اراضی موات: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(+رده:اصطلاحات فقهی، +رده:کلمات و عبارات عربی در احکام اسلام، +رده:اقتصاد اسلامی (هاتکت)، ابرابزار) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''اراضی موات''' به زمین خالی از سکنه‌ای گویند که مورد بهرهبرداری نباشد. زمین | '''اراضی موات''' به زمین خالی از سکنه‌ای گویند که مورد بهرهبرداری نباشد. '''زمین موات'''، در احکام [[اسلام|اسلامی]]، دارای احکام ویژه‌ایست. بر اساس شریعت اسلام، زمین‌های موات زمینی است که بالفعل بدون اجراء عملیات مربوط به ایجاد قابلیت، قابل بهرهبرداری نباشد. این زمین‌ها بر دو نوع هستند:<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=احیاء موات}}</ref> | ||
* موات بالاصل: یعنی زمینی که سابقه حیات نداشته و هرگز تملک مالکی بر آن نبوده است. | * موات بالاصل: یعنی زمینی که سابقه حیات نداشته و هرگز تملک مالکی بر آن نبوده است. | ||
* موات بالعرض: زمینی که سابقه عمران و مملوکیت دارد و آثار آبادانی قبلی در آن نمودار است؛ ولی اکنون، خراب و بدون مالک است. | * موات بالعرض: زمینی که سابقه عمران و مملوکیت دارد و آثار آبادانی قبلی در آن نمودار است؛ ولی اکنون، خراب و بدون مالک است. | ||
نسخهٔ ۱۹ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۳
اراضی موات به زمین خالی از سکنه‌ای گویند که مورد بهرهبرداری نباشد. زمین موات، در احکام اسلامی، دارای احکام ویژه‌ایست. بر اساس شریعت اسلام، زمین‌های موات زمینی است که بالفعل بدون اجراء عملیات مربوط به ایجاد قابلیت، قابل بهرهبرداری نباشد. این زمین‌ها بر دو نوع هستند:[۱]
- موات بالاصل: یعنی زمینی که سابقه حیات نداشته و هرگز تملک مالکی بر آن نبوده است.
- موات بالعرض: زمینی که سابقه عمران و مملوکیت دارد و آثار آبادانی قبلی در آن نمودار است؛ ولی اکنون، خراب و بدون مالک است.
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «احیاء موات». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.