ابن‌قیم الجوزیه
شمس‌الدین ابوعبدالله محمد بن ابی‌بکر حنبلی مشهور به ابن‌قیم الجوزیه، شاگرد و پیرو ابن‌تیمیه بود. او به سال ۶۹۶ ه.ق زاده شد و در سال ۷۵۱ ه.ق درگذشت. وجه تسمیه او به ابن‌القیم الجوزیه تولیت مدرسه جوزیه دمشق است که پدر یا جد او داشته است. وی به عدم خلود عذاب عصات معتقد بود و زیارت مسجد خلیل (حبرون) را حرام می‌دانست. او به همین دلیل دستگیر و محبوس شد. از جمله آثار او می‌توان به کتاب‌های الفئواد المشوقه، کتاب الروح، اخبار النساء، الطریق الحکمیهٔ فی السیاسهٔ الشرعیه، مفتاح دار السعادة، زادالمعاد فی هدی خیر العباد، هادی الارواح، الجواب الکافی اغاثهٔ اللهفان، مدارک السالکین و اقسام القرآن اشاره کرد. اکثر کتاب‌های او در مصر یا حیدرآباد طبع شده‌اند.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن قیم الجوزیه». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.