سوره حشر
سوره حشر، پنجاه و نهمین سوره از قرآن است، در لغت به معنای «جمع شدن» و «انجام کار جمعی» است. کلمه حشر در دو جا به کار رفته است، سوره ق و آیه ۲ حشر. این سوره از یک واقعه برداشت شده است، از برجسته‌ترین آیه‌های این سوره می‌توان به هفت آیه آخر آن اشاره کرد.[۱] شش سوره در قران به مسبحات (با تسبیح آغاز می شوند) شش گانه معروف هستند، که یکی از آن ها سوره حشر هست، و ما بقی شامل سوره های: صف، حدید، اعلی، تغابن، جمعه می باشند.[۲]
علت نام گذاری
این سوره از یک واقعه برداشت شده است، در واقع پس از خیانت و نقض پیمان بنی‌نضیر، که مسلمانان آن‌ها را از اطراف مدینه بیرون راندند؛ لذا نام دیگر این سوره «بنی‌نضیر» است.[۱]
ترتیب و محل نزول
فضیلت ها
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: " هر كس سوره حشر را بخواند تمام بهشت و دوزخ و عرش و كرسى و حجاب و آسمان ها و زمين هاى هفتگانه و حشرات و بادها و پرندگان و درختان و جنبندگان و خورشيد و ماه و فرشتگان همگى بر او رحمت مى‌فرستند، و براى او استغفار مى‌كنند، و اگر در آن روز يا در آن شب بميرد شهيد مرده است".[۳]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۹۴). «سوره حشر». فرهنگ نامه علوم قرآن. پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
- ↑ مرتضی جوادی آملی، {{{2}}} و {{{3}}}، «نشریه پاسدار اسلام».
- ↑ ناصر و مکارم شیرازی، تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه، ۲۳: ۴۸۱.