ازدواج در قرآن
ازدواج یا نکاح به معنای برقراری پیوند زناشویی میان زن و مرد است که با جاری شدن صیغه عقد شکل می‌گیرد. قرآن کریم، ازدواج را مایه آرامش و اطمینان قلبی دانسته و به مسلمانان توصیه کرده است که افراد مجرد را به تشکیل خانواده تشویق کنند. در روایات اسلامی نیز ازدواج به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌های خداوند معرفی شده است که می‌تواند بخش بزرگی از دین انسان را حفظ کند و سنت پیامبر اکرم (ص) به شمار می‌رود.
برای انتخاب همسر، معیارهایی همچون ایمان، اخلاق پسندیده و اصالت خانوادگی در متون دینی توصیه شده است. فقها معتقدند که ازدواج در حالت عادی یک عمل مستحب مؤکد است، اما اگر ترک آن موجب گرفتار شدن فرد در گناه شود، انجام آن واجب خواهد بود.
در مذهب شیعه، ازدواج به دو نوع دائم و موقت تقسیم می‌شود. در ازدواج موقت، تعیین مدت زمان ازدواج و مهریه ضروری است و پس از پایان مدت تعیین‌شده، زن و مرد بدون نیاز به طلاق از یکدیگر جدا می‌شوند.
کتاب‌های فقهی مانند توضیح‌المسائل به تفصیل به احکام ازدواج پرداخته‌اند. از جمله مهم‌ترین این احکام، لزوم جاری شدن صیغه عقد است؛ زیرا صرف رضایت طرفین برای تحقق ازدواج کافی نیست. همچنین، ازدواج دختر باکره مستلزم کسب اجازه از پدر یا جد پدری است.
عواملی مانند طلاق، لعان، مرگ یکی از طرفین، تغییر جنسیت، ارتداد یا شرایطی که باعث فسخ نکاح می‌شود، می‌توانند به پایان ازدواج منجر شوند. پس از جدایی نیز رعایت عده برای زن الزامی است.