ابوبشر عمی
احمد بن ابراهیم (م ۳۵۰ ق) مشهور به ابوبشر عمی، تاریخ‌نگار، متکلم و فقیه شیعه در قرن چهارم ه.ق بود. وی از مردم بصره بود و شیخ طوسی او را از کسانی می‌داند که از امامان شیعه روایت نکرده است. ابن‌ندیم او را در شمار متکلمان و فقهای شیعه می‌داند و گوید که نزدیک به روزگار او زندگی می‌کرده و نزد ابواحمد جلودی درس املا می‌خوانده است. چون به گفته ابن‌ندیم، احمد بن ابراهیم بعد از پنجاه سال درگذشت، از این روی تاریخ تولد وی احتمالًا آغاز سده چهارم ه.ق بوده است. وی از طریق جدّش معلی و عویش اسد بن معلی بن اسد اخبار صاحب الزنج را روایت می‌کرد. رجال نویسان شیعه او را فقیهی ثقه دانسته‌اند و نجاشی به دو واسطه از او روایت می‌کند. به احمد بن ابراهیم کتاب‌هایی نسبت داده‌اند که برخی از آنها عبارتند از: التاریخ الکبیر، التاریخ الصغیر، اخبار صاحب الزنج، اخبار السید الحمیری، شعر السید حمیری، مناقب امیرالمؤمنین، کتاب الفرق، عجائب العالم، المثالب، القبائل و محن الانبیاء و الاوصیاء.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابوبشر عمی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.