احد (اسماء الحسنی)
| احد | |
|---|---|
| رسم‌الخط عربی | ٱلْأَحَد |
| معنای فارسی | یکتا |
| اطلاعات جزئی | |
| پراهمیت نزد | مسلمانان |
اَحَد به معنای یکی و یگانه، یکی از اسماء الحسنی است که برای توصیف الله، خدای یگانه مسلمانان به کار رفته است. در سوره توحید، الله چنین توصیف شده است: «قل هو الله احد». این واژه در عقیده متلکمان مسلمان، بیانگر مفهوم تجزیه‌ناپذیری ذات خدا و بی‌مانندی اوست. گفته شده است که احد، تنهائی که بی‌همتا باشد را گویند. همچنین گفته شده که واحد و احد مفهوما به یک معنی هستند و واحد، چیزی جدا از چیزهای دیگر است که از چیزی نشأت نگرفته و با چیزی دیگر متحد نگردد و از این بابت گفته‌اند که ریشه اعداد واحد است، ولی خود واحد عدد نیست و عدد از دو آغاز می‌شود؛ چرا که عدد مصدر و به معنی شمارش است و یک را نمی‌توان شمرد. بعضی گفته‌اند احد، اخص از واحد است که واحد هم به یکتای بی‌همتا گویند و هم به یکتای باهمتا؛ ولی احد، یگانه‌ای را گویند که بی‌همتا بود.[۱] این واژه از جمله اسماء الحسنی است که در قرآن و روایات مورد اشاره قرار گرفته است.[۲] کلمه آخر توسط کسانی چون سلیمان بن مهران، ابوهریره، محمد بن عبدالملک صنعانی، ولید بن مسلم، بیهقی، عبدالعزیز بن حصین، ابن‌حجر عسقلانی، ابن‌حزم، ابن‌عثیمین و عبدالعزیز بن ناصر الجلیل به عنوان اسماء الحسنی تلقی شده است.[۳][۴][۵]
پانویس
ارجاعات
- ↑ اختری، «احد»، دایرةالمعارف جامع اسلامی.
- ↑ طباطبایی، رسائل توحیدی، ۴۶–۴۸.
- ↑ طباطبایی، رسائل توحیدی، ۴۸۰۵۱.
- ↑ رضوانی، موسوعة الاسماء الحسنی، ۱: ۴۱–۴۲.
- ↑ احمد مختار، اسماءالله الحسنی، ۱۸–۳۷.
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «احد». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.
- رضوانی، محمود عبدالرزاق (۲۰۱۲). موسوعه الاسماء الحسنی، الثابتة فی الکتاب و السنة. قاهره: البصیرة. شابک ۹۷۷-۱۶-۲۰۰۹-۰.
- احمد مختار، عمر (۱۴۱۷). «انتفاء الترادف فی أسماء الله الحسنی بین الدلالة المعجمیة و الدلالة الصرفیة». کلیة دارالعلوم. قاهره: الازهر (۲۰) – به واسطهٔ نورمگز.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۸۸). رسائل توحیدی. ترجمهٔ علی شیروانی. تهران: الزهرا.