اخفش اوسط

ابوالحسن سعید بن مسعدة مجاشعی خوارزمی بلخی، مشهور به اخفش اوسط یکی از عالمان ایرانی‌تبار علم نحو بود. وی را ایرانی‌تبار و از موالی بنی‌مجاشع بن دارم و از بصریین گزارش کرده‌اند. یاقوت در معجم البلدان گزارش کرده‌است که قبیله‌ی عربی که وی در آن سکنی داشت، از بنی‌تمیم بود. او از ائمه نحوی بود که در بصره می‌زیست. گفته شده است که او شاگرد سیبویه بوده و از او ادبیات آموخته است. از جمله شاگردان او می‌توان به ابوعمر الجرمی و ابوعثمان المازنی اشاره کرد. او را بعد از استادش سیبویه، ادیب‌ترین زمانش می‌خواندند.

آثار

از جمله آثار منسوب به او می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: کتاب الاربعة، کتاب الاشتقاق، کتاب الاصوات، کتاب الاوسط فی النحو، تفسیر معانی القرآن، صفات الغنم و الوانها و علاجها و اسبابها، کتاب العروض، کتاب القوافی، المسائل الکبیر، المسائل الصغیر، معانی الشعر، کتاب المقاییس، کتاب الملوک، وقف التام.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اخفش». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.