علی بن عیسی اربلی
بهاءالدین ابوالحسن علی بن عیسی اربلی، یکی از محدثان، شاعران مسلمان و ادیبان شیعه بود. نام کامل او را چنین گزارش کرده‌اند: «الشیخ بهاءالدین ابوالحسن علی بن عیسی بن ابی‌الفتح الاربلی». او در بغداد در دیوان الانشاء خدمت می‌کرد و در سال ۶۹۲ ه.ق درگذشت.
آثار
از جمله آثار او، کتاب الامل است. دیگر آثار او رساله الطیف، دیوان شعرش و کتاب عدة رسائل و همین‌طور کتاب کشف الغمّه من معرفة الائمه، است که در رمضان سال ۶۸۷ ه.ق از تألیف آن فراغت یافت. این کتاب با شرح محمدعلی خوانساری در تهران به سال ۱۲۹۴ ه.ق چاپ شده است.[۱] از آثار دیگر او می‌توان به التذکرة الفخریة اشاره کرد.[۲]
پانویس
ارجاعات
منابع
- ناجی، محمدرضا (۱۳۷۵). «اربلی». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. هفتم. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی.
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اربلی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.