اراضی موات: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(ابرابزار) |
(+رده:اصطلاحات فقهی، +رده:کلمات و عبارات عربی در احکام اسلام، +رده:اقتصاد اسلامی (هاتکت)، ابرابزار) |
||
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=بله|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | {{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=بله|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | ||
[[رده:اصطلاحات فقهی]] | |||
[[رده:اقتصاد اسلامی]] | |||
[[رده:کلمات و عبارات عربی در احکام اسلام]] |
نسخهٔ ۱۹ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۲
اراضی موات به زمین خالی از سکنهای گویند که مورد بهرهبرداری نباشد. زمین موات، در احکام اسلامی، دارای احکام ویژهایست. بر اساس شریعت اسلام، زمینهای موات زمینی است که بالفعل بدون اجراء عملیات مربوط به ایجاد قابلیت، قابل بهرهبرداری نباشد. این زمینها بر دو نوع هستند:[۱]
- موات بالاصل: یعنی زمینی که سابقه حیات نداشته و هرگز تملک مالکی بر آن نبوده است.
- موات بالعرض: زمینی که سابقه عمران و مملوکیت دارد و آثار آبادانی قبلی در آن نمودار است؛ ولی اکنون، خراب و بدون مالک است.
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «احیاء موات». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.