شیخ مفید
«مُحمّد بن مُحمّد بن نُعمان» ملقب به شیخ مفید (۳۳۶ یا ۳۳۸ در عکبرای عراق - ۴۱۳)،[۱] کنیه او به دلیل شغل معلمی پدرش در عکبرا «ابن المعلم» بوده است.[۲] شیخ مفید نزد توده مردم و علمای شیعه جایگاه بالایی داشته و حتی جنبه تقدس برایش قائلند و بسیاری از نویسندگان از قرن ششم به بعد نوشته‌اند که مفید نامه‌هایی را از امام دوازدهم دریافت داشته و لقب «مفید» را نیز آن امام به او اعطاء نموده است.[۳]
شیخ مفید اولین نفری است که برای شیعیان پس از غیبت کبری سنگری علمی ایجاد کرد و مهم‌ترین عالم شیعی از زمان آغاز غیبت کبری در ۲۶۰ هجری تا زمان خود بوده است. شیعیان تنها پس از عدم دسترسی به امامان و از ۳۲۰ هجری به بعد کمر همت برای ایجاد آثار فقهی و کلامی بمیان بسته‌اند و تا زمان مفید کمتر سابقه داشته که عالمی ۲۰۰ اثر ارزنده از خود بجای بگذارد.[۴]
پانویس
ارجاعات
- ↑ مهدوی دامغانی ۱۳۵۲، صص. ۱۴۶–۱۴۷.
- ↑ مهدوی دامغانی ۱۳۵۲، صص. ۱۴۷.
- ↑ مهدوی دامغانی ۱۳۵۲، صص. ۱۵۱.
- ↑ مهدوی دامغانی ۱۳۵۲، صص. ۱۵۳.
منابع
- مهدوی دامغانی، محمود (۱۳۵۲). «شیخ مفید (۳۳۶–۴۱۳ قمری)». مطالعات اسلامی (۸).