زراره

زرارة بن اعین یکی از رجال حدیث شیعه بود که توسط برخی از علمای رجال شیعه، از جمله هجده نفر اصحاب اجماع، که در وثاقت آنان هیچ تردیدی وجود نداشته و برای ان ادعای اجماع شده، یاد شده است. او در میان ۶ نفر دسته اول از اصحاب اجماع قرار دارد که از افراد در دو دسته دیگر اصحاب اجماع، وثاقت بیشتری داشته و به جهت تبحر در فقه، شناخته شده بوده‌اند. او از شاگران محمد باقر، امام پنجم شیعیان امامیه بود.

جایگاه در تشیع

از جعفر صادق گزارش شده است که «اگر زراره نبود آثار نبوت و احادیث پدرم از بین می‌رفت».

زراره به همراه حمران، و حمزه بن محمد بن عبدالله طیار، از شاگردان حکم بن عطیبه به شمار می رفتند که به تدریج از حکم بریده به حلقه درس محمد باقر پیوستند. به نقل از رجال کشّی، حمران که پیشتر از یاران زین العابدین بود، قدم اول را برادشت. حمزه مدتی میان مدعیان مختلف امامت سرگردان بود و در نهایت به باقر پیوست. زراره مشهورترین در میان این سه بوده و نقش مهمی در تفکر شیعی داشته است. در کتب حدیثی شیعی امامیه و اسماعیلی بسیار از او نقل قول شده است. زراره بعدها از یاران جعفر صادق شده اما ظاهراً صادق او را رد کرده است. به نوشته کشّی، صادق برای نجات زراره همان کار را کرد که خضر برای حفظ کشتی برای صاحبانش، از دست اندازی سلطان ستمگر کرد.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اصحاب اجماع». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.
• جعفریان، رسول (۱۳۸۱). حیات فکری و سیاسی امامان شیعه علیهم السلام. قم: انصاریان.
• لالانی، ارزینا آر. (۱۳۸۱). نخستین اندیشه های شیعی: تعالیم امام محمد باقر. ترجمهٔ فریدون بدره ای. تهران: نشر و پژوهش فرزان روز.