محمد بن محمود بن حسن بن هبۀالله
حافظ محب‌الدین ابوعبدالله محمد بن محمود بن حسن بن هبهٔ الله مشهور به ابن‌نجار، ادیب، مورخ و محدث در قرن ششم تا هفتم ه.ق بود. ابن‌نجار در بغداد به سال ۵۷۸ ه.ق به دنیا آمد. مدت بیست و هفت سال به سفرهای علمی و به سیاحت گذراند و به بسیاری از بلاد اسلامی سفر کرد. درگذشت او را به سال ۶۴۳ ه.ق گزارش کرده‌اند.[۱]
آثار
از آثار منسوب به او می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد: ذیلی طویل بر تاریخ بغداد خطیب، القمر المنیر فی المسند الکبیر، کنزالانام فی معرفهٔ السنن و الاحکام، المتفق و المفترق، نسبهٔ المحدّثین الی الآباء و البلدان، العوالی، المعجم، جنهٔ الناظرین فی معرفهٔ التابعین، الکمال فی معرفهٔ الرجال، العقد الفائق فی عیون اخبار الدنیا و محاسن تواریخ الخلائق، الدرة الثمینه فی اخبار المدینه، نزههٔ الوری فی اخبار امّ القری، روضهٔ الاولیاء فی مسجد ایلیا، الازهار فی انواع الاشعار، سلوة الوحید و غررالفوائد، مناقب الشافعی، الزهر فی محاسن شعراء اهل العصر، نشوان المحاضره، نزههٔ الطرف فی اخبار اهل الظرف، اخبار المشتاق فی اخبار العشاق و الشافی فی الطب.[۲]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن نجار». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.