεγάλη Τραγωδία) مطرح می‌شد.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= American Accounts Documenting the Destruction of Smyrna by the Kemalist Turkish Forces: September 1922|ناشر= Caratzas|شهر= New Rochelle, New York|کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۵|شابک= |نویسنده= Constantine G Hatzidimitriou |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= ص ۱ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> اما منابع اصلی، برای این فاجعه از عناوین فی البداهه‌ای چون «نابودی»، «براندازی از پیش برنامه‌ریزی شده»، «رشته کشتارهای مداوم» و «کشتار دسته‌جمعی» استفاده می‌کردند.<ref name=Morgenthau/><ref>{{یادکرد وب|عنوان=The Blight of Asia|ناشر=Hellenic Resources Network|نویسنده=George Horton|نشانی=http://www.hri.org/docs/Horton/|زبان=en|سال=۱۹۲۶|تاریخ بازدید=۲۵ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6CybCC46y?url=http://www.hri.org/docs/Horton/|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> | قبل از اینکه در سال ۱۹۴۰ واژهٔ ''نسل‌کشی'' به‌طور رسمی مطرح گردد، کشتار یونانیان مستقر در عثمانی توسط خود یونانیان با عناوین «کشتار» (یونانی:η Σφαγή)، «فاجعه بزرگ» (یونانی:η Μεγάλη Καταστροφή) و «تراژدی بزرگ» (یونانی:η Μεγάλη Τραγωδία) مطرح می‌شد.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب= American Accounts Documenting the Destruction of Smyrna by the Kemalist Turkish Forces: September 1922|ناشر= Caratzas|شهر= New Rochelle, New York|کوشش= |ویرایش= |سال= ۲۰۰۵|شابک= |نویسنده= Constantine G Hatzidimitriou |نویسندگان سایر بخش‌ها= |ترجمه=|صفحه= ص ۱ |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref> اما منابع اصلی، برای این فاجعه از عناوین فی البداهه‌ای چون «نابودی»، «براندازی از پیش برنامه‌ریزی شده»، «رشته کشتارهای مداوم» و «کشتار دسته‌جمعی» استفاده می‌کردند.<ref name=Morgenthau/><ref>{{یادکرد وب|عنوان=The Blight of Asia|ناشر=Hellenic Resources Network|نویسنده=George Horton|نشانی=http://www.hri.org/docs/Horton/|زبان=en|سال=۱۹۲۶|تاریخ بازدید=۲۵ نوامبر ۲۰۰۹|پیوند بایگانی=https://www.webcitation.org/6CybCC46y?url=http://www.hri.org/docs/Horton/|تاریخ بایگانی=17 دسامبر 2012}}</ref> | ||
=== از دیدگاه محققان === | === از دیدگاه محققان === | ||
| خط ۱۱۰: | خط ۱۱۰: | ||
مارک لوین،<ref group="پانویس">Mark Levene</ref> یکی از اعضای انجمن، در مورد عدم استفاده از واژهٔ ''نسل‌کشی'' توسط تاریخ‌دانان و شاهدان واقعه، این‌گونه برداشت می‌کند که آنها به‌طور حتم با این کار می‌خواسته‌اند از مقایسه این رخداد با رخداد بزرگتری چون نسل‌کشی ارامنه جلوگیری کنند.<ref name=Levene/> همچنین تاریخدان دیگری به نام مارک مازور<ref group="پانویس">Mark Mazower</ref> تأکید می‌کند که تبعید اجباری یونانیان در مقایسه با ارامنه در مقیاس بسیار کوچکتری صورت پذیرفت و به نظر نمی‌آید که به منظور مرگ کامل قربانیان انجام شده باشد، این در حالیست که رویداد رخداده برای ارامنه با هدف و منظور متفاوتی از یونانی‌ها به انجام رسید.<ref>[http://www.lrb.co.uk/v23/n03/mazo01_.html LRB · Mark Mazower · The G-Word<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref> اما از سوی دیگر به عنوان مثال نیل فرگوسن،<ref group="پانویس">Niall Ferguson</ref> از اعضای موافق انجمن، از مقایسه سرنوشت قربانیان یونانی با همتایان ارمنی‌شان، ذکر می‌کند که انتخاب واژهٔ «نسل‌کشی» می‌تواند مناسب باشد.<ref>Ferguson (2007) p.182</ref> برخی دیگر از محققان نسل‌کشی از جمله دومینیک اسچالر<ref group="پانویس">Dominik J. Schaller</ref> و زورگن زیمرر<ref group="پانویس">Jürgen Zimmerer</ref> حتی پا را از این فراتر گذاشته و بیان کرده‌اند که «نسل‌کشی خواندن کشتارهای صورت گرفته بر ضد یونانیان کاملاً واضح است.»<ref>Schaller, Dominik J. ; Zimmerer, Jurgen, "Late Ottoman genocides: the dissolution of the Ottoman Empire and Young Turkish population and extermination policies" , Journal of Genocide Research, Volume 10, Issue 1, March 2008, pp. 7-14.</ref> | مارک لوین،<ref group="پانویس">Mark Levene</ref> یکی از اعضای انجمن، در مورد عدم استفاده از واژهٔ ''نسل‌کشی'' توسط تاریخ‌دانان و شاهدان واقعه، این‌گونه برداشت می‌کند که آنها به‌طور حتم با این کار می‌خواسته‌اند از مقایسه این رخداد با رخداد بزرگتری چون نسل‌کشی ارامنه جلوگیری کنند.<ref name=Levene/> همچنین تاریخدان دیگری به نام مارک مازور<ref group="پانویس">Mark Mazower</ref> تأکید می‌کند که تبعید اجباری یونانیان در مقایسه با ارامنه در مقیاس بسیار کوچکتری صورت پذیرفت و به نظر نمی‌آید که به منظور مرگ کامل قربانیان انجام شده باشد، این در حالیست که رویداد رخداده برای ارامنه با هدف و منظور متفاوتی از یونانی‌ها به انجام رسید.<ref>[http://www.lrb.co.uk/v23/n03/mazo01_.html LRB · Mark Mazower · The G-Word<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref> اما از سوی دیگر به عنوان مثال نیل فرگوسن،<ref group="پانویس">Niall Ferguson</ref> از اعضای موافق انجمن، از مقایسه سرنوشت قربانیان یونانی با همتایان ارمنی‌شان، ذکر می‌کند که انتخاب واژهٔ «نسل‌کشی» می‌تواند مناسب باشد.<ref>Ferguson (2007) p.182</ref> برخی دیگر از محققان نسل‌کشی از جمله دومینیک اسچالر<ref group="پانویس">Dominik J. Schaller</ref> و زورگن زیمرر<ref group="پانویس">Jürgen Zimmerer</ref> حتی پا را از این فراتر گذاشته و بیان کرده‌اند که «نسل‌کشی خواندن کشتارهای صورت گرفته بر ضد یونانیان کاملاً واضح است.»<ref>Schaller, Dominik J. ; Zimmerer, Jurgen, "Late Ottoman genocides: the dissolution of the Ottoman Empire and Young Turkish population and extermination policies" , Journal of Genocide Research, Volume 10, Issue 1, March 2008, pp. 7-14.</ref> | ||
با این وجود تا به امروز همایش‌ها و سمینارهای متعددی در بسیاری از دانشگاه‌های غربی در مورد این رویداد برگزار | با این وجود تا به امروز همایش‌ها و سمینارهای متعددی در بسیاری از دانشگاه‌های غربی در مورد این رویداد برگزار شده است که از آن جمله می‌توان به دانشگاه نیومکزیکو،<ref>[https://web.archive.org/web/20061221175730/http://www.unm.edu/~honors/students/courses/PDFDescription-booklet-SPRING07-UPPER.pdf The University of New Mexico][The University of New Mexico] University Honors Program, ''The Holocaust, Genocide, and Intolerance'' (.pdf), p.28 Archived on December 21, 2006, from http://web.archive.org/web/20061221175730/http://www.unm.edu/~honors/students/courses/PDFDescription-booklet-SPRING07-UPPER.pdf</ref> کالج چارلزتون،<ref>[http://www.cofc.edu/~muellerr/page6.html College of Charleston] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20090627054540/http://www.cofc.edu/~muellerr/page6.html |date=۲۷ ژوئن ۲۰۰۹}}, New Carolina, ''Managing Diversity Syllabus, Migration Patterns''. Retrieved on 2007-02-04.</ref> دانشگاه میشیگان<ref>{{یادکرد وب |url=http://www.umd.umich.edu/dept/armenian/bts/index.html#b2 |title=Before the Silence,The Armenian and Greek Genocides |accessdate=۲۴ ژانویه ۲۰۱۰ |archiveurl=https://wayback.archive-it.org/all/20100819160106/http://www.umd.umich.edu/dept/armenian/bts/index.html#b2 |archivedate=۱۹ اوت ۲۰۱۰ |dead-url=yes}}</ref> و دانشگاه جدید ولز جنوبی<ref>{{یادکرد وب |url=http://www.aihgs.com/pontintr.htm |title=The Pontian Genocide and Asia Minor Holocaust Research Unit |accessdate=۲۴ ژانویه ۲۰۱۰ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20160304130222/http://www.aihgs.com/pontintr.htm |archivedate=۴ مارس ۲۰۱۶ |dead-url=yes}}</ref> اشاره کرد. | ||
=== از دیدگاه سیاسی === | === از دیدگاه سیاسی === | ||
| خط ۱۱۷: | خط ۱۱۷: | ||
کشور قبرس نیز امروزه کشتار یونانیان آناتولی را به عنوان «نسل‌کشی» به رسمیت می‌شناسد.<ref name=Cyprus>Cyprus Press Office, New York City</ref> | کشور قبرس نیز امروزه کشتار یونانیان آناتولی را به عنوان «نسل‌کشی» به رسمیت می‌شناسد.<ref name=Cyprus>Cyprus Press Office, New York City</ref> | ||
دولت ترکیه نیز در واکنش به قانون مصوب سال ۱۹۹۸ یونان، بیانیه‌ای را صادر کرد مبنی بر اینکه «نسل‌کشی» خواندن این رویدادها «فاقد هرگونه پایه و اساس تاریخی است».<ref>{{یادکرد وب |نشانی=http://archives.cnn.com/2001/WORLD/europe/02/10/turkey.genocide/index.html |عنوان=CNN.com - Greek genocide decree angers Turks - February 10, 2001<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات --> |بازبینی=۲۹ ژانویه ۲۰۱۰ |archive-date=۲۹ سپتامبر ۲۰۱۲ |archive-url=https://web.archive.org/web/20120929185650/http://archives.cnn.com/2001/WORLD/europe/02/10/turkey.genocide/index.html |url-status=dead }}</ref> همچنین وزیر امور خارجهٔ ترکیه طی بیانیه‌ای اعلام کرد که «ما این مصوبه را به شدت محکوم می‌کنیم». او در ادامهٔ سخنانش اظهار کرد که «پارلمان یونان با این مصوبه، که در حقیقت می‌بایست به جای آن از مردم ترک به خاطر کشتارها و ویرانی‌های بزرگی که کشور یونان در منطقه آناتولی ایجاد کرده بود عذرخواهی کند، نه تنها از سیاست قدیمی یونانیان در تحریف تاریخ حمایت می‌کند، بلکه نشان می‌دهد که ذهن کشورگشای یونانی‌ها هنوز هم | دولت ترکیه نیز در واکنش به قانون مصوب سال ۱۹۹۸ یونان، بیانیه‌ای را صادر کرد مبنی بر اینکه «نسل‌کشی» خواندن این رویدادها «فاقد هرگونه پایه و اساس تاریخی است».<ref>{{یادکرد وب |نشانی=http://archives.cnn.com/2001/WORLD/europe/02/10/turkey.genocide/index.html |عنوان=CNN.com - Greek genocide decree angers Turks - February 10, 2001<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات --> |بازبینی=۲۹ ژانویه ۲۰۱۰ |archive-date=۲۹ سپتامبر ۲۰۱۲ |archive-url=https://web.archive.org/web/20120929185650/http://archives.cnn.com/2001/WORLD/europe/02/10/turkey.genocide/index.html |url-status=dead}}</ref> همچنین وزیر امور خارجهٔ ترکیه طی بیانیه‌ای اعلام کرد که «ما این مصوبه را به شدت محکوم می‌کنیم». او در ادامهٔ سخنانش اظهار کرد که «پارلمان یونان با این مصوبه، که در حقیقت می‌بایست به جای آن از مردم ترک به خاطر کشتارها و ویرانی‌های بزرگی که کشور یونان در منطقه آناتولی ایجاد کرده بود عذرخواهی کند، نه تنها از سیاست قدیمی یونانیان در تحریف تاریخ حمایت می‌کند، بلکه نشان می‌دهد که ذهن کشورگشای یونانی‌ها هنوز هم زنده است».<ref name=TurkishPosition>Office of the Prime Minister, Directorate General of Press and Information: ''[http://www.byegm.gov.tr/YAYINLARIMIZ/CHR/ING98/09/98X09X30.HTM#%2016 Turkey Denounces Greek 'Genocide' Resolution] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20080629040102/http://www.byegm.gov.tr/YAYINLARIMIZ/CHR/ING98/09/98X09X30.HTM#%2016 |date=۲۹ ژوئن ۲۰۰۸}}'' (1998-09-30). Retrieved on 2007-02-05</ref> از سوی دیگر قانون مصوب پارلمان یونان با یک سری مخالفت‌های داخلی نیز مواجه گردید، که به دلایلی چون تفسیر اشتباه این مصوبه از فرمان مربوط به رویدادهای کشتار ۱۹۲۲ [[ازمیر]] و باور به اینکه این عمل به خاطر انگیزه‌های سیاسی بوده و نه نژادپرستانه، صورت گرفت. آنجلوس الفانتیس<ref group="پانویس">Angelos Elefantis</ref> تاریخدان یونان معاصر در این مورد تأکید می‌کند که پارلمان یونان «همانند یک احمق» رفتار کرده است.<ref>{{یادکرد وب |url=http://www.independent.co.uk/news/world/europe/athens-and-ankara-at-odds-over-genocide-691559.html |title=Athens and Ankara at odds over genocide - Europe, World - The Independent<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات --> |accessdate=۱ ژوئیه ۲۰۰۸ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20080701033913/http://www.independent.co.uk/news/world/europe/athens-and-ankara-at-odds-over-genocide-691559.html |archivedate=۱ ژوئیه ۲۰۰۸ |dead-url=no}}</ref> | ||
کالین تاتس<ref group="پانویس">Colin Tatz</ref> پروفسور علوم سیاسی دانشگاه ملی استرالیا<ref>{{یادکرد وب |نشانی=http://playthegame.org/Knowledge%20Bank/Authors/Colin%20Tatz.aspx |عنوان=Colin Tatz Biography |بازبینی=۲۸ ژانویه ۲۰۱۰ |archive-date=۲۰ | کالین تاتس<ref group="پانویس">Colin Tatz</ref> پروفسور علوم سیاسی دانشگاه ملی استرالیا<ref>{{یادکرد وب |نشانی=http://playthegame.org/Knowledge%20Bank/Authors/Colin%20Tatz.aspx |عنوان=Colin Tatz Biography |بازبینی=۲۸ ژانویه ۲۰۱۰ |archive-date=۲۰ اکتبر ۲۰۰۷ |archive-url=https://web.archive.org/web/20071020033926/http://playthegame.org/Knowledge%20Bank/Authors/Colin%20Tatz.aspx |url-status=dead}}</ref> در کتاب خود با عنوان «''تصمیم برای نابودی: تفکری بر نسل‌کشی''»<ref group="پانویس">With Intent to Destroy: Reflections on Genocide</ref> استدلال می‌کند که دولت ترکیه سعی دارد تا با انکار نسل‌کشی از به خطر افتادن «رؤیای نود و پنج سالهٔ خود در تبدیل شدن به مظهر دموکراسی در [[خاور نزدیک]]» جلوگیری کند.<ref name=Tatz>Tatz</ref> الیزابت برنز کولمن<ref group="پانویس">Elizabeth Burns Coleman</ref> و کوین وایت<ref group="پانویس">Kevin White</ref> نیز در کتابشان با عنوان «''مذاکره بر سر مقدسات: تجاوز و توهین به مقدسات در جامعهٔ چند فرهنگی''»<ref group="پانویس">Negotiating the Sacred: Blasphemy and Sacrilege in a Multicultural Society</ref> فهرستی از دلایلی را منتشر کردند که بازگوکنندهٔ ناتوانی دولت ترکیه دراعتراف به نسل‌کشی‌های انجام‌گرفته توسط ترکان جوان است.<ref>''Negotiating the Sacred: Blasphemy and Sacrilege in a Multicultural Society'', Elizabeth Burns Coleman, Kevin White, p.82</ref> | ||
=== از دیدگاه جامعهٔ بین‌الملل === | === از دیدگاه جامعهٔ بین‌الملل === | ||
این واقعه در برخی از ایالات کشور آمریکا با عنوان «نسل‌کشی» شناخته می‌شود. تا به امروز ایالات کارولینای جنوبی،<ref name= SouthCarolina>[http://www.angelfire.com/folk/pontian_net/News/proclomations.htm South Carolina Recognition]</ref> نیوجرسی،<ref name=NewJersey>[http://www.angelfire.com/folk/pontian_net/News/NEW_JERSEY.htm New Jersey Recognition]</ref> فلوریدا،<ref name= Florida>[http://www.myfloridahouse.gov/Sections/Documents/loaddoc.aspx?FileName=_h9161__.doc&DocumentType=Bill&BillNumber=9161&Session=2005 Florida Recognition]: [http://www.myfloridahouse.gov/Sections/Bills/billsdetail.aspx?BillId=17788& HR 9161 - Pontian Greek Genocide of 1914-1922]</ref> ماساچوست،<ref name= Massachusetts>{{یادکرد وب |نشانی=http://www.mass.gov/legis/journal/hj051806.pdf |عنوان=Massachusetts Recognition |بازبینی=۲۴ ژانویه ۲۰۱۰ |archive-date=۱۰ مارس ۲۰۱۰ |archive-url=https://web.archive.org/web/20100310214127/http://www.mass.gov/legis/journal/hj051806.pdf |url-status=dead }}</ref> پنسیلوانیا<ref name= Pennsylvania>[http://www.legis.state.pa.us/CFDOCS/Legis/PN/Public/btCheck.cfm?txtType=HTM&sessYr=2003&sessInd=0&billBody=S&billTyp=R&billnbr=0188&pn=1327 Pennsylvania Recognition]</ref> و ایلینوی<ref name= Illinois>{{یادکرد وب |url=http://www.library.sos.state.il.us/departments/index/register/register_volume30_issue17.pdf |title=Illinois recognition |accessdate=۲۴ ژانویه ۲۰۱۰ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20090305060830/http://www.library.sos.state.il.us/departments/index/register/register_volume30_issue17.pdf |archivedate=۵ مارس ۲۰۰۹ |dead-url=yes}}</ref> نسل‌کشی یونانیان آناتولی را به رسمیت شناخته‌اند. علاوه بر این جورج پاتاکی<ref group="پانویس">George Pataki</ref> فرماندار ایالت نیویورک، روز ۱۹ می ۲۰۰۲ را به عنوان «''روز یادبود نسل‌کشی یونانیان پونتیک''» اعلام کرد.<ref name= NYproclamation>{{یادکرد وب |url=http://www.ahiworld.com/061302.html |title=Proclamation by George E. Pataki, governor of the New York State |accessdate=۲۸ ژانویه ۲۰۱۰ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20070928033806/http://www.ahiworld.com/061302.html |archivedate=۲۸ سپتامبر ۲۰۰۷ |dead-url=yes}}</ref> با این وجود از آنجایی که ایالات داخلی آمریکا قدرتی درسیاست خارجه کشور ندارند این بیانیه‌ها به‌طور قانونی در سطح فدرال ایالات متحده به رسمیت شناخته نمی‌شوند. | این واقعه در برخی از ایالات کشور آمریکا با عنوان «نسل‌کشی» شناخته می‌شود. تا به امروز ایالات کارولینای جنوبی،<ref name= SouthCarolina>[http://www.angelfire.com/folk/pontian_net/News/proclomations.htm South Carolina Recognition]</ref> نیوجرسی،<ref name=NewJersey>[http://www.angelfire.com/folk/pontian_net/News/NEW_JERSEY.htm New Jersey Recognition]</ref> فلوریدا،<ref name= Florida>[http://www.myfloridahouse.gov/Sections/Documents/loaddoc.aspx?FileName=_h9161__.doc&DocumentType=Bill&BillNumber=9161&Session=2005 Florida Recognition]: [http://www.myfloridahouse.gov/Sections/Bills/billsdetail.aspx?BillId=17788& HR 9161 - Pontian Greek Genocide of 1914-1922]</ref> ماساچوست،<ref name= Massachusetts>{{یادکرد وب |نشانی=http://www.mass.gov/legis/journal/hj051806.pdf |عنوان=Massachusetts Recognition |بازبینی=۲۴ ژانویه ۲۰۱۰ |archive-date=۱۰ مارس ۲۰۱۰ |archive-url=https://web.archive.org/web/20100310214127/http://www.mass.gov/legis/journal/hj051806.pdf |url-status=dead}}</ref> پنسیلوانیا<ref name= Pennsylvania>[http://www.legis.state.pa.us/CFDOCS/Legis/PN/Public/btCheck.cfm?txtType=HTM&sessYr=2003&sessInd=0&billBody=S&billTyp=R&billnbr=0188&pn=1327 Pennsylvania Recognition]</ref> و ایلینوی<ref name= Illinois>{{یادکرد وب |url=http://www.library.sos.state.il.us/departments/index/register/register_volume30_issue17.pdf |title=Illinois recognition |accessdate=۲۴ ژانویه ۲۰۱۰ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20090305060830/http://www.library.sos.state.il.us/departments/index/register/register_volume30_issue17.pdf |archivedate=۵ مارس ۲۰۰۹ |dead-url=yes}}</ref> نسل‌کشی یونانیان آناتولی را به رسمیت شناخته‌اند. علاوه بر این جورج پاتاکی<ref group="پانویس">George Pataki</ref> فرماندار ایالت نیویورک، روز ۱۹ می ۲۰۰۲ را به عنوان «''روز یادبود نسل‌کشی یونانیان پونتیک''» اعلام کرد.<ref name= NYproclamation>{{یادکرد وب |url=http://www.ahiworld.com/061302.html |title=Proclamation by George E. Pataki, governor of the New York State |accessdate=۲۸ ژانویه ۲۰۱۰ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20070928033806/http://www.ahiworld.com/061302.html |archivedate=۲۸ سپتامبر ۲۰۰۷ |dead-url=yes}}</ref> با این وجود از آنجایی که ایالات داخلی آمریکا قدرتی درسیاست خارجه کشور ندارند این بیانیه‌ها به‌طور قانونی در سطح فدرال ایالات متحده به رسمیت شناخته نمی‌شوند. | ||
[[پرونده:Pontian memorial plaque.jpg|بندانگشتی|300px|بنای یادبود قربانیان فاجعه نسل‌کشی، جنوب استرالیا.]] | [[پرونده:Pontian memorial plaque.jpg|بندانگشتی|300px|بنای یادبود قربانیان فاجعه نسل‌کشی، جنوب استرالیا.]] | ||
ارمنستان در اولین گزارش خود به «''منشور اروپا برای زبان‌های منطقه‌ای یا در اقلیت''»<ref group="پانویس">European Charter for Regional or Minority Languages</ref> از «''شورای اروپا''»، فاجعهٔ نسل‌کشی یونانیان، یادبود آن، و مرگ در کل ۶۰۰٫۰۰۰ یونانی در منطقهٔ آناتولی را برشمرد.<ref name=ArmeniaRec>[https://web.archive.org/web/20061127002535/http://www.coe.int/t/e/legal_affairs/local_and_regional_democracy/regional_or_minority_languages/2_monitoring/2.2_States_Reports/Armenia_report1.pdf Council of Europe], European Charter for Regional or Minority Languages, ''The First Report of the Republic of Armenia According to Paragraph 1 of Article 15 of European Charter for Regional or Minority Languages'', Strasbourg, 2003-09-03, p.39. Retrieved on 2007-02-03.</ref> علاوه بر این در ۱۹ می ۲۰۰۴ مراسم بزرگداشت یونانیان پونتیک قربانی در فاجعه نسل‌کشی یونانیان در ایروان پایتخت ارمنستان و با حضور آنتونیوس ولاویانوس<ref group="پانویس">Antonios Vlavianos</ref>(سفیر یونان در ارمنستان)، شخصیت‌های برجسته، مأموران دولت و باقی مردم عادی ارمنستان برگزار شد.<ref>Victims of Pontian Greeks Genocide Commemorated in Armenia, ArmenPress, 19 May 2004 (Reproduction of article can be read [http://www.armeniandiaspora.com/forum/showthread.php?t=4103 here] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20070927184354/http://www.armeniandiaspora.com/forum/showthread.php?t=4103 |date=27 سپتامبر 2007 }}</ref> | ارمنستان در اولین گزارش خود به «''منشور اروپا برای زبان‌های منطقه‌ای یا در اقلیت''»<ref group="پانویس">European Charter for Regional or Minority Languages</ref> از «''شورای اروپا''»، فاجعهٔ نسل‌کشی یونانیان، یادبود آن، و مرگ در کل ۶۰۰٫۰۰۰ یونانی در منطقهٔ آناتولی را برشمرد.<ref name=ArmeniaRec>[https://web.archive.org/web/20061127002535/http://www.coe.int/t/e/legal_affairs/local_and_regional_democracy/regional_or_minority_languages/2_monitoring/2.2_States_Reports/Armenia_report1.pdf Council of Europe], European Charter for Regional or Minority Languages, ''The First Report of the Republic of Armenia According to Paragraph 1 of Article 15 of European Charter for Regional or Minority Languages'', Strasbourg, 2003-09-03, p.39. Retrieved on 2007-02-03.</ref> علاوه بر این در ۱۹ می ۲۰۰۴ مراسم بزرگداشت یونانیان پونتیک قربانی در فاجعه نسل‌کشی یونانیان در ایروان پایتخت ارمنستان و با حضور آنتونیوس ولاویانوس<ref group="پانویس">Antonios Vlavianos</ref>(سفیر یونان در ارمنستان)، شخصیت‌های برجسته، مأموران دولت و باقی مردم عادی ارمنستان برگزار شد.<ref>Victims of Pontian Greeks Genocide Commemorated in Armenia, ArmenPress, 19 May 2004 (Reproduction of article can be read [http://www.armeniandiaspora.com/forum/showthread.php?t=4103 here] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20070927184354/http://www.armeniandiaspora.com/forum/showthread.php?t=4103 |date=27 سپتامبر 2007}}</ref> | ||
در استرالیا این موضوع در ۴ می ۲۰۰۶ در پارلمان ویکتوریا<ref group="پانویس">Parliament of Victoria</ref> توسط وزیر دادگستری استرالیا، جنی میکاکوس،<ref group="پانویس">Jenny Mikakos</ref> به بحث گذاشته شد.<ref name= VictoriaParliament>[http://www.helleniccomserve.com/australiapontiangenocide06.html Victoria Parliament of Australia Raises the Genocide of the Greeks]</ref> و در نهایت در ۳۰ آوریل ٬۲۰۰۹ مجلس پارلمان جنوب استرالیا قانونی را به تصویب رساند که بر مبنای آن «مرگ ۳٫۵ میلیون نفر مسیحی آشوری، ارمنی و یونانی مستقر در منطقهٔ آناتولی که بعدها جزئی از امپراتوری عثمانی گردید با روش‌هایی چون قتل، تبعید، گرسنگی و کشتار تا سال ۱۹۲۳» با عنوان ''نسل‌کشی'' به رسمیت شناخته شد.<ref name=UKparliament>[http://www.publications.parliament.uk/pa/cm200506/cmhansrd/vo060607/halltext/60607h0009.htm#06060755000487 House of Commons Hansard Debates for 7 June 2006]</ref> | در استرالیا این موضوع در ۴ می ۲۰۰۶ در پارلمان ویکتوریا<ref group="پانویس">Parliament of Victoria</ref> توسط وزیر دادگستری استرالیا، جنی میکاکوس،<ref group="پانویس">Jenny Mikakos</ref> به بحث گذاشته شد.<ref name= VictoriaParliament>[http://www.helleniccomserve.com/australiapontiangenocide06.html Victoria Parliament of Australia Raises the Genocide of the Greeks]</ref> و در نهایت در ۳۰ آوریل ٬۲۰۰۹ مجلس پارلمان جنوب استرالیا قانونی را به تصویب رساند که بر مبنای آن «مرگ ۳٫۵ میلیون نفر مسیحی آشوری، ارمنی و یونانی مستقر در منطقهٔ آناتولی که بعدها جزئی از امپراتوری عثمانی گردید با روش‌هایی چون قتل، تبعید، گرسنگی و کشتار تا سال ۱۹۲۳» با عنوان ''نسل‌کشی'' به رسمیت شناخته شد.<ref name=UKparliament>[http://www.publications.parliament.uk/pa/cm200506/cmhansrd/vo060607/halltext/60607h0009.htm#06060755000487 House of Commons Hansard Debates for 7 June 2006]</ref> | ||
== گرامی‌داشت قربانیان نسل‌کشی == | == گرامی‌داشت قربانیان نسل‌کشی == | ||
بناهای یادبود متعددی به منظور گرامی‌داشت یاد و خاطره قربانیان نسل‌کشی در سرتاسر یونان برپا | بناهای یادبود متعددی به منظور گرامی‌داشت یاد و خاطره قربانیان نسل‌کشی در سرتاسر یونان برپا گردیده است. همچنین در برخی کشورهای دیگر از جمله [[آلمان]]، [[کانادا]]، ایالات متحده، [[قزاقستان]] و اخیراً [[استرالیا]] نیز تندیس‌ها و بناهایی بدین منظور ایجاد شده است.<ref>[http://www.greek-genocide.org/memorials.html The Greek Genocide 1914-23: Memorials] {{Webarchive|url=https://archive.is/20120525181126/http://www.greek-genocide.org/memorials.html |date=۲۵ مه ۲۰۱۲}} Accessed on 2008-09-18</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
=== برابرهای انگلیسی === | === برابرهای انگلیسی === | ||
{{پانویس|۳|گروه=پانویس|اندازه=ریز}} | {{پانویس|۳|گروه=پانویس|اندازه=ریز}} | ||
| خط ۱۴۲: | خط ۱۴۱: | ||
{{جنگ جهانی اول}} | {{جنگ جهانی اول}} | ||
{{ملی‌گرایی ترکیه}} | {{ملی‌گرایی ترکیه}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=خیر|نیازمند استانداردسازی=بله|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=خیر|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:نسل‌کشی یونانیان]] | [[رده:نسل‌کشی یونانیان| ]] | ||
[[رده:آزار توسط مسلمانان]] | [[رده:آزار توسط مسلمانان]] | ||
[[رده:آزار مردم یونانی]] | [[رده:آزار مردم یونانی]] | ||
[[رده:آزار مسیحیان در امپراتوری عثمانی]] | |||
[[رده:آزار مسیحیان]] | [[رده:آزار مسیحیان]] | ||
[[رده: | [[رده:امپراتوری عثمانی در دهه ۱۹۱۰ (میلادی)]] | ||
[[رده:امپراتوری عثمانی در دهه ۱۹۲۰ (میلادی)]] | |||
[[رده:پاکسازی قومی در آسیا]] | [[رده:پاکسازی قومی در آسیا]] | ||
[[رده:پاکسازی قومی در اروپا]] | [[رده:پاکسازی قومی در اروپا]] | ||
[[رده:پنتوس عثمانی]] | [[رده:پنتوس عثمانی]] | ||
[[رده:تاریخ ترکیه]] | [[رده:تاریخ ترکیه]] | ||
[[رده:تاریخ نوین ترکیه]] | |||
[[رده:تاریخ یونان]] | [[رده:تاریخ یونان]] | ||
[[رده:تخریب کلیساها توسط مسلمانان]] | [[رده:تخریب کلیساها توسط مسلمانان]] | ||
[[رده:ترکیه در دهه ۱۹۲۰ (میلادی)]] | |||
[[رده:جنایت‌های جنگی عثمانی]] | [[رده:جنایت‌های جنگی عثمانی]] | ||
[[رده:جنگ جهانی اول]] | [[رده:جنگ جهانی اول]] | ||
[[رده:جنگ یونان و ترکیه (۱۹۲۲–۱۹۱۹)]] | [[رده:جنگ یونان و ترکیه (۱۹۲۲–۱۹۱۹)]] | ||
[[رده:راه‌پیمایی‌های اجباری]] | [[رده:راه‌پیمایی‌های اجباری]] | ||
[[رده:روابط ترکیه و یونان]] | |||
[[رده:کشتارهای مسیحیان]] | [[رده:کشتارهای مسیحیان]] | ||
[[رده:یونانی‌های عثمانی]] | [[رده:یونانی‌های عثمانی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۵
 شهروندان یونانی در حال سوگواری برای نزدیکان کشته‌شده در شهر ازمیر (۱۹۲۲) | |
| نام بومی | Γενοκτονία των Ελλήνων Pontus Katliamı |
|---|---|
| تاریخ | جنگ جهانی اول و پیامدهای آن (۱۹۲۳–۱۹۱۴) |
| زمان | ۱۴:۲۶ |
| مکان | پنتوس، آناتولی، و تراس |
| سازماندهی توسط | نهاد ترکان جوان (به رهبری طلعت پاشا، انور پاشا و جمال پاشا) |
| نتیجه | مرگ نزدیک به یک میلیون یونانی |
در طی جنگ جهانی اول و پیامدهای آن (۱۹۲۳–۱۹۱۴) که منجر به فروپاشی امپراتوری عثمانی گردید، دولتمردان عثمانی دست به کشتار همه‌جانبهٔ جمعیت یونانی باقی‌مانده در امپراتوری عثمانی (که در آن زمان بیشتر در شمال آناتولی ساکن بودند) زدند. این عملیات شامل کشتار مردم عادی و تبعیدهای اجباری زنان و بچه‌ها نیز بود که در خلال این تبعیدها به دلیل نبود آذوقه و دشواری راه جان می‌باختند.[۱] بنابر منابع متعدد صدها هزار یونانی مستقر در عثمانی در خلال این نسل‌کشی جان باختند و تنها شمار کمی از نجات‌یافتگان (به‌ویژه آن‌هایی که در مناطق شرقی آناتولی مستقر بودند) به کشورهای همسایه، یعنی سوریه و به ویژه ایران و روسیه پناهنده شدند.[۲][۳] با این حال پس از پایان جنگ‌های یونان و ترکیه (۱۹۲۲-۱۹۱۹) بیشتر بازماندگان نسل‌کشی در خلال قراردادهای میان دو کشور در سال ۱۹۲۳ از زمین‌های خود رانده شده و به یونان فرستاده شدند. همچنین، بسیاری از یونانیان پناهنده شده به ایران، به دلیل مشکلات اقتصادی کشورِ یونان و شرایط مناسبِ کشورِ ایران، در ایران ماندند.[۲]
دولت کنونی ترکیه به عنوان وارث امپراتوری عثمانی، مدعی است که دلیل انجام این اعمال از سوی دولت عثمانی چیزی جز دفاع از خود نبوده است. دولتمردان ترکیه همچنین ادعا می‌کنند «از آنجایی که دولت عثمانی احساس کرده بود یونانی‌ها با کشورهای دشمن آنها، از جمله روسیه همکاری می‌کنند با این کشتارها به دفاع از خود برخاسته است. بدین خاطر این کار نباید نسل‌کشی خوانده شود.»[۴] این در حالیست که کشورهای عضو متفقین در جنگ جهانی اول دیدگاه متفاوتی دارند. از دید آنها کشتار و قتل‌عام یونانیان مستقر در عثمانی توسط دولت این کشور باید به عنوان جنایت علیه بشریت قلمداد شود.[۵]
پیشینه
آناتولی یا همان آسیای کوچک، شبه جزیره‌ای است که در منتهی‌الیه غرب جنوب غربی آسیا واقع شده است که امروزه شامل قسمت اعظم کشور کنونی ترکیه می‌شود. این شبه جزیره از شمال به دریای سیاه، از شرق به قفقاز و فلات ایران، از جنوب شرقی به شمال میان‌رودان، از جنوب به دریای مدیترانه، از غرب به دریای اژه و از شمال غربی به شبه جزیره بالکان ختم می‌شود. در زمان وقوع جنگ جهانی اول منطقه آناتولی از نظر بافت جمعیتی نژادهای گوناگونی را در برمی گرفت که شامل ترک، کرد، ارمنی، یونانی، آشوری و یهودی می‌شد.
در میان دلایلی که برای قتل‌عام بافت جمعیتی یونانیان مستقر در آناتولی توسط دولت عثمانی ذکر شده، یکی می‌توان به واهمهٔ دولت از احتمال کمک‌رسانی این جمعیت به دشمنان عثمانی (به خصوص روسیه) اشاره کرد و دیگری باوری بود که در میان تعدادی از سردمداران ترک ایجاد شده بود مبنی بر اینکه ایجاد کشوری جدید و مدرن برای ترکها در گرو ایجاد کشوری با یک نژاد واحد (که همان ترکها می‌باشند) است و این کار با تصفیه نژادی که همان پاکسازی منطقه آناتولی از اقلیت‌های دینی و نژادی (به خصوص یونانیان، آشوریان و ارامنه) صورت می‌پذیرد.[۷][۸]
بر اساس گزارش یک افسر آلمان، وزیر جنگ عثمانی اسماعیل انور پاشا در ماه اکتبر سال ۱۹۱۵ رسماً اعلام کرد که قصد دارد «مشکل وجود یونانیان را در خلال جنگ حل کند … به همان روشی که باور داشت مشکل وجود ارامنه را در گذشته حل کرده است.»[۹]
رویدادها
در تابستان سال ۱۹۱۴ تشکیلات مخفی عثمانی[پانویس ۱] متشکل از سردمداران دولت و افسران ارتش، دستور داد که تمام پسران جوان یونانی که تازه به سن سربازی رسیده بودند را از تراس و مناطق غربی آناتولی به عنوان کارگر به اردوگاه‌های کار اجباری منتقل کنند. مکان‌هایی که صدها هزار جوان یونانی جانشان را در آنجا از دست دادند.[۱۰] ارتش عثمانی در یک برنامه از پیش تعیین شده این جوانان را صدها مایل به مناطق داخلی آناتولی کشاند و آنها را به اجبار به کارهایی همچون راهسازی، ساختمان‌سازی، حفر تونل و دیگر کارهای سنگین و دشوار می‌گماشت، ولی تعداد آنها با گذشت زمان به شدت کاهش یافت که از دلایل آن می‌توان به سختی و دشواری کار، بیماری و از همه مهم‌تر رفتار خشن و مستبدانه مراقبان و افسران ترک اشاره کرد که گاه منجر به کشته شدن کارگران می‌گردید.[۱۱] این برنامهٔ کار اجباری بعدها به دیگر مناطق یونانی‌نشین آناتولی از جمله پونتوس (شمال آناتولی) نیز راه یافت.[۱۰]
اردوگاه‌های کار اجباری با تبعید باقی مردم یونانی از خانه‌هایشان به مناطق دوردست تکمیل می‌شد، به گونه‌ای که در خلال این پیاده‌روی‌های اجباری بسیاری به دلیل نبود آذوقه و خستگی در میان راه جان می‌باختند. همچنین در این بین برخی شهرها و روستاهای یونانی‌نشین توسط ترکها محاصره شده و اهالی آنها را قتل‌عام می‌کردند. به عنوان مثال می‌توان به قتل‌عام شهر فوکایا[پانویس ۲] اشاره کرد. این شهر که در غرب آناتولی و ۲۵ مایلی شمال غربی ازمیر واقع شده است در ۱۲ جون ۱۹۱۴ مورد حمله ترکان عثمانی قرار گرفت به گونه‌ای که تمام ساکنان شهر اعم از مرد و زن و حتی بچه‌ها قتل‌عام شده و سپس اجساد آنها را از بالای دیوار شهر به پایین پرتاب کرده بودند.[۱۲]
در ژوئیه سال ۱۹۱۴ کاردار کشور یونان شرح داد که «تبعیدهای اجباری هیچ پیامد دیگری به غیر از اعلان یک جنگ نابودکننده علیه مردم یونانی مستقر در دولت عثمانی ندارد، از سوی دیگر بازماندگان نسل‌کشی توسط ترکان عثمانی مجبور می‌شوند تا دین اسلام را بپذیرند. این کار آنها هدف مشخصی را دربردارد و آن اینست که، اگر پس از پایان جنگ جهانی هریک از کشورهای اروپایی پیروز در جنگ بخواهند در حمایت از اقلیت‌های مسیحی دخالتی در امور ترکیه صورت دهند، تعداد مسیحیان را تا حد ممکن کاهش داده باشند تا دیگر دخالت اروپاییان تأثیرگذاری خود را از دست بدهد.»[۱۳]
بر طبق گفته‌های جورج رندل[پانویس ۳] از دفتر امور خارجه بریتانیا در سال ۱۹۱۸ «... بیش از ۵۰۰٫۰۰۰ یونانی به اجبار از محل زندگی خود تبعید شدند که در مقایسه با این تعداد، افراد بسیار کمی در خلال تبعید نجات یافتند.»[۱۴] هنری مورگنتائو[پانویس ۴] سفیر ایالات متحده در عثمانی (۱۹۱۳–۱۹۱۶) در خاطرات خود می‌نویسد «در همه‌جا یونانیان را در گروه‌های متعدد جمع کرده بودند و به بهانهٔ محافظت از ایشان توسط ژاندارم‌ها و پاسبان‌های ترک، آنها را به مناطق داخلی آناتولی منتقل می‌کردند، این در حالی بود که قسمت اعظم آنها با پای پیاده مسافت را می‌پیمودند. اینکه چه تعداد انسان در این نمایش مرگبار جان باختند دقیقاً معلوم نیست، اما تعداد آنها چیزی در حدود ۲۰۰٫۰۰۰ تا ۱٫۰۰۰٫۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود.»[۱۵]
در ۱۴ ژانویه سال ۱۹۱۷ کوسوا آنکارسوارد[پانویس ۵] سفیر سوئد در استانبول در گزارش خود در مورد تبعید اجباری یونانیان مقیم آناتولی توسط ترکان عثمانی می‌نویسد:
چیزی که بیش از همه به عنوان یک بیرحمی غیرضروری جلب نظر می‌کرد، این بود که تبعیدهای اجباری فقط مختص به مردان نمی‌شد؛ بلکه زنان و کودکان را نیز در بر می‌گرفت. این کار قطعاً بدین دلیل انجام می‌پذیرفت که ترکان ساده‌تر بتوانند اموال تبعیدشدگان را به نفع خود مصادره کنند.[۱۳]
روش‌های مورد استفاده توسط ترکان عثمانی در نسل‌کشی یونانیان و ارامنه که منجر به مرگ غیرمستقیم قربانیان می‌شدند -که از آن جمله می‌توان به تبعیدهای اجباری قربانیان که بدون آذوقه و در مسافت‌های طولانی انجام می‌گرفت و نیز گرسنگی دادن به قربانیان در اردوگاه‌های کار اجباری اشاره کرد- امروزه با عنوان کشتار سفید شناخته می‌شوند.[۱۴]
در اکتبر سال ۱۹۲۰ یک افسر بریتانیایی در گزارش خود نتایج قتل‌عام شهر ایزنیک[پانویس ۶] در شمال غربی آناتولی توسط ترکان را بدین‌گونه شرح داده است «او تخمین می‌زد که حداقل ۱۰۰ جسد مثله‌شده مرد، زن و بچه در داخل یا اطراف گودال بزرگی به عمق ۳۰۰ یارد (۹۰۰ فوت) که در بیرون از دیوارهای شهر کنده شده بود، وجود داشت.»[۱۴]
کشتار و تبعیدهای اجباری سامانمند و از پیش تعیین شدهٔ یونانیان مستقر در آناتولی توسط ترکان عثمانی (برنامه‌ای که در سال ۱۹۱۴ بدان جامهٔ عمل پوشانده شد) سبب ایجاد بستر اولیه برای جنایات مرتکب‌شده توسط هر دو ارتش ترکیه و یونان در خلال جنگ‌های یونان و ترکیه (۱۹۲۲-۱۹۱۹) شد. رشته جنگ‌هایی که با تصرف شهر ازمیر توسط نیروهای یونانی[۱۶][۱۷] در می سال ۱۹۱۹ آغاز گشت و تا آتش‌سوزی بزرگ ازمیر در سپتامبر ۱۹۲۲ ادامه یافت.[۱۸] در این بین تعداد اندکی[۱۷] از مردم ترک نیز درخلال تسلط نیروهای یونانی بر قسمت‌های غربی آناتولی (از مه ۱۹۱۹ تا سپتامبر ۱۹۲۲) مورد کشتار قرار گرفتند.[۱۸] همچنین جمهوری‌خواهان ترک نیز به فرماندهی آتاترک در خلال جنگ چه قبل و چه پس از بازپس‌گیری شهر ازمیر (درسال۱۹۲۲) دست به کشتار گسترده مسیحیان به خصوص یونانیان و ارامنه مستقر در آناتولی زدند.[۱۹][۲۰][۲۱][۲۲][۲۳][۲۴]
تاریخدان بریتانیایی آرنولد جوزف توینبی[پانویس ۷] در رابطه با کشتارهای روی‌داده در خلال این جنگ‌ها به دفاع از مردمان یونانی این‌گونه می‌نویسد: «این سرزمین‌های یونانی بودند که جنبش ملی ترکیه به رهبری مصطفی کمال را به وجود آوردند.»[۱۶]
کمک‌رسانی به یونانیان
در سال ۱۹۱۷ تشکیلاتی با عنوان انجمن کمک‌رسانی به یونانیان مستقر در آسیای کوچک[پانویس ۸] برای کمک‌رسانی به قربانیان نسل‌کشی به منظور کاهش میزان تلفات انسانی ناشی از کشتارها و تبعیدهای اجباری یونانیان مستقر در عثمانی ایجاد گردید. این کمیته در زمینهٔ رساندن غذا و کمک‌های اولیه به یونانیان مستقر در امپراتوری عثمانی که عمدتاً در آسیای صغیر و تراس ساکن بودند فعالیت می‌کرد. این تشکیلات در تابستان سال ۱۹۲۱ منحل گردید اما تلاش برای کمک‌رسانی به یونانیان توسط سازمان‌های دیگر ادامه یافت.[۲۵]
مدارک و گزارش‌های مستند
گزارش‌های دیپلمات‌های آلمانی و اتریشی-مجارستانی، همچنین یادداشت‌های تألیف شده توسط جورج رندل[پانویس ۹] از دفتر امور خارجه بریتانیا با عنوان «کشتار و شکنجه‌های یونانیان توسط ترکان» مدارک قابل قبول و مهمی را در رابطه با سری کشتارهای سامانمند و از پیش برنامه‌ریزی شدهٔ یونانیان در آسیای کوچک ارائه می‌دهند.[۲۶][۲۷] گزارش‌های موجود در این مورد به دیپلمات‌های متعددی نسبت داده می‌شود، که از مهم‌ترین آنها می‌شود به گزارش‌های سفیران آلمانی به نام‌های هانس فریهر ون وانگنهیم[پانویس ۱۰] و ریچارد ون کوهلمن[پانویس ۱۱] اشاره کرد. همچنین می‌توان خاطرات اشخاصی چون ژوهانس لپسیوس،[پانویس ۱۲] کشیش آلمانی و نیز استنلی هاپکینز[پانویس ۱۳] از انجمن کمک‌رسانی به یونانیان را در زمرهٔ این گزارش‌ها برشمرد. این مسئله نیز بایستی قید شود که کشورهای آلمان و اتریش-مجارستان از متحدین امپراتوری عثمانی در جنگ جهانی اول به‌شمار می‌آمدند.
گزارش‌های یادشده به تشریح کشتارهای از پیش برنامه‌ریزی شده، تجاوز به زن‌ها و بچه‌ها و سوزاندن روستاها و شهرها می‌پردازند. همچنین در این یادداشت‌ها نام عوامل اصلی نسل‌کشی نیز به دفعات ذکر شده است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به: «محمود شوکت پاشا» (نخست‌وزیر وقت عثمانی)، «رآفت بی»، «طلعت پاشا» و «انور پاشا» اشاره کرد.[۱۴][۲۶][۲۷]
علاوه بر این، روزنامه نیویورک تایمز[پانویس ۱۴] از طریق خبرنگارانش در رابطه با کشتارهای دسته‌جمعی، تبعیدهای اجباری، قتل‌های شخصی، تجاوزات، سوزاندن روستاهای یونانی‌نشین، تخریب کلیساها و صومعههای یونانیان ارتودوکس، اردوگاه‌های کار اجباری، غارت، تروریسم و دیگر قساوت‌های اعمال‌شده در برابر جمعیت یونانی و نیز ارامنه مستقر در محدوده خاک عثمانی، منابع گسترده‌ای را ارائه کرد.[۲۸][۲۹] این کار سبب شد تا روزنامه نیویورک تایمز در سال ۱۹۱۸ برای نخستین بار «به خاطر پخش این گزارش‌ها و نیز ارائه بیطرفانه‌ترین و شایسته‌ترین مستنداتی که می‌توان از سوی یک روزنامه آمریکایی به عنوان یک وسیله ارتباط جمعی این‌گونه کامل و دقیق ارائه شود» جایزه پولیتزر[پانویس ۱۵] را دریافت کند.[۳۰] اکثر رسانه‌های آن زمان وقایع روی داده شده در منطقه آناتولی را با عناوین و مستندات مشابهی شرح دادند.[۳۱]
هنری مورگنتائو، سفیر ایالات متحده آمریکا در امپراتوری عثمانی از سال ۱۹۱۳ تا ۱۹۱۶، دولت ترکان عثمانی را به رشته عملیات‌هایی چون «ترورهای بیرحمانه، شکنجه‌های ظالمانه، کشاندن زنان جوان به حرمسراهای شخصی، تجاوز به دختران بی‌گناه، به فروش رساندن بسیاری از آنها در ازای ۸۰ سنت برای هرکدام، به قتل رساندن صدها هزار نفر و تبعید کردن صدها هزار نفر دیگر به صحراها برای گرسنگی کشیدن تا سر حد مرگ، و به آتش کشیدن صدها دهکده و شهر یونانی و ارمنی‌نشین» متهم می‌کند و اینکه تمام این مسائل تنها بخشی از کشتار آگاهانهٔ این مردم توسط ترکان بود و بر اساس یک برنامهٔ از پیش تعیین‌شده برای نابود کردن جمعیت ارمنی، یونانی و مسیحیان سوریه‌ای مستقر در ترکیه صورت گرفت.[۳۲]
میزان تلفات انسانی
در مورد تلفات انسانی، منابع متعدد از مرگ ۳۰۰٫۰۰۰ تا ۳۶۰٫۰۰۰ یونانی تنها در منطقهٔ پونتوس خبر می‌دهند. اما نتایج آمار یونانیان کشته‌شده در تمام منطقه آناتولی حاکی از بیشتر بودن تعداد کل قربانیان نسبت به این تعداد است.
بر اساس گزارش‌های اتحاد بین‌المللی حقوق و آزادی مردم،[پانویس ۱۶] در خلال سال‌های ۱۹۱۶ تا ۱۹۲۳ بیش از ۳۵۰٫۰۰۰ یونانی در منطقهٔ پونتوس در نتیجهٔ قتل‌عام، شکنجه و تبعیدهای اجباری کشته شدند.[۳۳] مریل پترسون،[پانویس ۱۷] پروفسور تاریخ دانشگاه ویرجینیا، بر طبق اسناد معتبر تعداد کل یونانیان کشته شده در منطقهٔ پونتوس را ۳۶۰٫۰۰۰ نفر ذکر می‌کند.[۳۴] بر طبق گفتهٔ جورج والاوانیس[پانویس ۱۸] «تعداد کشته‌شدگان یونانی در منطقهٔ پونتوس از زمان آغاز جنگ جهانی اول تا ماه مارچ سال ۱۹۲۴ میلادی ۳۵۰٫۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود که در نتیجهٔ قتل‌ها، دار زدن‌ها، بیماری و دیگر سختگیری‌های اعمال شده توسط ترکان صورت گرفته است.»[۳۵]
کنستانتین هاتزیدیمیتریو[پانویس ۱۹] می‌نویسد که «تعداد کل کشته‌شدگان یونانی مستقر در آناتولی در طول جنگ جهانی اول و پیامدهای بعدی آن ۷۳۵٫۳۷۰ نفر است.»[۳۶] ادوارد هال بیرستادت[پانویس ۲۰] در مورد تعداد قربانیان تأکید می‌کند که «بر اساس مدارک رسمی به‌جامانده، ترکها از سال ۱۹۱۴ میلادی ۱٫۵۰۰٫۰۰۰ ارمنی و ۵۰۰٫۰۰۰ یونانی که شامل مردان، زنان و حتی کودکان بودند را با خونسردی تمام به طرز فجیعی سلاخی کردند.»[۳۷] گزارش شده است که در کنفرانس لوزان (در اواخر سال ۱۹۲۲ میلادی) وزیر امور خارجه بریتانیا لرد کرزن[پانویس ۲۱] در خلال بیاناتش اظهار کرده است که «یک میلیون یونانی در آناتولی کشته شده، تبعید گشته یا در اثر گرسنگی جان باخته‌اند.»[۳۸] همانند تمام نسل‌کشی‌ها هیچ توافق نظری مبنی بر اینکه دقیقاً چه تعداد یونانی در نتیجهٔ برنامه نسل‌کشی ترکان عثمانی کشته شده‌اند وجود ندارد اما به‌طور جامع پذیرفته شده است که نزدیک به یک میلیون یونانی در خلال سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۳ در نتیجهٔ قتل‌عام‌ها و تبعیدهای اجباری جان خود را از دست داده‌اند. تحقیقات آماری اخیر نیز نشان می‌دهد که تعداد کل قربانیان بین ۷۳۰٫۰۰۰ تا۱٫۷۰۰٫۰۰۰ نفر بوده است.[۳۹]
ورود یونانیان به ایران
تعداد یونانیان پناهنده به ایران مشخص نیست، اما بر اساس منابع یونانی، تعداد آنها حدود صدها هزار نفر اعلام شده‌اند. با وقوع نسل‌کشی و آزار و اذیت یونانیان توسط ترکان جوان، برخی از یونانیان توانستند در همان زمان وارد ایران شده و پناهنده شوند. موج جدید ورود یونانیان به ایران در دهه ۱۹۳۰ شکل گرفت؛ افرادی که به شوروی پناهنده شده بودند، اما پس از به روی کار آمدن استالین، دوباره مورد آزار و اذیت، این بار در حوزه اتحادیه جماهیر شوروی قرار گرفتند. این گروه از یونانیان، از سمت قفقاز وارد ایران شدند. آنها بیشتر به استان‌های مازندران، گیلان، تهران، کرمانشاه، بروجرد، اصفهان تا سواحل خلیج فارس رفتند. در ایران، از آنجا که برخی از یونانیان دارای تجارب مناسب کشاورزی و اقتصادی بودند، توانستند جذب صنایع کشاورزی و اقتصاد ایران شوند. اگرچه بر اساس معاهدهٔ ۱۹۲۳ لوزان، یونانیان پناهنده در کشورهای مختلف توانستند گذرنامه یونانی بگیرند، اما به دلیل مشکلات اقتصادی فراوان، دولت یونان توانایی پذیرش همگی آنها را نداشت. از این رو، بسیاری از یونانیان مجبور شدند که در کشورهای مختلف به زندگی ادامه دهند. در این میان، ایران یگانه کشوری بود که برای یونانیان پناهنده فرصت‌های مناسب کاری و یک زندگی سالم را فراهم آورد. این امر موجب به تداوم حضور آنها در ایران شد. یونانیان توانستند در ایران برای سنت‌های خودشان، مدارس یونانی، نهادهای یونانی و کلیساهای ارتدکس یونانی بنا کنند. حضور پرشمار یونانیان در ایران تا انقلاب اسلامی تداوم پیدا کرد و پس از آن بسیاری از آنها ایران را ترک کردند.[۲][۴۰][۳]
پیامدها
در بند ۱۴۲ پیمان سور، که در سال ۱۹۲۰ و پس از جنگ جهانی اول آماده گردیده بود، رژیم ترکیه «تروریست» خوانده شده بود. همچنین این پیمان شامل فصلی بود با عنوان «تلاش برای جبران اشتباهاتی که ترکیه به وسیلهٔ کشتارها در طول جنگ بر ضد مردم بی گناه مسیحی مرتکب شده است.»[۵] پیمان سور هیچگاه توسط دولت ترکیه به امضاء نرسید بلکه در نهایت با پیمان لوزان جایگزین گردید. این پیمان جدید که با عنوان «اعلام عفو عمومی» همراه شده بود، شامل هیچ بند یا فصلی به منظور تنبیه عاملان جنایات جنگی در طول نسل‌کشی یونانیان و ارامنه در احترام به قربانیان این فجایع نبود.[۴۱]
در سال ۱۹۲۳، مسئلهٔ مبادلهٔ جمعیت میان دو کشور یونان و ترکیه مطرح گردید که این کار در نتیجهٔ نسل‌کشی ناتمام یونانی‌تبارهای حاضر در ترکیه و نیز کشتار مشابه ترک‌تبارهای حاضر در مناطق یونانی صورت گرفت. بر اساس سرشماری دولت یونان، در سال ۱۹۲۸ میلادی ۱٫۱۰۴٫۲۱۶ یونانی‌تبار در خلال این مبادلهٔ جمعیت از کشور ترکیه خارج و به مناطق امروزی یونان رسیدند.[۴۲] در کل دانستن این مطلب که دقیقاً چه تعداد یونانی مستقر در آناتولی در طول نسل‌کشی سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۳ جان خود را از دست دادند، یا اینکه چه تعداد از یونانی‌تباران آناتولی به یونان تبعید شده یا در خلال نسل‌کشی به شوروی فرار کردند، ناممکن است.[۴۳] اما در کل می‌توان گفت که نزدیک به یک میلیون یونانی در نتیجهٔ سیاست‌های دولتمردان ترک، جان خود را از دست دادند.[۱۱][۳۸]
به رسمیت‌شناسی نسل‌کشی
از دیدگاه واژه
واژهٔ نسل‌کشی برای نخستین بار در اوایل سال ۱۹۴۰ توسط رافائل لمکین، وکیل لهستانی یهودی‌تبار، مطرح شد. همچنین لمکین در خلال نوشته‌هایش در مورد نسل‌کشی سرنوشت یونانی‌های مقیم ترکیه را نیز جزو این‌گونه اعمال گنجانده بود.[۴۴] در آگوست سال ۱۹۴۶ روزنامهٔ نیویورک تایمز در خبرهایش نوشت:
نسل‌کشی نه واقعهٔ جدیدی است و نه در گذشته به‌طور کامل نادیده گرفته شده است. … کشتار جمعیت یونانی و ارمنی توسط ترکها واقعه‌ای است که ترجیحاً به خاطر مسائل سیاسی بی هیچ مجازاتی رها شد. اگر پروفسور لمکین این‌گونه با این مسئله برخورد کند در آینده‌ای نه چندان دور واژهٔ نسل‌کشی به عنوان یک جرم بین‌المللی شناخته خواهد شد…[۴۵]
انجمن جلوگیری و مجازات جنایات نسل‌کشی[پانویس ۲۲] در دسامبر ۱۹۴۸ توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد مورد پذیرش قرار گرفت و سرانجام در ژانویه ۱۹۵۱ بر سر قدرت آمد. در این انجمن واژهٔ نسل‌کشی در تمام ابعاد شرعی و حقوقی خود تعریف شده است. این در حالیست که برخی تعاریف دیگر نیز از نسل‌کشی وجود دارد که توسط تاریخ‌دانان و محققان دیگر مطرح شده است و گاهی اوقات در موارد تحقیقاتی و آکادمیک به عنوان تعاریف مناسب‌تری برای نسل‌کشی مطرح می‌شوند.[۴۶]
قبل از اینکه در سال ۱۹۴۰ واژهٔ نسل‌کشی به‌طور رسمی مطرح گردد، کشتار یونانیان مستقر در عثمانی توسط خود یونانیان با عناوین «کشتار» (یونانی:η Σφαγή)، «فاجعه بزرگ» (یونانی:η Μεγάλη Καταστροφή) و «تراژدی بزرگ» (یونانی:η Μεγάλη Τραγωδία) مطرح می‌شد.[۴۷] اما منابع اصلی، برای این فاجعه از عناوین فی البداهه‌ای چون «نابودی»، «براندازی از پیش برنامه‌ریزی شده»، «رشته کشتارهای مداوم» و «کشتار دسته‌جمعی» استفاده می‌کردند.[۱۵][۴۸]
از دیدگاه محققان
در دسامبر سال ۲۰۰۷ انجمن بین‌المللی محققان نسل‌کشی[پانویس ۲۳] به عنوان اولین و خبره‌ترین سازمان در مورد مسائل نسل‌کشی مصوبه‌ای را به تصویب رساند که بر طبق آن کشتار یونانیان مقیم عثمانی به وسیلهٔ ترکان در طول سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۳ رسماً «نسل‌کشی» خوانده شد.[۴۹] استفاده از واژهٔ «نسل‌کشی یونانیان» این موضوع را به اثبات می‌رساند که یونانی‌های مقیم عثمانی نیز به همراه دیگر گروه‌های مسیحی منطقه از جمله ارامنه و آشوریان از اهداف پاکسازی‌های نژادی ترکان عثمانی بوده‌اند. این نتیجه در روز ۱ دسامبر ۲۰۰۷ به تصویب رسید و در نهایت در روز ۱۶ دسامبر گزارش رسمی آن توسط انجمن (IAGS) برای عموم مردم پخش گردید.[۵۰] مصوبهٔ سازمان (IAGS) با رأی موافق اکثریت اعضای انجمن به تصویب رسید. با این حال تعداد اندکی از اعضای انجمن معتقد بودند که اعلام رسمی چنین نتیجه‌ای هنوز نیازمند تحقیقات تخصصی بیشتری است. آنها همچنین در این‌باره نام محققانی را برشمردند که در زمینهٔ نسل‌کشی ارامنه نیز آثار متعددی به چاپ رسانده‌اند. از آن جمله می‌توان به تانر آکام،[پانویس ۲۴] پیتر بالاکیان،[پانویس ۲۵] استفان فینشتاین،[پانویس ۲۶] اریک ویتز[پانویس ۲۷] و رابرت ملسون[پانویس ۲۸] اشاره کرد.[۵۱]
مارک لوین،[پانویس ۲۹] یکی از اعضای انجمن، در مورد عدم استفاده از واژهٔ نسل‌کشی توسط تاریخ‌دانان و شاهدان واقعه، این‌گونه برداشت می‌کند که آنها به‌طور حتم با این کار می‌خواسته‌اند از مقایسه این رخداد با رخداد بزرگتری چون نسل‌کشی ارامنه جلوگیری کنند.[۸] همچنین تاریخدان دیگری به نام مارک مازور[پانویس ۳۰] تأکید می‌کند که تبعید اجباری یونانیان در مقایسه با ارامنه در مقیاس بسیار کوچکتری صورت پذیرفت و به نظر نمی‌آید که به منظور مرگ کامل قربانیان انجام شده باشد، این در حالیست که رویداد رخداده برای ارامنه با هدف و منظور متفاوتی از یونانی‌ها به انجام رسید.[۵۲] اما از سوی دیگر به عنوان مثال نیل فرگوسن،[پانویس ۳۱] از اعضای موافق انجمن، از مقایسه سرنوشت قربانیان یونانی با همتایان ارمنی‌شان، ذکر می‌کند که انتخاب واژهٔ «نسل‌کشی» می‌تواند مناسب باشد.[۵۳] برخی دیگر از محققان نسل‌کشی از جمله دومینیک اسچالر[پانویس ۳۲] و زورگن زیمرر[پانویس ۳۳] حتی پا را از این فراتر گذاشته و بیان کرده‌اند که «نسل‌کشی خواندن کشتارهای صورت گرفته بر ضد یونانیان کاملاً واضح است.»[۵۴]
با این وجود تا به امروز همایش‌ها و سمینارهای متعددی در بسیاری از دانشگاه‌های غربی در مورد این رویداد برگزار شده است که از آن جمله می‌توان به دانشگاه نیومکزیکو،[۵۵] کالج چارلزتون،[۵۶] دانشگاه میشیگان[۵۷] و دانشگاه جدید ولز جنوبی[۵۸] اشاره کرد.
از دیدگاه سیاسی
پارلمان کشور یونان در مورد سرنوشت یونانیان کشته‌شده در امپراتوری عثمانی دو لایحه را به ترتیب در ۸ مارس ۱۹۹۴ و ۱۳ اکتبر ۱۹۹۸ به تصویب رساند. اولین قانون که در سال ۱۹۹۴ به تصویب رسید تنها کشتار یونانیان منطقهٔ پونتوس آسیای کوچک را «نسل‌کشی» خواند و روز ۱۹ می را به عنوان روز یادبود قربانیان برگزید، در حالی که دومین قانون مصوب در سال ۱۹۹۸ کشتار مردمان یونانی در تمام منطقهٔ آناتولی را «نسل‌کشی» خوانده و نیز روز ۱۴ سپتامبر را برای روز یادبود برگزید.[۵۹]
کشور قبرس نیز امروزه کشتار یونانیان آناتولی را به عنوان «نسل‌کشی» به رسمیت می‌شناسد.[۶۰]
دولت ترکیه نیز در واکنش به قانون مصوب سال ۱۹۹۸ یونان، بیانیه‌ای را صادر کرد مبنی بر اینکه «نسل‌کشی» خواندن این رویدادها «فاقد هرگونه پایه و اساس تاریخی است».[۶۱] همچنین وزیر امور خارجهٔ ترکیه طی بیانیه‌ای اعلام کرد که «ما این مصوبه را به شدت محکوم می‌کنیم». او در ادامهٔ سخنانش اظهار کرد که «پارلمان یونان با این مصوبه، که در حقیقت می‌بایست به جای آن از مردم ترک به خاطر کشتارها و ویرانی‌های بزرگی که کشور یونان در منطقه آناتولی ایجاد کرده بود عذرخواهی کند، نه تنها از سیاست قدیمی یونانیان در تحریف تاریخ حمایت می‌کند، بلکه نشان می‌دهد که ذهن کشورگشای یونانی‌ها هنوز هم زنده است».[۶۲] از سوی دیگر قانون مصوب پارلمان یونان با یک سری مخالفت‌های داخلی نیز مواجه گردید، که به دلایلی چون تفسیر اشتباه این مصوبه از فرمان مربوط به رویدادهای کشتار ۱۹۲۲ ازمیر و باور به اینکه این عمل به خاطر انگیزه‌های سیاسی بوده و نه نژادپرستانه، صورت گرفت. آنجلوس الفانتیس[پانویس ۳۴] تاریخدان یونان معاصر در این مورد تأکید می‌کند که پارلمان یونان «همانند یک احمق» رفتار کرده است.[۶۳]
کالین تاتس[پانویس ۳۵] پروفسور علوم سیاسی دانشگاه ملی استرالیا[۶۴] در کتاب خود با عنوان «تصمیم برای نابودی: تفکری بر نسل‌کشی»[پانویس ۳۶] استدلال می‌کند که دولت ترکیه سعی دارد تا با انکار نسل‌کشی از به خطر افتادن «رؤیای نود و پنج سالهٔ خود در تبدیل شدن به مظهر دموکراسی در خاور نزدیک» جلوگیری کند.[۶۵] الیزابت برنز کولمن[پانویس ۳۷] و کوین وایت[پانویس ۳۸] نیز در کتابشان با عنوان «مذاکره بر سر مقدسات: تجاوز و توهین به مقدسات در جامعهٔ چند فرهنگی»[پانویس ۳۹] فهرستی از دلایلی را منتشر کردند که بازگوکنندهٔ ناتوانی دولت ترکیه دراعتراف به نسل‌کشی‌های انجام‌گرفته توسط ترکان جوان است.[۶۶]
از دیدگاه جامعهٔ بین‌الملل
این واقعه در برخی از ایالات کشور آمریکا با عنوان «نسل‌کشی» شناخته می‌شود. تا به امروز ایالات کارولینای جنوبی،[۶۷] نیوجرسی،[۶۸] فلوریدا،[۶۹] ماساچوست،[۷۰] پنسیلوانیا[۷۱] و ایلینوی[۷۲] نسل‌کشی یونانیان آناتولی را به رسمیت شناخته‌اند. علاوه بر این جورج پاتاکی[پانویس ۴۰] فرماندار ایالت نیویورک، روز ۱۹ می ۲۰۰۲ را به عنوان «روز یادبود نسل‌کشی یونانیان پونتیک» اعلام کرد.[۷۳] با این وجود از آنجایی که ایالات داخلی آمریکا قدرتی درسیاست خارجه کشور ندارند این بیانیه‌ها به‌طور قانونی در سطح فدرال ایالات متحده به رسمیت شناخته نمی‌شوند.
ارمنستان در اولین گزارش خود به «منشور اروپا برای زبان‌های منطقه‌ای یا در اقلیت»[پانویس ۴۱] از «شورای اروپا»، فاجعهٔ نسل‌کشی یونانیان، یادبود آن، و مرگ در کل ۶۰۰٫۰۰۰ یونانی در منطقهٔ آناتولی را برشمرد.[۷۴] علاوه بر این در ۱۹ می ۲۰۰۴ مراسم بزرگداشت یونانیان پونتیک قربانی در فاجعه نسل‌کشی یونانیان در ایروان پایتخت ارمنستان و با حضور آنتونیوس ولاویانوس[پانویس ۴۲](سفیر یونان در ارمنستان)، شخصیت‌های برجسته، مأموران دولت و باقی مردم عادی ارمنستان برگزار شد.[۷۵]
در استرالیا این موضوع در ۴ می ۲۰۰۶ در پارلمان ویکتوریا[پانویس ۴۳] توسط وزیر دادگستری استرالیا، جنی میکاکوس،[پانویس ۴۴] به بحث گذاشته شد.[۷۶] و در نهایت در ۳۰ آوریل ٬۲۰۰۹ مجلس پارلمان جنوب استرالیا قانونی را به تصویب رساند که بر مبنای آن «مرگ ۳٫۵ میلیون نفر مسیحی آشوری، ارمنی و یونانی مستقر در منطقهٔ آناتولی که بعدها جزئی از امپراتوری عثمانی گردید با روش‌هایی چون قتل، تبعید، گرسنگی و کشتار تا سال ۱۹۲۳» با عنوان نسل‌کشی به رسمیت شناخته شد.[۷۷]
گرامی‌داشت قربانیان نسل‌کشی
بناهای یادبود متعددی به منظور گرامی‌داشت یاد و خاطره قربانیان نسل‌کشی در سرتاسر یونان برپا گردیده است. همچنین در برخی کشورهای دیگر از جمله آلمان، کانادا، ایالات متحده، قزاقستان و اخیراً استرالیا نیز تندیس‌ها و بناهایی بدین منظور ایجاد شده است.[۷۸]
پانویس
برابرهای انگلیسی
- ↑ Teşkilat-ı Mahsusa
- ↑ Phocaea
- ↑ George W. Rendel
- ↑ Henry Morgenthau
- ↑ Cosswa Anckarsvärd
- ↑ Iznik
- ↑ Arnold Joseph Toynbee
- ↑ Relief Committee for Greeks of Asia Minor
- ↑ George W. Rendel
- ↑ Hans Freiherr von Wangenheim
- ↑ Richard von Kühlmann
- ↑ Johannes Lepsius
- ↑ Stanley Hopkins
- ↑ The New York Times
- ↑ Pulitzer Prize
- ↑ International League for the Rights and Liberation of Peoples
- ↑ Merrill D. Peterson
- ↑ George K. Valavanis
- ↑ Constantine G Hatzidimitriou
- ↑ Edward Hale Bierstadt
- ↑ George Nathaniel Curzon
- ↑ Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (CPPCG)
- ↑ International Association of Genocide Scholars (IAGS)
- ↑ Taner Akcam
- ↑ Peter Balakian
- ↑ Stephen Feinstein
- ↑ Eric Weitz
- ↑ Robert Melson
- ↑ Mark Levene
- ↑ Mark Mazower
- ↑ Niall Ferguson
- ↑ Dominik J. Schaller
- ↑ Jürgen Zimmerer
- ↑ Angelos Elefantis
- ↑ Colin Tatz
- ↑ With Intent to Destroy: Reflections on Genocide
- ↑ Elizabeth Burns Coleman
- ↑ Kevin White
- ↑ Negotiating the Sacred: Blasphemy and Sacrilege in a Multicultural Society
- ↑ George Pataki
- ↑ European Charter for Regional or Minority Languages
- ↑ Antonios Vlavianos
- ↑ Parliament of Victoria
- ↑ Jenny Mikakos
منابع
- ↑ Thea Halo. "Not Even My Name: From a Death March in Turkey to a New Home in America" (به انگلیسی). Amazon.com. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 4 November 2009.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ اونجلوس ونه‌تس، شکل‌گیری اجتماع یونانیان تهران (1941)، ایران‌نامه، سال 28، شماره 1، بهار 2013، صفحه 118-127.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ www.asriran.com https://www.asriran.com/fa/news/753056/ماجرای-یونانی‌های-مهاجر-به-ایران-رانده-شده-از-ترکیه-پناه-گرفته-در-ایران-فیلم. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۳۱. پارامتر
|عنوان= یا |title=ناموجود یا خالی (کمک) - ↑ Carl Hulse. "U.S. and Turkey Thwart Armenian Genocide Bill" (به انگلیسی). The New York Times. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 4 November 2009.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ "Peace Treaty of Sèvres" (به انگلیسی). The World War I Document Archive. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 4 November 2009.
- ↑ Stanford J. Shaw, History of the Ottoman Empire and Modern Turkey (به انگلیسی), Ezel Kural Shaw, Cambridge University Press, p. صص ۲۴۱–۲۳۹
- ↑ Donald Bloxham (2005). "The Great Game of Genocide: Imperialism, Nationalism, and the Destruction of the Ottoman Armenians" (به انگلیسی). Oxford University Press. p. ص ۱۵۰. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 6 November 2009.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ Mark Levene (1998). "Creating a Modern "Zone of Genocide": The Impact of Nation- and State-Formation on Eastern Anatolia, 1878–1923" (به انگلیسی). Holocaust and Genocide Studies. p. صص ۴۳۳–۳۹۳. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 6 November 2009.
- ↑ Niall Ferguson (2006), The War of the World: Twentieth-century Conflict And the Descent of the West (به انگلیسی), Penguin Press, p. ص ۱۸۰
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Hull, Isabel V (2005), Absolute Destruction: Military Culture and the Practices of War in Imperial Germany (به انگلیسی), Ithaca: Cornell University Press, p. ص ۲۷۳
- ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ King, William C (1922). "King's Complete History of the World War: Visualizing the Great Conflict in all Theaters of Action 1914-1918". The History Associates (به انگلیسی). Greek-Genocide.org. p. ص ۴۳۷. Archived from the original on 1 August 2012. Retrieved 8 November 2009.
- ↑ Staff (1914). "Massacre of Greeks Charged to the Turks". The Atlanta Constitution (به انگلیسی). Greek-Genocide.org. p. ص ۱. Archived from the original on 4 August 2012. Retrieved 8 November 2009.
- ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Vahagn Avedian (2009). "The Armenian Genocide 1915: From a Neutral Small State's Perspective: Sweden" (PDF). Unpublished Master Thesis Paper (به انگلیسی). Uppsala University. p. صص ۴۷–۴۰. Archived from the original (PDF) on 17 December 2012. Retrieved 8 November 2009.
- ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ ۱۴٫۲ ۱۴٫۳ Rendel, G. W (20مارس1922), Foreign Office Memorandum on Turkish Massacres and Persecutions of Minorities since the Armistice (به انگلیسی)
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ Henry Morgenthau (1919), Ambassador Morgenthau's Story (به انگلیسی), New York: Garden City New York Doubleday, p. ص ۱۵۳
- ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ Arnold J.Toynbee (1922), The Western question in Greece and Turkey: a study in the contact of civilisations (به انگلیسی), Boston: Houghton Mifflin, p. صص ۳۱۲–۲۷۰
- ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ R.J. Rummel. "Statistics Of Turkey's Democide Estimates, Calculations, And Sources" (به انگلیسی). Hawaii.edu. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 9 November 2009.
- ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ Taner Akcam (2006), A Shameful Act (به انگلیسی), p. ص ۳۲۲
- ↑ Turk's Insane Savagery: 10,000 Greeks Dead (به انگلیسی), The New York Times, 5می1922
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ 5,000 Christians Massacred, Turkish Nationalist Conspiracy (به انگلیسی), The Scotsman, 24آگوست1920
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ 24 Greek Villages are Given to the Fire (به انگلیسی), the Atlanta Constitution, 30مارس1922
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ Near East Relief Prevented from Helping Greeks (به انگلیسی), the Christian Science Monitor, 13ژوئیه1922
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ "TURKS WILL BE TURKS" (به انگلیسی). The New York Times. 1922. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 10 November 2009.
- ↑ More Turkish Atrocities (به انگلیسی), Belfast News Letter, 16می1922
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ Nikolaos Hlamides (3دسامبر2008), The Greek Relief Committee: America’s Response to the Greek Genocide (به انگلیسی), Genocide Studies and Prevention, p. صص ۳۸۳–۳۷۵
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ "The Genocide and Its Aftermath" (به انگلیسی). Australian Institute for Holocaust and Genocide Studies. Archived from the original on 13 March 2016. Retrieved 11 November 2009.
- ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ Thea Halo (2001), Not Even My Name: From a Death March in Turkey to a New Home in America (به انگلیسی), New York: Picador USA, p. صص ۲۸–۲۶
- ↑ "جستجوی پیشرفته موتور جستجو برای مقاله و آرشیو سرمقاله (برای مشاهده محتوای مقاله اشتراک مورد نیاز است)" (به انگلیسی). The New York Times:Archive 1851-1980. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 15 November 2009.
- ↑ "Selected bylines and letters from The New York Times" (به انگلیسی). Australian Institute for Holocaust and Genocide Studies. Archived from the original on 7 June 2007. Retrieved 15 November 2009.
- ↑ "The New York Times Awards" (به انگلیسی). The New York Times Company. Archived from the original on 20 August 2008. Retrieved 15 November 2009.
- ↑ Kateb, Vahe Georges (2003). "Australian Press Coverage of the Armenian Genocide 1915-1923" (PDF) (به انگلیسی). University of Wollongong, Graduate School of Journalism. Archived from the original (PDF) on 10 July 2007. Retrieved 15 November 2009.
- ↑ Morgenthau Calls for Check on Turks (به انگلیسی), The New York Times, 5سپتامبر1922, p. ص ۳
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ "A people in continued exodus" (PDF). International League for the Rights and Liberation of Peoples (به انگلیسی). United Nations Human Rights. 1998. p. ص ۳. Archived from the original (PDF) on 6 May 2014. Retrieved 17 November 2009.
- ↑ Merrill D. Peterson (2004), Starving Armenians: America and the Armenian Genocide, 1915-1930 and After (به انگلیسی), Charlottesville: University of Virginia Press
- ↑ G.K. Valavanis (1925), Contemporary General History of Pontus (Σύγχρονος Γενική Ιστορία του Πόντου) (به انگلیسی), Athens, p. ص ۲۴
- ↑ Constantine G. Hatzidimitriou (2005), American Accounts Documenting the Destruction of Smyrna by the Kemalist Turkish Forces: September 1922 (به انگلیسی), New Rochelle, New York: Caratzas, p. ص ۲
- ↑ Edward Hale Bierstadt (1924), The Great Betrayal; A Survey of the Near East Problem (به انگلیسی), New York: R. M. McBride & Co
- ↑ ۳۸٫۰ ۳۸٫۱ Turks Proclaim Banishment Edict to 1,000,000 Greeks (به انگلیسی), The New York Times, 2دسامبر1922, p. ص ۱
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ "How many Greeks died" (به انگلیسی). Greek-Genocide.org. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 20 November 2009.
- ↑ تهران، آژانس عکس. «واتیکان کوچک در قلب تهران بزرگ». آژانس عکس تهران. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۳۱.
- ↑ M. Cherif Bassioun (1999), Crimes Against Humanity in International Criminal Law (به انگلیسی), The Hague, Germany: Kluwer Law International, p. ص ۶۳–۶۲
{{citation}}: External link in|کتاب= - ↑ Kontogiorgi, Elisabeth (17آگوست2006), Population Exchange in Greek Macedonia: The Forced Settlement of Refugees 1922-1930 (به انگلیسی), Oxford University Press, p. صص ۹۶–۵۶
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link) - ↑ Neal Ascherson (1995), Black Sea (به انگلیسی), New York: Hill and Wang, p. ص ۱۸۵
- ↑ MA Mcdonnell, AD Moses (دسامبر2005), Raphael Lemkin as historian of genocide in the Americas:Journal of Genocide Research (به انگلیسی), vol. جلد هفتم, p. صص ۵۲۹–۵۰۱
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ Genocide (به انگلیسی), The New York Times, 26آگوست1946
{{citation}}: Check date values in:|سال=(help) - ↑ Karin Solveig Björnson (1998), Genocide and Gross Human Rights Violations in Comparative Perspective (به انگلیسی), Kurt Jonassohn, Transaction Publishers, p. ص ۱۳۳
{{citation}}: External link in|کتاب= - ↑ Constantine G Hatzidimitriou (2005), American Accounts Documenting the Destruction of Smyrna by the Kemalist Turkish Forces: September 1922 (به انگلیسی), New Rochelle, New York: Caratzas, p. ص ۱
- ↑ George Horton (1926). "The Blight of Asia" (به انگلیسی). Hellenic Resources Network. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 25 November 2009.
- ↑ "Genocide Scholars Association Officially Recognizes Assyrian, Greek Genocides" (PDF). International Association of Genocide Scholars (IAGS) (به انگلیسی). genocidescholars.org. 2007. Archived from the original (PDF) on 1 June 2011. Retrieved 1 December 2009.
- ↑ "Greek Genocide 1914-23". IAGS press (به انگلیسی). Greek-Genocide.org. 2007. Archived from the original on 17 December 2012. Retrieved 2 December 2009.
- ↑ «IAGS Blog" Greek genocide resolution». بایگانی‌شده از اصلی در ۶ مه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲ دسامبر ۲۰۰۹.
- ↑ LRB · Mark Mazower · The G-Word
- ↑ Ferguson (2007) p.182
- ↑ Schaller, Dominik J. ; Zimmerer, Jurgen, "Late Ottoman genocides: the dissolution of the Ottoman Empire and Young Turkish population and extermination policies" , Journal of Genocide Research, Volume 10, Issue 1, March 2008, pp. 7-14.
- ↑ The University of New Mexico[The University of New Mexico] University Honors Program, The Holocaust, Genocide, and Intolerance (.pdf), p.28 Archived on December 21, 2006, from http://web.archive.org/web/20061221175730/http://www.unm.edu/~honors/students/courses/PDFDescription-booklet-SPRING07-UPPER.pdf
- ↑ College of Charleston بایگانی‌شده در ۲۷ ژوئن ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine, New Carolina, Managing Diversity Syllabus, Migration Patterns. Retrieved on 2007-02-04.
- ↑ «Before the Silence,The Armenian and Greek Genocides». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۹ اوت ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۲۴ ژانویه ۲۰۱۰.
- ↑ «The Pontian Genocide and Asia Minor Holocaust Research Unit». بایگانی‌شده از اصلی در ۴ مارس ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۲۴ ژانویه ۲۰۱۰.
- ↑ Issue 2645/98 & 2193/94, Government Gazette of the Hellenic Republic
- ↑ Cyprus Press Office, New York City
- ↑ «CNN.com - Greek genocide decree angers Turks - February 10, 2001». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۲۹ ژانویه ۲۰۱۰.
- ↑ Office of the Prime Minister, Directorate General of Press and Information: Turkey Denounces Greek 'Genocide' Resolution بایگانی‌شده در ۲۹ ژوئن ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine (1998-09-30). Retrieved on 2007-02-05
- ↑ «Athens and Ankara at odds over genocide - Europe, World - The Independent». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱ ژوئیه ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۱ ژوئیه ۲۰۰۸.
- ↑ «Colin Tatz Biography». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ اکتبر ۲۰۰۷. دریافت‌شده در ۲۸ ژانویه ۲۰۱۰.
- ↑ Tatz
- ↑ Negotiating the Sacred: Blasphemy and Sacrilege in a Multicultural Society, Elizabeth Burns Coleman, Kevin White, p.82
- ↑ South Carolina Recognition
- ↑ New Jersey Recognition
- ↑ Florida Recognition: HR 9161 - Pontian Greek Genocide of 1914-1922
- ↑ «Massachusetts Recognition» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۱۰ مارس ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۲۴ ژانویه ۲۰۱۰.
- ↑ Pennsylvania Recognition
- ↑ «Illinois recognition» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۵ مارس ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۲۴ ژانویه ۲۰۱۰.
- ↑ «Proclamation by George E. Pataki, governor of the New York State». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۸ سپتامبر ۲۰۰۷. دریافت‌شده در ۲۸ ژانویه ۲۰۱۰.
- ↑ Council of Europe, European Charter for Regional or Minority Languages, The First Report of the Republic of Armenia According to Paragraph 1 of Article 15 of European Charter for Regional or Minority Languages, Strasbourg, 2003-09-03, p.39. Retrieved on 2007-02-03.
- ↑ Victims of Pontian Greeks Genocide Commemorated in Armenia, ArmenPress, 19 May 2004 (Reproduction of article can be read here بایگانی‌شده در ۲۷ سپتامبر ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine
- ↑ Victoria Parliament of Australia Raises the Genocide of the Greeks
- ↑ House of Commons Hansard Debates for 7 June 2006
- ↑ The Greek Genocide 1914-23: Memorials بایگانی‌شده در ۲۵ مه ۲۰۱۲ توسط Archive.today Accessed on 2008-09-18
ردهها:
- نسل‌کشی یونانیان
- آزار توسط مسلمانان
- آزار مردم یونانی
- آزار مسیحیان در امپراتوری عثمانی
- آزار مسیحیان
- امپراتوری عثمانی در دهه ۱۹۱۰ (میلادی)
- امپراتوری عثمانی در دهه ۱۹۲۰ (میلادی)
- پاکسازی قومی در آسیا
- پاکسازی قومی در اروپا
- پنتوس عثمانی
- تاریخ ترکیه
- تاریخ نوین ترکیه
- تاریخ یونان
- تخریب کلیساها توسط مسلمانان
- ترکیه در دهه ۱۹۲۰ (میلادی)
- جنایت‌های جنگی عثمانی
- جنگ جهانی اول
- جنگ یونان و ترکیه (۱۹۲۲–۱۹۱۹)
- راه‌پیمایی‌های اجباری
- روابط ترکیه و یونان
- کشتارهای مسیحیان
- یونانی‌های عثمانی