اصحاب اجماع
اصحاب اجماع جمعی از شاگردان امامان شیعه بودند که علمای رجال شیعه، به وثاقت و اعتبار روایات آنان هیچ تردیدی نداشته و همگی بر روی وثاقت آنان اجماع دارند. تعداد این افراد، هیجده نفر است که در این عدد اختلاف است. آن دسته از علمایی که تمام ۱۸ نفر را قبول کرده‌اند، آنها رادر سه دسته تقسیم کرده‌اند. دسته اول، کسانی هستند که در بالاترین درجه وثاقت قرار داشته و از دیگر اصحاب اجماع، در فقه، متبحرتر بوده‌اند. این دسته اول عبارتند از: زرارة بن اعین، معروف بن خربوذ، برید بن معاویه، ابوبصیر لیث بختری، فضل بن یسار و محمد بن مسلم طائفی. تمام این این شش تن، از شاگران محمد باقر، امام پنجم شیعیان امامیه بوده‌اند. دسته دوم، کسانی هستند که نسبت به درجه اول، از وثاقت کمتری و از دسته سوم، وثاقت بیشتری داشته‌اند که شامل یونس بن عبد الرحمن، صفوان بن یحیی، محمد بن ابی‌عمیر، عبدالله بن مغیره، حسن بن محبوب و احمد بن محمد بن ابی‌نصر می‌باشد. دسته آخر، کسانی هستند که وثاقتشان ثابت شده اما نسبت به دو دسته پیشین، از درجه وثاقت کمتری برخوردارند که شامل جمیل بن دراج، عبدالله بن مسکان، عبدالله بن بکیر، حماد بن عیسی، حماد بن عثمان و ابان بن عثمان می‌باشد. در این درجه‌بندی، میزان تبحر در فقه، مذهب پیشین یا پسین مثل اینکه فطحی بوده یا خیر، تأثیرگذار بوده است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اصحاب اجماع». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.