ابن‌قبه
ابوجعفر محمد بن عبدالرحمن رازی، معروف به ابن‌قبه، فقیه و متکلم شیعه دوازده‌امامی در قرن چهارم هجری قمری بود. وی شاگرد ابوالقاسم احمد بن عبدالله کعبی (م ۳۱۷ ه.ق) و تقریباً معاصر کلینی (م ۳۲۸-۹ ه.ق) بود. او در فن بحث و استدلال مهارتی بسزا داشت و گفته می‌شود که معتزلی بوده است و سپس به مذهب تشیع گرائیده است. وی با ابوالقاسم بلخی متکلم معروف، معاصر بود. گفته شده است که او پنجاه مرتبه به صورت پیاده به سفر حج رفته است. ابن‌بطه از شاگردان او بوده و ابوالحسن سوسنجردی از او نقل روایت کرده‌است. کتاب‌های الانصاف و الامامهٔ از آثار منسوب به اوست.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن قبه». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.