ابوالبقاء عکبری
محب‌الدین عبدالله بن ابی‌عبدالله الحسن بن ابی‌البقاء عکبری، مشهور به ابوالبقاء، ادیب نحوی فقیه و حاسب حنبلی بود که به سال ۵۳۸ در بغداد متولد و به سال ۶۱۶ در همان شهر درگذشت. وی در نحو شاگرد ابن‌خشاب و یحیی بن نجاح بود. وقتی سمت تدریس مدرسه نظامیه را با شرط قبول مذهب شافعی به وی دادند، او سر باز زد. وی در کودکی به علت آبله نابینا شد و گویند که کتب را بر او می‌خواندند و او مطالب را در ذهن خویش فراهم می‌آورد و سپس به کاتب املا می‌نمود و از این طریق، تالیف می‌کرد. کتاب‌های شرح ایضاح ابوعلی فارسی، شرح دیوان متنبّی، شرح لمع ابن جنی، شرح مفصل زمخشری کتاب اعراب القرآن، اعراب الحدیث و شرح مقامات حریری از جمله آثار اوست.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابوالبقاء». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.