فقه الحدیث

آغا بزرگ طهرانی فقه الحدیث را علمی تعریف می‌کند که با مطالعه متن حدیث، لغت‌ها و حالات آن از نظر نص یا ظاهر، عام یا خاص، مطلق یا مقید، مجمل یا مبین، معارض یا غیر معارض بودن بررسی می‌شود. قدما فقه الحدیث را با معنای عام آن یعنی درایة الحدیث یکی می‌گرفتند، ولی عالمان متأخر مطابق تعریف آغا بزرگ این دو علم را از یکدیگر تفکیک کرده‌اند.

از آنجا که راویان مختلف در گذر زمان برای نقل احادیث به افراد مختلف آن‌ها را تقطیع کرده و گاهاً احادیث طی چنین فرایندهایی دچار تحریف شده اند، لذا بخشی از فقه الحدیث که به حل چنین تعارضات و تحریف اشکالاتی می‌پردازد را مختلف الحدیث نامند.

تعریف

فقه الحدیث دانشی است که به بررسی متن حدیث می‌پردازد. در این دانش برای نزدیکی فهم مخاطب به معنا و منظور اصلی گوینده سخن، از شیوه‌های منطقی فهم و نقد حدیث و همچنین قواعد گوناگون (ادبی، اصولی و کلامی و دیگر قوانین عقلی و عقلایی) استفاده می‌شود.

فقه الحدیث در حقیقت به معنای تفسیر حدیث است. می‌توان اینگونه نیز آن را تعریف کرد: «تفسیر و تبیینی که براساس مبانی و ضوابط فهم متون و روایات به دست می‌آید.»

زیر شاخه‌ها

در یک دسته‌بندی می‌توان گفت که این علم از ۵ زیر شاخه تشکیل شده‌است: غریب الحدیث، اسباب ورود حدیث، اختلاف الحدیث، علل الحدیث، نقد الحدیث

غریب الحدیث: به بیان معانی مفردات کلمات می‌پردازد.

اسباب ورود حدیث: مهارت دانستن فضای صدور روایت و علت آن.

اختلاف الحدیث: رفع تعارض بین روایات.

علل الحدیث: یافتن راهکارهایی برای رفع نواقص و افتادگی‌هایی که در متن یا سند روایت مشاهده می‌شود.

نقد الحدیث: بررسی احادیث با قواعد علمی و تشخیص روایات صحیح و قوی از روایات جعلی و ضعیف.

منابع

• غروی نائینی، نهله (۱۳۸۱). «فقه الحدیث در آثار حدیث شناسان شیعه». مطالعات اسلامی (۵۸).
• نصیری، علی (۱۳۹۲). آشنایی با علوم حدیث. انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم.
• مسعودی، عبدالهادی (۱۳۹۰). دانش حدیث. نشر جمال.