سازمان ملی مالایی‌های متحد
سازمان ملی مالایی‌های متحد، که به صورت مخفف آمنو نامیده شده است.
ماهیت
سازمان ملی مالایی‌های متحد، که به اختصار آمنو نامیده می‌شود، بزرگ‌ترین حزب سیاسی مالزی است. از اهداف این حزب، حمایت از ملی‌گرایی، فرهنگ، نژاد، دین و سرزمین مالزی و دفاع از گسترش اسلام اعلام شده است.[۱]
تاریخچه
تأسیس این حزب، سال ۱۳۲۵ ه.ش مصادف با ۱۹۴۶ میلادی صورت گرفته است. تأسیس این حزب، پس از تحولات جنگ جهانی دوم و تلاش‌های سیاسی مالایی‌ها برای حفظ منافعشان در مقابل نفوذ و پیشرفت هندی‌ها و چینی‌ها در حوزه اقتصادی و صنعتی و سیاسی به وجود آمد. انگلیسی‌ها، پس از جنگ جهانی دوم، سعی داشتند تا در برابر تقاضاهای مالایی‌ها، پیشنهاد ایجاد اتحادیه مالایا را مطرح کردند و این اتحادیه را شکل دادند. در مقابل، گروهی دیگر با این اتحادیه به مخالفت پرداختند. مدت‌ها گذشت تا با ادغام چند سازمان در یکدیگر، در ۲۲ فروردین ۱۳۲۵ خورشیدی مصادف با ۱۲ مه ۱۹۴۶ میلادی، سازمان ملی مالایی‌های متحد به ریاست داتون عون جعفر شکل گرفت. بعدها داتو عون جعفر با هدف ایجاد یکپارچگی، همسو با دولت بریتانیا، خواستار پذیرش عضویت غیرمالایی‌ها در آمنو شد؛ اما سازمان با نظر وی همراهی نکرد. در نتیجه این عمل، تونکو عبدالرحمان در ۳ شهریور ۱۳۳۰ خورشیدی و مصادف با ۲۶ اوت ۱۹۵۱ میلادی، به ریاست این سازمان منسوب شد.[۲]
در اسفند ۱۳۲۸ مصادف با فوریه ۱۹۵۰ و مرداد ۱۳۳۱ مصادف با ژوئیه ۱۹۵۱، به همت آمنو دو اجلاس دینی با حضور علمای دینی شکل گرفت. این اجلاس‌ها برای ایجاد تشکیلات و اجرای احکام دینی در مالزی پیشنهادهایی کردند؛ اما با گذشت زمان، روش آمنو با آنچه این دو اجلاس درنظر داشت، سازگاری نیافت. اجلاس دوم در کوالالامپور، سبب شد تا حزب اسلامی اتحاد مالزی تشکیل شود. این اجلاس، بخشی از سازمان آمنو شد. در سال ۱۳۳۱ مصادف با ۱۹۵۲ میلادی، با افزایش اختلاف‌ها، احمد فؤاد از آمنو کناره‌گیری کرد و سرانجام حزب اسلامی اتحاد مالزی در سال ۱۳۳۴ مصادف با ۱۹۵۵ میلادی به عنوان حزبی سیاسی به ثبت رسید.[۳]
فهرست رئیسان
فهرست رئیسان آمنو تا پیش از انحلال آن عبارتند از:[۴]
- داتو عون جعفر
- تونکو عبدالرحمان
- تون عبدالرزاق
- ماهاتیر محمد قائم
پانویس
ارجاعات
منابع
- احمدی‌منش، محمد (۱۳۷۵). «سازمان ملی مالایی‌های متحد». دانشنامه جهان اسلام. به کوشش حداد عادل، غلامعلی، پور جوادی، نصرالله، میرسلیم، مصطفی، و طاهری عراقی، احمد. تهران: بنیاد دایرةالمعارف بزرگ اسلامی.