آیه ۱۲ سوره تحریم: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۲ سوره تحریم''' دوازدهمین [[آیه]] از شصت و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۲ سوره تحریم''' دوازدهمین [[آیه]] از شصت و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در آیه موردبحث، به زندگی و شخصیت [[مریم]] مادر [[عیسی]] به عنوان یک الگو برای [[مومنان]] اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] در آخرین آیه سوره، به معرفی شخصیت و سرنوشت مریم پرداخته و او را برای مومنان مثال زده است. در آیه پاکدامنی مریم، دمیدن [[روح]] [[خداوند]] در او و فرزنددار شدن بدون داشتن همسر، صدیقه و [[مطیع]] فرمان الهی بودنش را آورده و او را ستوده است. به گزارش مکارم، در آیات مختلف قرآن دربارهٔ شخصیت این زن باایمان سخن گفته شده که قسمت مهمی از این آیات در سوره‌ای به نام او ([[سوره مریم|مریم]]) آمده است. به گفته مکارم، قرآن با آوردن تعبیرات فوق، از تهمت زدن [[یهودیان]] به مریم جلوگیری کرده و او را پاکدامن خوانده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۰۴-۳۰۶|ج=۲۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۲
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | تحریم | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۲ | ||||
| شماره آیه | ۱۲ | ||||
| شماره جزء | ۲۸ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۲ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۲ سوره تحریم دوازدهمین آیه از شصت و ششمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در آیه موردبحث، به زندگی و شخصیت مریم مادر عیسی به عنوان یک الگو برای مومنان اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَمَرْيَمَ ابْنَتَ عِمْرَانَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهِ مِنْ رُوحِنَا وَصَدَّقَتْ بِكَلِمَاتِ رَبِّهَا وَكُتُبِهِ وَكَانَتْ مِنَ الْقَانِتِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و مریم دختر عمران را که پاکدامنی ورزید، پس، از و مریم دختر عمران را که پاکدامنی ورزید، پس، از روح خود در آن دمیدیم و او سخنان پروردگارش و کتاب‌هایش را تصدیق کرد و از فرمانبرداران بود»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و نیز مریم دختر عمران را که ناموس خود را محفوظ داشت، آنگاه از روح خویش در آن دمیدیم، و سخنان و کتابهای پروردگارش را استوار گرفت، و از فرمانبرداران بود»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در آخرین آیه سوره، به معرفی شخصیت و سرنوشت مریم پرداخته و او را برای مومنان مثال زده است. در آیه پاکدامنی مریم، دمیدن روح خداوند در او و فرزنددار شدن بدون داشتن همسر، صدیقه و مطیع فرمان الهی بودنش را آورده و او را ستوده است. به گزارش مکارم، در آیات مختلف قرآن دربارهٔ شخصیت این زن باایمان سخن گفته شده که قسمت مهمی از این آیات در سوره‌ای به نام او (مریم) آمده است. به گفته مکارم، قرآن با آوردن تعبیرات فوق، از تهمت زدن یهودیان به مریم جلوگیری کرده و او را پاکدامن خوانده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره تحریم، شصت و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، صد و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره حجرات و پیش از سوره تغابن نازل شد. این سوره را مدنی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۵۷۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۵۷۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۶۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۶۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۳۰۴-۳۰۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره تحریم»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۳۱.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
