ابوعبدالله معصومی
محمد بن عبدالله بن احمد اصفهانی، مشهور به معصومی، فقیه، حکیم و از شاگرد ابوعلی سینا بود. وی را متولد اصفهان گزارش کرده‌اند. گفته‌اند که او در جوانی به تحصیل ادب و فقه و علوم عقلیه پرداخت و آنگاه که ابن‌سینا در اصفهان بود، معصومی نیز به شاگردی او در کسب حکمت و فلسفه همت گمارد. گفته شده که ابن‌سینا نسبت او به خودش را نسبت ارسطو به افلاطون عنوان کرده است. نقل شده است که ابن‌سینا، وظیفه پاسخ دادن به سوالات ابوریحان بیرونی را به وی سپرده بود. رساله عشق ابن‌سینا به نام او نوشته شده است و خود او نیز کتاب‌هایی در اثبات مفارقات و تعدد عقول و افلاک و ترتیب مبدعات نوشته است. درگذت معصومی را در اواخر سده چهارم ه.ق دانسته‌اند. به گفته برخی منابع، محمود غزنوی وی را به قتل رسانده است که این موضوع، مستندی قوی ندارد.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابوعبدالله معصومی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.