ابورافع اسلم قبطی: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ 6 رده (هات‌کت)، ابرابزار) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ابورافع اسلم قبطی که به نام‌های هرمز و ابراهیم هم شناخته می‌شود، از صحابه و موالیان محمد بود. شیخ طوسی در | '''ابورافع اسلم قبطی''' که به نام‌های '''هرمز''' و '''ابراهیم''' هم شناخته می‌شود، از [[صحابه]] و موالیان [[محمد]] بود. [[شیخ طوسی]] در ''[[رجال طوسی|رجالش]]''، او را اسلم یاد کرده است. وی غلام [[عباس بن عبدالمطلب]] بود و چون [[اسلام]] آورد، آزاد شد. ''[[اسدالغابه]]'' گزارش کرده است که عباس، او را به محمد هدیه کرد و در [[مکه]]، [[مسلمان]] شد و سپس به [[مدینه]] هجرت کرد و چون خبر اسلام آوردن عباس را به محمد رساند، محمد او را آزاد کرد. در منابع [[شیعه]] از پیامبر اسلام گزارش شده است که ابورافع را امین خود خطاب کرده است. پس از درگذشت محمد، در جنگ‌های [[جنگ صفین|صفین]] و [[جنگ نهروان|نهروان]] در سپاه [[علی بن ابی‌طالب]] شرکت کرد و در دوران [[خلافت علی بن ابی‌طالب]]، مدیر [[بیت‌المال]] در [[کوفه]] بود و دو پسرش [[عبیدالله بن اسلم قبطی|عبیدالله]] و [[علی بن اسلم قبطی|علی]] نیز کاتب بیت‌المال شدند. او پس از [[کشته‌شدن علی بن ابی‌طالب|کشته‌شدن علی]]، به مدینه بازگشت اما خانه و زمینی برای زندگی نداشت، تا آنکه [[حسن مجتبی]] به او زمینی در [[ینبع]] بخشید. برخی منابع درگذشت او را به سال ۴۶ ه.ق نوشته‌اند. از برای او کتابی با نام ''سنن و احکام و قضایا'' یاد کرده‌اند. گفته شده که او نخستین کسی بود که احادیث گردآورده و آنها را مرتب ساخته است. وی در منابع رجالی شیعه، به [[توثیق]] یاد شده است.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ابورافع}}</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
[[رده:صحابه محبوب شیعه]] | [[رده:صحابه محبوب شیعه]] | ||
[[رده:صحابه مرد]] | [[رده:صحابه مرد]] | ||
[[رده:بردگان دنیای اسلام]] | |||
نسخهٔ ۲۲ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۰۲
ابورافع اسلم قبطی که به نام‌های هرمز و ابراهیم هم شناخته می‌شود، از صحابه و موالیان محمد بود. شیخ طوسی در رجالش، او را اسلم یاد کرده است. وی غلام عباس بن عبدالمطلب بود و چون اسلام آورد، آزاد شد. اسدالغابه گزارش کرده است که عباس، او را به محمد هدیه کرد و در مکه، مسلمان شد و سپس به مدینه هجرت کرد و چون خبر اسلام آوردن عباس را به محمد رساند، محمد او را آزاد کرد. در منابع شیعه از پیامبر اسلام گزارش شده است که ابورافع را امین خود خطاب کرده است. پس از درگذشت محمد، در جنگ‌های صفین و نهروان در سپاه علی بن ابی‌طالب شرکت کرد و در دوران خلافت علی بن ابی‌طالب، مدیر بیت‌المال در کوفه بود و دو پسرش عبیدالله و علی نیز کاتب بیت‌المال شدند. او پس از کشته‌شدن علی، به مدینه بازگشت اما خانه و زمینی برای زندگی نداشت، تا آنکه حسن مجتبی به او زمینی در ینبع بخشید. برخی منابع درگذشت او را به سال ۴۶ ه.ق نوشته‌اند. از برای او کتابی با نام سنن و احکام و قضایا یاد کرده‌اند. گفته شده که او نخستین کسی بود که احادیث گردآورده و آنها را مرتب ساخته است. وی در منابع رجالی شیعه، به توثیق یاد شده است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابورافع». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.