احتیاط

احتیاط که به آن اصل احتیاط یا اصل اشتغال نیز گفته می‌شود، یکی از اصول عملی در اصول فقه است. بر اساس آنچه در کتب اصول فقه شیعی گزارش شده است، شخصی که در صدد تحقیق احکام شرعی است، یکی از سه حالت یقین، ظن یا شک به حکم شرعی برایش پیش می‌آید. در صورتی که شک پیدا کند، محل اجرای اصول عملی است و آن اصول چهار اصل هستند. بر اساس اصول فقه شیعی، فرد یا حالت سابقی بر شکش دارد (برای نمونه تا پیش از این یقین داشته است که لباسش پاکیزه است و امروز شک کرده است که لباسش همچنان پاکیزه است یا خیر) و آن مورد استصحاب است (که همان جریان دادن حکم شرعی سابق است و همچنان معتقد می‌باشد لباسش پاک است) یا حالت سابق معلوم نیست، که در این مورد هم یا شک در اصل تکلیف است و آن مورد اصل برائت است (مانند آنکه شک کرده است که آیا حج بر او واجب است یا خیر که در این صورت حج بر او واجب نیست) یا شک در مکلفٌ‌به است در اینجا اگر امر دائر بین دو محذور باشد، مورد اصل تخییر است (مانند آنکه کسی شک کند که نماز جمعه در عصر غیبت امام واجب است یا حرام که یکی را انتخاب کرده و به آن عمل می‌کند) و اگر دائر بین دو محذور نباشد یا اطراف شک غیر محصور و نامحدود است و در این صورت احتیاط لازم نیست (مانند جایی که فردی ده‌ها لباس دارد و شک دارد که یکی از آنها نجس شده یا خیر) یا اطراف آن محدود و محصور است که در اینجا مورد اصل احتیاط یا اصل اشتغال است. (مانند جایی که شخصی ۲ پیراهن دارد که شک دارد یکی از آنها نجس است و در این صورت باید نمازش را با هر دو لباس بخواند.) به‌طور خلاصه، مفاد اصل احتیاط این است که هرگاه علم به اشتغال ذمه (علم به تکلیف) حاصل شد، باید عمل را طوری انجام داد که به برائت ذمه یقین پیدا شود.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اشتغال». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.