اعراب
اِعراب به معنای فصیح و روشن ادا کردن کلام است و در قرآن و احادیث بر اهمیت آن تأکید شده است. در اصطلاح نحوی، به تغییرات انتهای کلمه بر اساس نقش نحوی آن در جمله اشاره دارد.
معنای اصطلاحی
اِعراب به معنای روشن و واضح ساختن کلام و ادای آن به شکلی فصیح و بی‌اشتباه است. این واژه در متون دینی و ادبیات عرب کاربردهای متعددی دارد. در علم نحو و دستور زبان عربی، اِعراب به تغییرات در انتهای کلمه بر اثر اختلاف نقش‌های نحوی در جمله (عوامل نحوی) گفته می‌شود. این تغییرات می‌تواند در لفظ یا در تقدیر ظاهر شود و در مقابل بناء (ثابت ماندن انتهای کلمه) قرار می‌گیرد.[۱]
در روایات اسلامی
در حدیثی از جعفر صادق، امام ششم شیعیان امامیه، آمده است: «اعربوا احادیثنا فإنا قوم فصحاء»؛ ترجمه:(سخنان ما را فصیح و بی‌اشتباه ادا کنید، چراکه ما [خاندان نبوت] از فصیح‌زبانان هستیم.) همچنین در حدیث دیگری آمده است: «اعربوا القرآن»؛ ترجمه:(لغات دشوار و نکات زبانی شگفت‌انگیز قرآن را روشن و توضیح دهید.) پیامبر اسلام نیز در اینباره گفته است: «اعربوا القرآن و التمسوا غرائبه»؛ ترجمه:(قرآن را فصیح بخوانید و نکات شگفت آن را بجویید.)[۲]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اعراب». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.