جان ونزبرو

از اسلامیکال
نسخهٔ تاریخ ‏۲۷ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۳۵ توسط Shahroudi (بحث | مشارکت‌ها) (ترجمه ماشینی)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

جان ادوارد وانزبرو (۱۹ فوریه ۱۹۲۸ – ۱۰ ژوئن ۲۰۲۰)[۱] مورخ و استاد آمریکایی بود که در دانشکده مطالعات شرقی و آفریقایی دانشگاه لندن (SOAS) تدریس می‌کرد، جایی که از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۵ معاون دانشگاه بود. 1992.[۲]

وانزبرو با انتقاد بنیادین خود از اعتبار تاریخی قرآن و دیگر متون اولیه اسلامی، به ویژه در رابطه با روایات کلاسیک اسلامی در مورد تاریخ اولیه اسلام و تلاش او برای ایجاد جایگزینی، به تأسیس مکتب به اصطلاح تجدیدنظرطلب در مطالعات اسلامی نسبت داده می‌شود. نسخه تاریخی معتبرتر از آغاز اسلام. او به‌طور کلی از شک و تردید روش شناختی نسبت به تألیف منابع اولیه اسلامی استدلال می‌کرد، و معروف‌ترین آن این بود که قرآن در یک دوره ۲۰۰ ساله نوشته و گردآوری شده است، و باید تاریخ آن را نه از قرن اول حجاز، در عربستان غربی، بلکه از قرن اول هجری شمسی. قرن دوم/سوم هجری در عراق عباسی.[۳]

زندگی

وانزبرو در پیوریا، ایلینوی متولد شد. او تحصیلات خود را در دانشگاه هاروارد به پایان رساند و بقیه دوران تحصیلی خود را در SOAS گذراند. او در Montaigu-de-Quercy، فرانسه درگذشت. از جمله شاگردان او اندرو ریپین، نورمن کالدر، جرالد آر هاوتینگ، پاتریشیا کرون و مایکل کوک بودند.

تحقیق و پایان‌نامه

اثر وانزبرو بر دو نکته تأکید می‌کند: این که ادبیات اسلامی متأخر است و بیش از یک قرن و نیم از مرگ محمد می‌گذرد، و اینکه اسلام پدیده‌ای پیچیده است که باید نسل‌های زیادی طول کشیده تا به‌طور کامل توسعه یابد.[۴]

هنگامی که وانزبرو مطالعه نسخه‌های خطی اولیه اسلامی و قرآن را آغاز کرد، متوجه شد که متون اولیه اسلامی مخاطبانی را مورد خطاب قرار می‌دهد که با متون یهودی و مسیحی آشنا بودند و مشکلات الهیاتی یهودی و مسیحی مورد بحث قرار می‌گیرد. انتقاد از «کفار» در این ادبیات او نه مشرکان و مشرکان، بلکه موحدانی بود که توحید را «محض» نکردند.[نیازمند منبع]</link>[ نیاز به نقل از ] آن مشاهدات با روایات اسلامی دربارهٔ آغاز اسلام که اسلام را در یک جامعه مشرک به وجود می‌آورد، مطابقت نداشت.

وانزبرو همچنین دریافت که استدلال‌های حقوقی اولیه مسلمانان به قرآن اشاره نمی‌کنند، همراه با نشانه‌های دیگری مبنی بر اینکه «متن کتاب مقدس ثابتی» در دوران راشدین و امویان وجود ندارد، و این نشان می‌دهد که قرآن به‌عنوان منبع قانون قدیمی شده است.[۵]

وانزبرو روایات کلاسیک اسلامی را که ۱۵۰ تا ۲۰۰ سال پس از رحلت پیامبر اسلام (ص) نوشته شده بود، با روش تاریخی-انتقادی، به ویژه نقد ادبی، تحلیل کرد؛ بنابراین، او مدعی شواهد بی‌شماری شد مبنی بر اینکه متون گزارش‌های تاریخی نیستند، بلکه ساخت‌های ادبی متأخر به معنای مفهوم «تاریخ نجات» (Heilsgeschichte) عهد عتیق هستند که هسته تاریخی واقعی آن ناچیز است و قابل شناسایی نیست.[۶]

بر این اساس، وانزبرو بخش‌های نظریه‌ای را توسعه داد که به‌عنوان «حدیثی[۷][۸] «موقتی»[۹] و «آزمایشی و مؤکداً موقتی»[۱۰] (به قول مورخ هربرت برگ) مشخص شد.) که «نه قرآن و نه اسلام محصول محمد یا حتی عربستان است» و[۱۱] فاتحان اصلی عرب امپراتوری امویان مسلمان واقعی بودند. اما برگرفته از درگیری‌های فرقه‌های مختلف یهودی-مسیحی[۱۲] و نیاز به یک کتاب مقدس (ثابت) است که بر اساس قانون عباسیان استوار شود: «به‌کارگیری شواهد کتاب مقدس در مناقشات حلاخی مستلزم یک متن ثابت و بدون ابهام بود. افشا … نتیجه آن قانون قرآنی بود.[۱۳][۱۴]

قرآن در یک پروسه طولانی بیش از ۲۰۰ سال نوشته و گردآوری شده است و بنابراین نمی‌توان آن را به محمد نسبت داد، زیرا جدیدتر از روایت‌های سنتی تاریخ آن است. شخص محمد اختراع بعدی خواهد بود، یا حداقل، محمد نمی‌تواند با قرآن ارتباط داشته باشد. در زمان‌های بعد، محمد تنها وظیفه ارائه هویت خود به جنبش دینی جدید را بر اساس الگوی یک پیامبر عهد عتیق داشت.[۱۵]

بنابراین، وانزبرو استدلال کرد که قرآن «منبعی برای شرح حال، تفسیر، فقه و نحو شد».[۱۶][۱۷] در حدود قرن دوم/سوم هجری قمری در عراق عباسی (نه حجاز قرن اول، عربستان غربی) به‌طور سنتی قدمت و قرار دارد. به‌ویژه وانزبرو فکر می‌کند که باید توسط ابن هشام در زمانی که سیره محمدی خود را تألیف کرد، به دلیل «غلبه روایات مبتنی بر قرآن (تاریخی‌شده) در آن» تکمیل شده باشد.[۱۸] شواهد فکری وانزبرو برای " حجاز قرن هفتم" به عنوان محل منشأ اسلام "بدون شاهد باستان شناسی بود و به سختی در منابع عربی پیش از اسلام یا منابع خارجی به اثبات رسیده بود"، اما در عوض "وجود تاریخی آن تقریباً به طور کامل مدیون است. تلاش خلاقانه دانش پژوهی مسلمانان و مستشرقان».[۱۹]

وانزبرو استدلال کرد که انواع متن قرآنی آنقدر جزئی هستند که «یادآوری متون باستانی متفاوت با متن عثمانی» نیستند، بلکه نتیجه تفسیر هستند.[۲۰][۲۱] «انواع» در قالب نسخه‌های متعدد از یک داستان در متن قرآن «به‌قدری وجود دارد» که نظریه «اورتکست» (متن اصلی) یا «حتی نسخه ترکیبی تولید شده» را رد می‌کند. با رایزنی در کمیته».[۲۲][۲۳] و همچنین اینکه عربی کلاسیک دیرتر از اشکال محاوره ای «همزمان با تدوین قرآن» توسعه یافت.[۲۴]

استقبال و نقد

به گفته گابریل سعید رینولدز، نظریات وانزبرو نه «به‌طور گسترده پذیرفته شده» و نه رد شده است.[۲۵] وانزبرو با انتقاد اساسی خود از اعتبار تاریخی روایات کلاسیک اسلامی در مورد آغاز اسلام و تلاشش برای ایجاد نسخه ای بدیل و از نظر تاریخی معتبرتر از آغاز اسلام، مکتب به اصطلاح «تجدیدنظر طلبانه» مطالعات اسلامی را تأسیس کرد. به گفته مورخ اندرو ریپین و محقق دینی هربرت برگ[۲۶] عدم علاقه دانشمندان غیر مسلمان به عقاید وانزبرو را می‌توان در این واقعیت جستجو کرد که وانزبرو با زیر سؤال بردن مجموعه وسیع اسلام از مسیر کمترین تلاش و مقاومت در دانش‌پژوهی خارج می‌شود. ادبیات تاریخ اسلام، قرآن و محمد؛ «از بین بردن» آنچه که حقایق تاریخی بوده است بدون جایگزین کردن آنها با حقایق جدید. دعوت به استفاده از فنون نقد کتاب مقدس،[۲۷] مستلزم مهارت در زبان‌های دیگر غیر از عربی، آشنایی با «چارچوب‌های دینی» غیر از اسلام، و مکان‌های دیگر «به جز عربستان در آستانه اسلام».[۲۸] و قدم گذاشتن در سرزمین بسیار مقدس در اسلام.[۲۶]

نظریه وانزبرو در مورد روند طولانی (بیش از ۲۰۰ سال) کتابت و جمع‌آوری قرآن، امروزه به دلیل کشف نسخه‌های خطی اولیه قرآن[۲۹] که بسیاری از آنها با تجزیه و تحلیل رادیوکربن مورد آزمایش قرار گرفته‌اند، امروزه توسط بسیاری غیرقابل دفاع تلقی می‌شود[۳۰] ۲۰۱۴) و مربوط به قرن هفتم میلادی است.

انتشارات برگزیده

  • مطالعات قرآنی: منابع و روش‌های تفسیر کتاب مقدس (آکسفورد، ۱۹۷۷)
  • محیط فرقه ای: محتوا و ترکیب تاریخ نجات اسلامی (آکسفورد، ۱۹۷۸)
  • Res Ipsa Loquitur: History and Mimesis (1987)
  • Lingua Franca در مدیترانه (Curzon Press، ۱۹۹۶؛ تجدید چاپ توسط انتشارات علمی جهانی، ۲۰۱۲)

این خط تحقیقاتی در مصر توسط نصر ابوزید مورد بررسی قرار گرفت، اما او مصر را به دنبال تهدیدهای مرگ ناشی از نتیجه‌گیری‌های او در مورد قرآن ترک کرد.

نفوذ

دانشجویان و دانشمندانی که در دیدگاه سنتی پیدایش قرآن نیز تردید دارند عبارتند از:دیگرانی که گفته می‌شود تحت تأثیر آثار او قرار گرفته‌اند عبارتند از Yehuda D. Nevo , Calder, Joseph van Ess, Christopher Buck و Claude Gilliot.[۳۱]

منابع

  1. ↑ "Look at What You Have Done", African American Female Mysticism, Palgrave Macmillan, 2013, doi:10.1057/9781137375056.0008, ISBN 978-1-137-37505-6, retrieved 2023-04-14
  2. ↑ Arnold David (ed.), SOAS since the sixties 2006; p.56
  3. ↑ Wansbrough, John, Quranic Studies, Sources and Methods of Scriptural Interpretation, Oxford University Press, 1977 (2nd Ed: Amherst, NY: Prometheus, 2004) 202
  4. ↑ Hawting, "John Wansbrough, Islam, and Monotheism", 2000: p.516
  5. ↑ Wansbrough, 'Quranic Studies, 1978: p.2226
  6. ↑ Harald Motzki et al. , Analysing Muslim Traditions, 2010; p. 285 ff.
  7. ↑ Wansbrough, J. , Quranic Studies: Sources and Methods of Scriptural Interpretation, 1977, p.ix
  8. ↑ Wansbrough, J. , Quranic Studies, 1977,, p.xi
  9. ↑ Wansbrough, J. , Quranic Studies: Sources and Methods of Scriptural Interpretation, 1977, p.ix
  10. ↑ Wansbrough, J. , The Sectarian Milieu, 1978, p.x
  11. ↑ Berg, "Methods and Theories of John Wansbrough", 2000: p.495
  12. ↑ Andrew Rippin (ed.), The Blackwell Companion to the Qur'an, 2006; pp. 199 f.
  13. ↑ Wansbrough, John, Quranic Studies, Sources and Methods of Scriptural Interpretation, Oxford University Press, 1977 (2nd Ed: Amherst, NY: Prometheus, 2004) 208
  14. ↑ Reynolds, "Quranic studies and its controversies", 2008: p.14
  15. ↑ Andrew Rippin (ed.), The Blackwell Companion to the Qur'an, 2006; pp. 199 f.
  16. ↑ Wansbrough, John, Quranic Studies, Sources and Methods of Scriptural Interpretation, Oxford University Press, 1977 (2nd Ed: Amherst, NY: Prometheus, 2004) 202
  17. ↑ Reynolds, "Quranic studies and its controversies", 2008: p.11
  18. ↑ Reynolds, "Quranic studies and its controversies", 2008: p.14
  19. ↑ Wansbourgh, John, Res Ipsa Loquitur: History and Mimesis, Jerusalem: The Israel Academy of Sciences and Humanities, 1987, p.9; quoted in "The Implications of and Opposition to, the Methods and Theories of John Wansbrough, by Berg, Herbert in The Quest of the Historical Muhammad, p.491
  20. ↑ Wansbrough, John, Quranic Studies, Sources and Methods of Scriptural Interpretation, Oxford University Press, 1977 (2nd Ed: Amherst, NY: Prometheus, 2004) 44
  21. ↑ Reynolds, "Quranic studies and its controversies", 2008: p.12
  22. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  23. ↑ Amin, Mohammed. "Review of "Quranic Studies: Sources and Methods of Scriptural Interpretation" by John Wansbrough". MohammedAmin.com. Retrieved 29 February 2020.
  24. ↑ Reynolds, "Quranic studies and its controversies", 2008: p.13
  25. ↑ Reynolds, "Quranic studies and its controversies", 2008: p.13
  26. ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ Berg, "Methods and Theories of John Wansbrough", 2000: p.501-2
  27. ↑ Wansbourgh, John, Res Ipsa Loquitur: History and Mimesis, Jerusalem: The Israel Academy of Sciences and Humanities, 1987, p.15; quoted in "The Implications of and Opposition to, the Methods and Theories of John Wansbrough, by Berg, Herbert in The Quest of the Historical Muhammad, p.491
  28. ↑ Rippin, A. , "Literary Analysis of Quran, Tafsir, and Sira: The Methodologies of John Wansbrough" In Approaches to Islam in Religious Studies, edited by Richard C. Martin, p.159. Tucson: The University of Arizona Press, 1985; quoted in Berg, "Methods and Theories of John Wansbrough", 2000: p.501-2
  29. ↑ Sinai, Nicolai (22 May 2014). "When did the consonantal skeleton of the Quran reach closure? Part I1". Bulletin of the School of Oriental and African Studies. 77 (2). Retrieved 11 March 2020.
  30. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  31. ↑ Ibn Warraq, "Studies on Muhammad and the Rise of Islam", 2000: p.69
برگرفته از «https://www.islamical.org/w/index.php?title=جان_ونزبرو&oldid=67673»