میسریه
میسریه، از فرقه‌های کلامی اسلامی است. نام این فرقه از نام رهبر فرقه، ابومیسر، محمد بن عبدالله بن مسره اقتباس شد و زیرشاخه‌ای از فرقه معتزله به حساب آمده است. عقاید این گروه پس از ابن مسره، توسط یکی از شاگردان او با نام اسماعیل بن عبدالله رُعَینی تکمیل و توسعه یافت.
مشخصات فرقه
میسریه، از جمله فرقه‌های کلامی منشعب شده از اسلام به‌شمار رفته است. محمدجواد مشکور این فرقه را به نقل از نسخه خطی التواریخ و الفرق گزارش می‌کند.[۱] در کتاب عقائد الثلاث و السبعین فرقه، میسریه، زیرشاخه‌ای از فرقه معتزله عنوان شده است.[۲]
رهبر فرقه و عقائد
مشکور، رهبر فرقه را مردی به نام ابومیسره گزارش می‌کند.[۳] نام او را ابن حزم، محمد بن عبدالله بن مسره گزارش کرده است. او را عنوان سکسکی نیز گزارش کرده‌اند.[۴] به گزارش دایرةالمعارف بزرگ اسلامی محمد بن عبدالله بن مسرّهٔ جبلی قرطبی (۷ شعبان ۲۶۹–۳۱۹ق / ۱۹ آوریل ۸۸۳–۹۳۱م)، از جمله متفکران و عارفان اندلسی بود. او به محافل معتزله راه‌یافت و عقاید آنان را پذیرفت. کمی بعد با اتهام‌هایی چون پیوستن به زنادقه و پذیرش عقاید و اندیشه‌های فلسفی و عرفانی انباذقلس متهم شد. احمد بن خالد مشهور به حَبّاب از فقیهان مشهور زمان او، کتابی را بر ضد عقاید او منتشر کرد. ابن مسره نیز ناگزیر، به شهرهای شمال آفریقا مهاجرت کرد. او کمی بعد به شهرهای دیگری چون مکه، مدینه و سرآخر مجدد به اندلس داشته است و در ترویج عقایدش، روش محتاطانه را پیش می‌گرفت. حی بن عبدالملک، خلیل بن عبدالملک قرطبی و احمد بن منتیل از مهم‌ترین شاگردان او بودند. ابن فرضی در تاریخ علمای اندلس در خصوص او می‌نویسد که وی قرآن را به اشتباه تأویل می‌کرد و به آزادی اراده انسان و انفاذ وعید باور داشت. ابن حزم، از اتحاد نظر او با معتزله در موضوع «قدر» سخن گفته است.[۵]
از جمله عقاید این فرقه، اکتسابی دانستن مقام نبوت است. بر این اساس، پیروان این فرقه باور داشتند که هرکس به نهایت صلاح و پاکی برسد، به مقام نبوت و رسالت نائل خواهد شد.[۶][۷] این دیدگاه را اسماعیل بن عبدالله رُعَینی، یکی از شاگردان ابن مسره مطرح کرده است و به او نسبت می‌دهد. منابع دیگر نیز این انتساب را با توجه به برخی آثار ابن مسره، تأیید کرده‌اند.[۸] این جمله که «عرش، تدبیر کننده عالم است» به رهبر این فرقه[۹] یا یکی از شاگردان او به نام رعینی، منسوب شده است. رعینی این قول را به ابن مسره نسبت می‌دهد اما ابن حزم این قول را در آثار ابن مسره نیافته است. به عقیده رعینی، این جهان هرگز به پایان نمی‌رسد و تا ابد به همین شکل باقی خواهدماند. بیان و انتساب نظرات شاذ توسط رعینی نسبت به ابن مسره، سبب رویگردانی عده‌ای از طرفدران او شد.[۱۰]
پانویس
ارجاعات
- ↑ مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ۴۳۳.
- ↑ یمنی و زربان غامدی، عقائد الثلاث و السبعین فرقة، ۱: ۳۴۵_۳۴۶.
- ↑ مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ۴۳۳.
- ↑ یمنی و زربان غامدی، عقائد الثلاث و السبعین فرقة، ۱: ۳۴۵_۳۴۶.
- ↑ خراسانی، «ابن مسره»، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی.
- ↑ یمنی و زربان غامدی، عقائد الثلاث و السبعین فرقة، ۱: ۳۴۵_۳۴۶.
- ↑ مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ۴۳۳.
- ↑ خراسانی، «ابن مسره»، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی.
- ↑ یمنی و زربان غامدی، عقائد الثلاث و السبعین فرقة، ۱: ۳۴۵_۳۴۶.
- ↑ خراسانی، «ابن مسره»، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی.
منابع
- خراسانی، شرف‌الدین (۱۳۶۷). «ابن مسره». دایرةالمعارف بزرگ اسلامی. به کوشش موسوی بجنوری، محمدکاظم. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹-۶۶-۷۰۲۵-۹۶۴-۹۸۷.
- مشکور، محمدجواد (۱۳۷۲). حسینی، محمدجواد، ویراستار. فرهنگ فرق اسلامی. به کوشش مدیرشانه‌چی، کاظم. مشهد: بنیاد پژوهش‌های اسلامی.
- یمنی، محمد؛ زربان غامدی، محمد (۱۴۱۴). عقائد الثلاث و السبعین فرقة. مدینه: مکتبة العلوم و الحکم.